menu

David Coverdale - Whitesnake (1977)

mijn stem
3,12 (24)
24 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Soul
Label: Purple

  1. Lady (3:47)
  2. Blindman (6:01)
  3. Goldies Place (5:02)
  4. Whitesnake (4:19)
  5. Time on My Side (4:25)
  6. Peace Lovin' Man (4:53)
  7. Sunny Days (3:29)
  8. Hole in the Sky (3:21)
  9. Celebration (4:07)
  10. Peace Lovin' Man (Rehearsal) * (5:01)
  11. Sunny Days (Rehearsal) * (3:07)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 39:24 (47:32)
zoeken in:
1,5
Wat zal Blackmore blij zijn geweest dat hij Coverdale gedag heeft gezegd. Het ene cliché na het andere komt voorbij. Op precies de goede momenten kreunt en steunt hij, dan klinkt hij weer soulful, dan weer verleidelijk of wanhopig. Verrassend of schokkend is het nooit. Deze plaat is daarom ideale achtergrondmuziek, ook heel geschikt als begeleiding bij eindexamenvoorbereiding.
Goed, echt beroerd is het evenmin nergens en wie de eerste vier minuten van Blindman doorstaat loopt het risico licht geëmotioneerd te geraken.
Maar werkelijk alles is ergens anders veel beter gedaan. Het is me teveel werk om alle invloeden - net geen plagiaat - aan te wijzen. Mijn grote bezwaaris het gebrek aan een eigen draai.

avatar van B.Robertson
Blindman is wel goed. Later opnieuw gebruikt voor Whitesnake - Ready an' willing. Verder zijn liedjes als Lady, Time on my side en Sunny days wel leuk. Opvolger Northwinds bevalt beter.

avatar van Brutus
2,5
Na de eerste twee nummers denk je, kan wel een aardig album worden.
Het zakt echter daarna in, met als dieptepunt Hole in the sky.

avatar van milesdavisjr
2,5
Een mager debuut van Coverdale waarop blijkt dat de stem van de beste man de leidraad moet vormen, maar de songs toch niet kunnen verhullen dat het al met al vrij zwak is. Hole In the Sky, Time on My Side, Goldies Place, het drukke Celebration en Sunny Days, het zijn nummers zonder bezieling, voortkabbelende songs waarop Coverdale het ene coupletje naar het andere coupletje plichtmatig aan elkaar zingt zonder enig vorm creativiteit en afwisseling. Het gospelachtige Peace Lovin' Man is het enige nummer dat er boven uit steekt. Soulvol, mooie arrangementen en het gospelachtige karakter, de andere songs verbleken hierbij. Het titelnummer swingt en heeft een lekker ritme. Het is al met al te weinig om te spreken van een goed debuut.

avatar van Larzz
3,5
Hm. Vrij kritische reviews hier over Coverdale's album debuut. Mij valt hij mee. Prima gezongen. Goede medemuzikanten zoals Mickey Moody en de weergaloze drummer Simon Phillips. Qua composities is het niet bijster origineel maar ik kan er best van genieten. Valt ook niet mee om na het uiteen vallen van Deep Purple iets orgineels te beginnen. Alleen Ritchie Blackmore is dat gelukt met Rainbow. Met Ronnie James Dio wel te verstaan. Zonder RJD was het ook niet veel bijzonders. Vind ik Whitesnake beter.

avatar van RonaldjK
3,5
De groep Deep Purple mocht dan ter ziele zijn, dat gold niet voor de firma erachter. Het is daar dat de laatste zanger van Deep Purple in 1977 de kans krijgt om zijn eerste soloalbum uit te brengen. Hiervoor werd een project gevormd met producer/bassist en hier soms toetsenist Roger Glover, lid van Deep Purple voordat Coverdale toetrad, drummer Simon Phillips en slidegitarist Micky Moody.
De laatste was in de jaren '70 actief bij de groep Snafu met wie hij drie albums maakte, vervolgens in dienst bij de latere Rainbow- en MSG-zanger Graham Bonnet plus bij de blue eyed r&b-groep van Frankie Miller. Een drukbezet man, in 1977 behalve bij Coverdale ook druk met The Young en Moody Band met daarin Bob Young, de manager van Status Quo.

David Coverdale werd dit jaar 72 en zijn stem is inmiddels redelijk vergruisd. In 1977 werd hij 26 en mede daarom is het aangenaam om des mans stem in alle glorie te horen. Deze vormt de kracht van het solodebuut White Snake, qua composities is het echter wisselvalliger.
Zoals hierboven door anderen ook al aangegeven start het weliswaar sterk dankzij het met Moody geschreven Lady , dat met blazers en een lekker damesachtergrondkoortje een rockend souljasje heeft. Vermeldenswaardig zijn de leden van het achtergrondkoortje: Liza Strike, Helen Chappelle en Barry St. John zijn ook te horen op The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feast (1974) van Roger Glover.
Ballade Blindman mag er ook zijn en belandde drie jaar later op Whitesnakes Ready An' Willing in een nog sterker jasje. Verrassend goed past zijn stem bij het langzame Goldie's Place, waar dankzij blazers en de koortjes soulsferen domineren. Coverdale heeft een "zwarte" stem, hiervoor geschikt. Met Whitesnake (zonder spatie) klinkt de tweede bijdrage van Moody en ook dit nummer mag er zijn.

Kant 2 begint rustig met de volgende van Coverdale-Moody en wel Time on My Side, dat vervolgens midtempo wordt en vol blues aangenaam rockt. Het is vooral hier dat stokkenman Phillips de aandacht trekt.
Vervolgens Sunny Days op de grens van pop en soul, oftewel koper en koortjes én de bronzen stem van Coverdale. Steviger is het met Sunny Days, een rockertje met nogmaals blazers en dames in het refrein.
Tot dan toe vind ik het meestal aangenaam, maar met ballade Hole in the Sky en het pseudo-Caribische Celebration, het vierde nummer met Moody geschreven, loopt het album leeg als een lekke band.

Het einde van Deep Purple in juli '76 had Coverdale hard geraakt en de dood van gitarist Tommy Bolin in december dat jaar deed er nog een schepje bovenop. Met White Snake is hoorbaar hoe hij probeerde zijn weg te vervolgen. Nogmaals, met de achteruitgang van zijn stem in recente jaren is het sowieso aangenaam zijn stembanden in topvorm te horen, ook al moest hij hier zijn muzikale koers nog vinden.

avatar van gaucho
Ik heb deze ooit wel eens in de bakken zien staan, ik herken de hoes, maar het album heb ik nog nooit gehoord. Altijd gedacht - en gelezen - dat het een tegenvaller was ten opzichte van later Whitesnake-plaatwerk. Maar dat was ongetwijfeld de mening van hardrock-liefhebbers, die de uitstapjes richting soul en blues wellicht minder konden waarderen. Het debuut van Tommy Bolin, dat ik in ieder geval wél hogelijk waardeer, kende eveneens soul- en blues-injecties en onderging een vergelijkbaar lot. Maar ik ben dan ook nooit vies geweest van blazers en dames-achtergrondkoortjes. Toch maar eens gaan luisteren dus. Het moet, met het verstrijken van de tijd, sowieso aangenaam zijn om 's mans stem weer eens in volle glorie te horen in plaatwerk dat ik nog niet van hem kende.

Overigens stipt RonaldjK hier terecht aan dat het gaat om een product uit de Purple-fabriek. Het album verscheen in de UK dan ook 'gewoon' op Purple Records en niet op Vogue, zoals hierboven staat aangegeven. Dat was zo te zien de Franse persing, maar uiteraard moet het label uit het land van herkomst prevaleren. Ik heb een correctie ingediend.

avatar van RonaldjK
3,5
Ah, fijn die correctie! En ja, vroeger had ik dit slappe hap gevonden met mijn hardrockvoorkeur, nu luister ik met andere oren. Als de liedjes maar goed in elkaar zitten...

Grappig. Ik vind 'Hole In The Sky' een van de allerbeste nummers die DC ooit heeft geschreven. Überhaupt een geweldig album trouwens, al heeft de artiest zelf me eens gezegd dat hij 'm vindt klinken als een demo.

avatar van RonaldjK
3,5
Altijd weer leuk om te zien hoe je dezelfde artiest of zelfs elpee kunt waarderen en dan totaal van mening kunt verschillen over de kwaliteit van een nummer op dat album. Mooie reactie, Michiel B.!

avatar van Faalhaas
4,0
Ik vind de laatste twee nummers ook een stuk minder, de boel gaat echt als een nachtkaars uit dan.

Dat het album als een demo zou klinken zit wat in ja. De productie is wat vlak. Grappige is dat de twee rehearsal bonustracks eigenlijk veel lekkerder wegluisteren wat dat betreft. Met name de Sunny Days rehearsal rockt er lekker op los. Een stuk meer organisch en je hoort echt een band spelen.

En dat bandgevoel mis ik hier soms wat. Ik weet niet hoe het destijds opgenomen is maar het klinkt als een stel sessiemuzikanten die afzonderlijk van elkaar hun partijtje braaf ingespeeld hebben. Er mist een bepaalde drive of energie.

En toch vind ik dit een zeer interessante elpee. Coverdale is duidelijk een beetje zoekende, maar de uitstapjes richting soul en gospel bevallen mij wel. Zijn warme, bronstige stem weet sowieso alles naar een hoge niveau te tillen.

Ik weet niet welke versie van Blindman ik mooier vind, deze is meer sacraal. De remake uit 1980 is wat gestroomlijnder, maar qua rauwe emoties kan het niet tippen aan het origineel. Laten we het er maar op houden dat beide uitvoeringen puur genieten zijn.

Al met al, een goede plaat, waar voor mijn gevoel wel meer in had gezeten. Met een betere productie en iets sterker songmateriaal om de plaat mee af te sluiten was dit een echte topper geweest. Helemaal met zijn stem van destijds, want Coverdale zingt hier nog echt, daar zijn we het allemaal wel over eens neem ik aan.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:04 uur

geplaatst: vandaag om 23:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.