Ray Wilson - Change (2003)

Heel erg mooi album dit. Eerste solo-album van de laatste Genesis-zanger (Ray Wilson dus). Verwacht hier wel geen symfo, Genesis-achtig werk, maar gewoon schitterende eenvoudige pop-rock nummers. Ook de stem van Ray Wilson steekt er heel mooi bovenuit. Als je hem Genesis-nummers hoort zingen, lijkt het alsof je een Gabriel-kloon voor je hebt staan. Erg goed, een 5 dan ook

Overigens bevat mijn versie maar 13 nummers...

Van de man die ooit nog potten brak met SILTSKIN ! Wie herinnert zich niet die killer-single "Inside"... We waren toen in de hoogdagen van de Grunge en aanverwanten, Siltskin werd daar dan ook makkelijkheidshalve mee vereenzelvigd. Knappe single was dat (Inside) hun album toen was ook niet mis... En toen al werd ik omver geblazen door de prachtige stem van Ray Wilson...

Groot was mijn verbazing toen de man later opdook als nieuwe Genesis frontman. Ook al zou hij het (letterlijk) maar één album bij hen uitzingen... Ook daar vond ik zijn stem erg knap, maar het album in kwestie (Calling All Stations) is - naar mijn bescheiden mening - nu niet zo schitterend....

Een jaar of twee geleden, onderweg naar huis van een (prog-)concert, zette een kameraad van me een CD op in de wagen, dat was deze "Change". Hij had me niet verteld wie de uitvoerder was.. Luisterend, en ei zo na meteen verkocht zijnde, informeerde ik even: "erh.. wie is dit..;" De stem kwam me wel bekend voor... maar.. Ja, ik was verkocht toen ik die liedjes hoorde, en best wel blij dat Wilson, net zoals met zijn eigen band Siltskin, terug een eigen koers besloot te varen...

Joost mag het weten waarom ik dan zooo lang gewacht heb met dit album aan te schaffen! Anyway, heb het nu eindelijk in mijn bezit, en het is dus, maar dat wist ik dus eigenlijk al, genieten van A tot Z van de mooie pop- rockliedjes waarbij Wilson's stem schittert....

Als je van mooie melodieën en van een aangenaam warm stemgeluid houdt, en van een veelal akoestisch instrumentarium, dan is DIT een verplichte aanschaf !
Zeg dat ik het gezegd heb

ik ga mee met 4,5 * ( dat geef ik aan de albums die ik graag hoor ), maar deze is wel in de running voor 5 *.
de andere albums zijn ook goed, maar deze springt er bovenuit.

Het mag me eigenlijk niet verbazen dat net dit album werd uitgekozen door lukas voor het recensietopic. Gezien mijn algemene smaak en de meerderheid van de 5*-albums, mag dit album gerust als een vreemde eend in de bijt gezien worden.

Ray Wilson dan... De man heeft begin jaren 90 vooral bekendheid geoogst met de groep Stiltskin en de monsterhit Inside. Later zagen we hem terug bij Genesis. Volgens mij, en met mij ongeveer niemand, was dit een zeer geslaagde zet van de heren Banks & Rutherford (vooral Banks neem ik aan). Calling All Stations vond ik een zeer goed album waarbij ook Wilson zeer positief opviel. Jammergenoeg dacht (en denkt nog steeds) de meerderheid daar anders over. In elk geval stond Wilson dus weer op straat. Hij is niet meer bij een andere band gaan zingen, hoewel hij op een blauwe maandag ook bij The Scorpions heeft gezongen (erg kort dat wel). Maar hij begon een solo-carrière, waarbij hij live nummers van zijn eigen Stiltskin, Genesis, Peter Gabriel & Phil Collins ten hore brengt.

In 2003 kwam mans eerste studio-album er dan eindelijk aan, wat meteen het onderwerp van mijn schrijven is. Change is een erg mooi album geworden waarin je nergens meer Genesis of - de op de vleugels van de grunge opererende - Stiltskin in terugvindt. Maar gewoon 11 (+1 instrumentaal & 1 intro) mooie akoestisch begeleide nummers die voornamelijk drijven op Ray Wilsons warme stemgeluid.

Toen ik voor het eerst de titeltrack Change hoorde, verbaasde me het eigenlijk dat dit geen hit was geworden. Want dit nummer bevat alles om dat te hebben. Je bent er meteen mee mee, maar toch is het geen plat commercieel, om te scoren, nummer, maar een gevoelige stevige (voor de plaat toch) song.

Als ik even een ander sterk nummer eruit wil halen, kom ik bij het wondermooie Beach aan. Dit is zulk een mooi nummer dat het meteen in een top 10 van nummers (mocht ik die hebben) zou terechtgekomen. Het is een erg gevoelig rustig nummer dit, ook hier weer vrij eenvoudig, maar een zeer mooie melodie, gedragen door Wilsons stem. Ik was ook volledig mee met de gevoelens die de man voor ons openlegt.

Op naar een volgend hoogtepunt dan, Cry If You Want To (and don't cry if you don't want to gaat de zin verder) begint zo mogelijk nog gevoeliger dan het voorbije Beach. Het gaat over een man die een vrouw terugziet een lange tijd na de breuk in hun relatie net op moment dat hij over die breuk heen was. De rustige gevoelige melodie mag dus eigenlijk niet verbazen. Naarmate het nummer vordert, na het 2e refrein, wanneer hij schuldgevoelens begint op te halen, wordt het nummer iets harder.

Als laatste nummer wil ik het zo mogelijk nóg gevoeligere She Fades Away aanhalen. Een nummer dat in al zijn eenvoud prachtig de stijl van Wilsons muziek karakteriseert.

Om She Fades Away nog eens terug aan te halen, wil ik m'n laatste alinea beginnen met te zeggen dat voornoemd nummer samen met Change de perfecte instapnummers zijn om Ray Wilsons muziek te leren kennen. Met prog of grunge heeft het allemaal niet veel te maken, het is gewoon een erg mooi album geworden, dat altijd net niet in mijn top 10 staat. Zoals Mark reeds zei: verplichte aanschaf!

3.5 vanwege het prachtige Another Day, zonder zou dit niet veel meer dan 2.5, max 3.0 geworden zijn. 13 in een dozijn liedjes wat mij betreft, die ondanks de inderdaad geweldige stem van Ray WIlson nauwelijks weten te boeien. Smaken verschillen blijkbaar ...

Dan moet je natuurlijk nog wel even je stem vermelden...

Wilson is een ijzersterke zanger, die ik heb leren ken als gastzanger op RPWL - World Through My Eyes (2005) .

De nummers zijn erg makkelijk en als ze door een ander waren gezongen, misschien niet zo boeiend.
Maar Wilson trekt de nummers boven het gemiddelde.

Niet Banks, die was naar eigen zeggen juist ontzettend onder de indruk van zijn stem. Geen wonder dan ook dat Banks tranen in z'n ogen kreeg toen hij Wilson voor de eerste keer No Son Of Mine hoorde zingen, wat zeker met alleen piano begeleiding zoveel mooier is dan de versie met Collins, die overigens ook al niet mis is. Banks daarnaast vertegenwoordigt ook niet de commerciele tak in Genesis, maar dat doet Rutherford (ik bedoel luister eens naar M&M). Banks die samen met Hackett en later hopeloos alleen probeerde juist progressief te blijven, moet toch behoorlijk in zijn nopjes zijn geweest met Calling All Stations, dat het meest progressieve album (ja, ik durf het te zeggen) was sinds Duke. Ook uit de interviews bij de SACD van CAS krijg je ook redelijk duidelijk tussen de regels door dat het juist Rutherford was die de plug er heeft uitgetrokken.

Ontzettend zonde, maar daar hebben we inderdaad al genoeg over gezegd. Fantastische plaat, eenvoudige rock, zeker geen Genesis, maar de stem blijft. Als al zijn andere werk, aanrader. Wilson zonder Genesis mag nog lang zo doorgaan. Ik zal em in ieder geval blijven volgen.

Als je de stem van Wilson hoort snap je dat Banks en Rutherford hem ooit aantrokken als zanger. De man heeft een mooie laag en diepte in zijn stem. Dat de heren met Calling All Stations weinig commercieel succes wisten te behalen was de reden dat Wilson alweer zijn congé kreeg.
Voor de liefhebber is dat geen straf, Ray heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd met enkele fijne platen.
Wilson maakt zorgvuldige pop/rock songs, waarbij de beste man laveert tussen een makkelijke aanpak met songs waarmee de hitlijsten bestormd kunnen worden, en een andere kant waarbij het avontuur wat meer wordt opgezocht. Yesterday en Beach vormen voorbeelden van songs die zo zoet zijn dat er sprake is van direct tandbederf. Dit is de kant van Wilson die mij het minste aanspreekt.
Helaas kiest de Schot te vaak voor een aanpak waarbij de nadruk ligt op ballads, of nummers waarbij je de aansteker in de lucht kunt houden.
Pas als de nummers een serieuze ondertoon krijgen, de arrangementen voor kleur zorgen op de wangen of een song zo is opgebouwd dat je verrast wordt met bepaalde transities heeft hij mijn aandacht.
Change vormt voor mij een risicoloze eerste worp waarbij Wilson wel erg op safe speelt en het muzikale avontuur grotendeels schuwt, en dat is jammer, dat maakt de eersteling tot een lichte teleurstelling.
Beste song; Believe. Een creatieve zanglijn, fijne akoestische ondersteuning en een mondharmonica solo, wat zorgt voor een verrassend element.