Oliva - Raise the Curtain (2013)

Het eerste (solo?) album van Jon Oliva. De beste man speelt alle instrumenten en zou iets meer terug keren qua stijl naar het Savatage geluid. We zijn erg benieuwd. Ik heb nog geen slecht album gehoord die uit het brein van Jon is ontstaan.

Father Time staat inmiddels op Youtube en is weer een regelrechte voltreffer! inderdaad brengt de man weinig minder materiaal op de markt. Dit lijkt me een top 3 notering voor 2013 te worden. En nu touren met dit materiaal, samen met wat obscuurder Sava spul.

Er staan overigens nog meer previews op het internet op deze link. Ook die zijn gewoon goed te noemen. Ik vind het niet bijzonder veel verschillen van Jon Oliva's Pain - hooguit hier en daar wat softer/poppier. Touren hoeft hij van mij trouwens niet meer - daarvoor vind ik zijn vocale prestaties live tegenwoordig te veel te wensen overlaten, maar als songschrijver en studio artiest blijft hij top.

Spijker op de kop. Heb de promo inmiddels al een aantal maal gedraaid en lijkt inderdaad erg veel op JOP. Al komt er onderweg een trompetje langs en zijn sommige nummers inderdaad frivool en poppy.

Ik las dat dit album het tot 'Album van de maand' geschopt heeft in de laatste Aardschok. Toch knap en ook wel kicken dat Jon dit voor elkaar heeft weten te boksen vind ik. Ik heb een ongelooflijke zwak voor alles waar Jon bij betrokken is op muziekgebied en ben dan ook bovengemiddeld benieuwd naar dit album.

Oliva maakt gewoon weer een goed album. Het rustige I Know springt er wat mij betreft uit. Het album klinkt wat toegankelijker en minder metal dan het JOP materiaal. Dit komt ook mede door de retro aanpak. Het rockt in ieder geval lekker en qua stem klinkt hij prima.

Op deze plaat heb ik me echt ouderwets verheugd! Het album heeft nu een week z'n rondjes gedraaid en het kwartje kan bij mij vooralsnog niet vallen.

Wat we te horen krijgen is niet slecht maar ik heb het allemaal al eens eerder, en vooral beter van Jon gehoord. Een nummer als Father time, naar mijn mening een van de minste nummers, klinkt in mijn oren gewoon te gezapig door de funky riff. Op sommige momenten hoor je geweldige ideeën in het nummer die net de juiste uitwerking missen. Bij andere nummers kom ik hetzelfde euvel tegen.

Positieve uitschieters: Big Brother en Ten Years

Dit klinkt toch weer behoorlijk als Savatage!
Het bevalt mij zo op het eerste gehoor beter als de JOP platen.
Vooralsnog 4*, maar dat kan ook maar zo een 3,5 of 4,5 worden. De tijd zal het leren....

Het is wat softer en poppier dan Savatage of JOP. Toch klinkt het allemaal weer vertrouwd. Zoals iemand hierboven al zei, met Oliva zit je altijd goed.

Ik vond na Savatage nu niet echt dat er platen werden gemaakt, waar ik iets mee kon.
Ik was juist zo blij dat Savatage voorturend volwassener werd en ik vind de Oliva's Pain platen juist wat kinderachtig.

Ik zie op deze hoes de gitaar van Criss weer staan. Ik ben wel benieuwd...

Overigens vond ik Doctor Butcher tien malen beter dan die Oliva's Pain.

Ik snap wel wat je bedoeld (denk ik) met dat kinderachtige Ozric. JOP ging echter veel meer terug naar de oermetal waar Savatage ooit mee doorbrak. Die stijl kan anno nu best wat kinderachtig overkomen. En het ligt inderdaad nogal een stuk verwijded van waar de latere Savatage zich mee bezig hield. Al gaat Poets and madman ook al behoorlijk die oer-kant op vind ik. Dit album van Oliva komt weer wat meer richting de latere Savatage. Zeg maar de Zak Stevens periode. Toch vind ik met name Global warning van JOP nog altijd een dijk van een album! Daarop komt alles samen waar Jon Oliva voor stond of staat wat mij betreft.

Begrijp me niet verkeerd; ik vind Sirens tot en met Hall of the Mountain King te gek, maar de stijgende lijn in Gutter Ballet en Streets was waanzinnig om mee te maken. Ik groeide met de band mee, als het ware.

De tweede periode staat helemaal apart voor mij maar is ook waanzinnig, Edge of Thorns (nog steeds een van mijn beste platen in de collectie) tot en met Wake of Magellan zijn magistraal. Precies de soort bombastische symfo/hardrock die ik graag lust.

Trans-Siberian Orchestra zette dat een beetje door, maar sloeg teveel door richting commerciele seizoens-muziek.

Beide Circle II Circle en Oliva's Pain, hadden niet de magie die Dead Winter Dead, Egde of Thorns of Wake of Magellan hadden. De schitterende, uitgewerkte concepten, de mooie orkestraties, de meerlagige zangpartijen.

Nee, Oliva's Pain was best leuk, maar standaard 80's metal zoals op Power of the Night en Hall of the Mountain King stond. Dat is voor mij een stap terug en niet een stap voorwaarts.

Ik ben dan ook echt beniewd naar deze plaat. De hoes doet me al denken aan Gutterballet, dus dat is weer een stap voorwaarts, in vergelijking tot de wanstaltige hoezen van Oliva's Pain.

Oké duidelijk. Ik kan je wel volgen wat betreft Trans-Siberian Orchestra. Dat trek ik niet echt (al was het concert destijds in de HMH best gaaf!). JOP als standaard 80's metal wegzetten gaat me net even iets te ver. Ja, ik zie de vergelijkingen wel maar ik vind JOP toch wel wat avontuurlijker. Al verschilt dat ook weer per album dat ze gemaakt hebben moet ik erbij zeggen. Deze Raise the curtain is het meest diverse dat Oliva ooit heeft opgenomen volgens mij. Ik vind het een sterk album. Al komt het niet in de buurt van meesterwerken als Streets, Gutter ballet of Edge of thorns.

Tot nu toe, trekt de hoes bij mij erg aan. De titel en de hoes doen me echt denken aan When the Crowds are Gone... Al betwijfel ik of er een songs van dat kaliber hier op staat.

Rijst ook direct de vraag: doet Paul O'Neill hier op mee?

Voor zover ik weet niet. En verwacht zeker geen songs ala When the crowds are gone want daarmee leg je de lat gelijk al veel te hoog. Gewoon luisteren zonder verwachtingen.

Aangaande de eerder gevoerde discussie: Oliva mag tegenwoordig graag verkondigen dat het Savatage van de jaren negentig niet het echte Savatage is, maar meer de band van O'Neill. Hij roept in interviews (overdreven) dingen als Handful of shit (Handful of rain) om zijn schijnbare onvrede over die periode te uiten. Vergeet echter niet dat Criss Oliva er toen niet meer bij was en dat de Oliva('s Pain) albums voor een deel uit zijn nagelaten riffs bestaan.

Je zou kunnen stellen dat de jaren-negentig-combinatie van orkestratie en metal is opgesplitst in het orkestrale van Trans-Siberian Orchestra en de hardrock/metal van Oliva('s Pain).

Nou goed, tot zover mijn kijk of de discussie, maar persoonlijk maakt het mij allemaal niet uit. Ik vind Oliva's werk elke keer weer de moeite waard. Ik deel de mening niet dat Oliva zangprestatie op het podium te wensen overlaat. Ik heb hem in de afgelopen jaren drie keer gezien, twee keer was hij geweldig en de laatste keer was hij verkouden, toen was het om te huilen - die show waar opnamen zijn gemaakt voor een release zal door die erbarmelijke prestatie waarschijnlijk niet zal verschijnen.

Nog even on topic dan: Ik zet dit album nog regelmatig op en elke keer weer geniet ik ervan. Het lijkt inderdaad wel een beetje op Jon Oliva's Pain, maar ik vind dit toch een erg relevante release. Het doet mij eigenlijk helemaal niet denken aan de vroegere Savatage, het laat juist een wat lichtere kant van Oliva horen die ik nog niet kende, maar die mij evengoed uitstekend bevalt.

Laatst dit album op lp aangeschaft. Draai het nu en tsjonge, ik was al haast vergeten wat een fantastisch album dit is! Het gaat veel kanten uit qua stijlen maar dat vind ik juist de sterke troef. Van metal (Big brother) naar Beatle-achtige dingen (Ten years). Van ballads (I know) tot pop (Father time). Het gaat alle kanten op. And I love it! De magistrale stem van Jon zorgt bij elke stijl voor de juiste snaar. Vol emotie en gevoel. Als op de beste Savatage platen. Heerlijke herontdekking derhalve!

In de jaren na dit commentaar heb ik Raise The Curtain tot vandaag waarschijnlijk niet meer op de draaitafel gelegd. Toen ik me vandaag afvroeg of we ooit nog nieuw werk van The Mountain King zullen horen heb ik zijn laatste wapenfeit nog maar eens opgelegd.

Mijn commentaar van zes jaar geleden blijft grotendeels staan. Dit album heeft potentie maar mist de kracht van JOP of Savatage. Het geheel klinkt vlak en mist de scherpte van zijn oude werk. Daarnaast heeft het album te leiden onder een wat matte productie. Toch een half sterretje erbij omdat drie sterren toch wel voelt alsof dit album tekort wordt gedaan.

Score: 69/100

Oké dan doe ik er een halve ster af Ik zie dat het gemiddelde daarmee ook exact op 4 sterren komt
Enfin, ik vind de 4,5 die ik er een tijd terug aan gaf eerlijk gezegd iets teveel van het goede. Om de balans met Savatage en JOP een beetje reëel te houden is dat een te hoge score. Maar toch, dit album laatst nog gedraaid en ik blijf 'm erg goed vinden.