Bij major platenmaatschappij Atco is men blijkbaar zo tevreden over het werk van producer Max Norman bij het vorige album Thunder in the East dat hij ook deze Lightning Strikes mag doen. Het geluid is piekfijn in orde, dan kan niemand ontkennen, maar... de kwaliteit van de nummers gaat nog meer de dertien-in-een-dozijn toer op zoals Loudness nog meer de Amerikaanse toer opgaat. Daar lagen vroeger inderdaad de grote geldpotten maar was de concurrentie ook aanzienlijk en Amerikanen hadden een hoge chauvinistische en patriottische dunk van zichzelf en hun muziek.
“All music by Loudness and Akira Takasaki” staat er bij de nummers, behalve Who Knows waar bassist Masayoshi Hamashita als auteur wordt vermeld. Redelijk tof nummer, trouwens. Raar om dit zo te vermelden, voor mij betekent dit dat Akira Takasaki stevig de teugels in handen neemt en de artistieke richting bepaalt. Van mij mag iedereen alles zolang het maar iets opbrengt. Hier schud ik met mijn hoofd, meer dan mij lief is. Ik mis het vuurwerk in de nummers zelf, over de solo's van Akira Takasaki geen kwaad woord want hij kan het nog steeds. Dit is voor mij soms even irriterend als een middenvakrijder aan 90 kilometer per uur.
Slechts bij twee nummers wordt er nog eens ouderwets uitgehaald in de vorm van Face to Face en Black Star Oblivion maar dat is voor mij iets te weinig. Voor de rest blijft het bij enkele tamelijk memorabele fragmenten. Ik herhaal nog even mijn bericht over de twee versies van dit album. Dit album is in hun thuisland uitgekomen als Shadows of War, met weliswaar dezelfde nummers in een andere volgorde en Ashes in the Sky werd hernoemd als Shadows of War. Is 1986 een topjaar in Metal, dan is dit spijtig genoeg geen topalbum van hetzelfde jaar. Een trein dendert altijd maar verder, maar je mag hem onder geen enkel beding missen.