Klaus Schulze - Dune (1979)

Het werk van Klaus Schulze zou van mij nooit de titel krijgen van lichte muziek. Ook dit album niet wat is gebasseerd op het boek "Dune" van de schrijver Frank Herbert.

De titel track van dit album begint erg kosmisch, wat bestaat uit de nodige ruimtelijke klanken. Het is behoorlijk spannend te noemen en als de cello van Wolgang Tiepold erbij komt wordt deze duistere sfeer alleen maar versterkt. Met mijn ogen dicht zie ik in mijn fantasie de grote brokken steen voorbij komen. De kleine veranderingen die in dit stuk voorkomen doen mij denken aan dat er een ander deel van de ruimte wordt betreden. Veel ritme is in deze track niet te vinden. De cello van Tiepold verhoogd hierbij de buitenaardse sfeer. Voor dit moeilijke stuk muziek moet ik wel in de stemming zijn.

Met wat duistere klanken uit de cello van Tiepold begint Shadows Of Ignorance en Schulze zorgt hier voor wat sfeer geluiden. Na een minuut of twee komt daar een subtiel ritme bij, waardoor er een lekkere sfeer ontstaat. Het zweven door de ruimte wordt hiermee voortgezet. Hier en daar lijkt het of ik stemmen hoor. Langzaam wordt duidelijk dat deze echt is. Het is de stem van Arthur Brown die een behoorlijk diepzinnige tekst van Schulze ten gehore brengt. Af en toe zingend dan wel pratend. Tijdens dit gedeelte zorgt Schulze voor de juiste sfeer bij de tekst. De cello van Tiepold versterkt dit op een prima wijze.

Op zich een goed album van Schulze, maar wel eentje waar ik voor 100 procent voor in de stemming moet zijn. Daardoor is dit album niet vaak in de cd-speler te vinden bij mij. Toch begint dit album voor mij wel in de klasse van groei-album te vallen waardoor de waardering stapje bij beetje aan het stijgen is.

De enige Schulze plaat die ik heb en ook de enige die ik heb gehoord die ik goed kan waarderen.

Voor mij blijft dit toch een soort klassiekertje, waar dit waarschijnlijk niet eens als zijn "belangrijkste" werk wordt gezien. Maar heb zelf altijd het idee dat deze wat afwijkt van zijn andere werk wat wellicht ook de reden is dat het mij meer aanspreekt.

Het is vooral track twee als Arthur Brown begint te zingen. Dat maakt dit album zo bijzonder. Die cello komt wel vaker voor op Schulze platen.

Yep, die track is heel bijzonder..... matig .... echt rond uit verschrikkelijk en niet om door te komen. Brown doet ook nog mee op een live-plaat uit die tijd, volgens mij is die zelfs van vlak voor dit album.... nog veel erger....

Nee, dan is die track met Tiepold een stuk leuker.

Dit is niet de makelijkste plaat van Schulze. Op het moment dat ik hem net had gekocht was ik er niet kapot van. Wel is het zo dat dit album moet rijpen. Zelf ben ik niet zo fan van zang, maar de stem van Brown heeft iets voor mij wat bij dit album past.

Het live album is van na Dune. Het stuk met Brown op deze schijf is een van mijn favoriete Schulze tracks. Dune zelf is een meesterwerk.

De mannen van Faithless hebben deze muziek ongetwijfeld beluisterd.

De invloed van de Duitse electronise muziek is groot te noemen. Wat de Britten en de Amerikanen op rockgebied zijn is Duitsland op electronisch gebied. Berlijn is niet voor niets de hoofdstad van de electronische muziek.

Faithless, naar dit geluisterd....lijkt me sterk.

Wellicht een kwestie voor Leo Blokhuis, die kan er fijn over vertellen waar iets qua wortels vandaan komt. Zo heeft Coldplay goed geluisterd naar Kraftwerk bijvoorbeeld. Het is jammer dat je bijna niks meer op 78 toeren kan draaien, want daar zou best het antwoord kunnen liggen binnen deze prangende kwestie.

Maar alle gekheid op een stokje. Faithless en Schulze liggen muzikaal wel mijlen uit elkaar op het eerste gezicht. Wel heeft Abraham ergens de mosterd vandaan gehaald. Het één heeft het ander van inspiratie voorzien. Misschien toch een idee om op zoek te gaan naar een pick-up die 78 toeren per minuut draaien kan. En dan vervolgens dit album op die snelheid af te draaien. Misschien komt er wel een beatje te voorschijn wat in de buurt van Faithless komt.........

Oké, niet geluisterd maar de tussenstukken bij een nummer als
Salva Mea doet me er toch sterk aan denken.
Maar misschien is dat koffiedik kijken en komen die harmonische & melodieuze gevoelswaarden wel gemakkelijker tevoorschijn bij synthesizermuziek.

Ja ja en dat gelooft gij, nou ik niet, want waar gaat de titel track dan over meneer Blokhuis, en wat is de achtergrond van track 2, zou hij dat weten?

Dit schreef ik min of meer ter relativering. Blokhuis is binnen de "normale" popmuziek een kenner hoe het in elkaar steekt. Hoe ver zijn kennis over de Berlijnse School gaat weet ik niet, dat is dus natte vinger werk. Wat dat betreft kunnen we beter bij de makers ten raden gaan of wellicht bij Winfried Trenkler van de WDR.

Blokhuis of niet het blijft een dijk van een album.

Zonder twijfel het is een goed album, en heb voor mezelf het idee dat ik er nog steeds niet alles heb uitgehaald wat er op te horen is. Laat dat duidelijk zijn. Daar kan een Blokhuis niet tussen komen.

Zodra de eerste klanken van "Dune" uit de speakers klinken, is het net alsof ik naar Beaubourg van Vangelis aan het luisteren ben: allerlei vreemdsoortige, vervormende klanken klinken door elkaar heen. Maar waar Beaubourg vooral erg structuurloos klinkt, is Dune dat niet. Voor m'n gevoel is er sprake van een diepgravend en experimenteel stuk muziek, waar Klaus Schulze alle registers van het spectrum aan klanktapijten open trekt. Met behulp van de sombere, tegelijkertijd mooie klanken van de cello van Wolfgang Tiepold, wordt er op een gegeven moment een buitenaardse sfeer gecreëerd, wat waarschijnlijk ook de bedoeling moet zijn geweest, aangezien het titelnummer natuurlijk is gebaseerd op de SF-klassieker Dune van Frank Herbert, waar Klaus een groot liefhebber van is. Hij heeft zelfs een nummer naar Frank vernoemt op het album X.
"Dune" is één en al sfeer en abstractie. Pittige kost, maar interessant om naar te luisteren. Na de 10 minuten overschreden te hebben, wordt de muziek grootser en krijgt de cello nog meer aandacht. Vooral tijdens de 2e fase van het nummer (tussen de 10 en 20 minuten) manifesteert de muziek zich tot prachtige en grootse momenten.
In de laatste fase dijt de muziek verder uit, maar blijft constant enorm sfeervol en kent een geweldig einde in de laatste 2 minuten. De 30 minuten zijn dan ook voorbij, voordat je het weet. Dit nummer is zonder twijfel één van de meest indringende die Schulze gemaakt heeft.

Na het geweldige eerste deel van de plaat, gaat in dezelfde sfeer "Shadows of Ignorance" van start. De cello is wederom op een geheimzinnige manier op de voorgrond te horen. E.e.a. fungeert echter als intro, aangezien er in de 2de minuut een zeer pakkende sequence opduikt. De toon is hiermee gezet. De cello, sequence en aanverwante synth-melodietjes gaan hand in hand met wat lijkt op fluisterend gemompel van stemmen afkomstig van een vocoder. In de 8ste minuut is daar voor het eerst de stem van Arthur Brown op de voorgrond te horen. De tekst die hij half zingt en half voordraagt is er één voortgesproten uit de pen van Klaus Schulze zelf, en ik moet zeggen: het is een interessant stuk die gelukkig als songtekst in het CD-boekje bijgevoegd staat, anders had ik zeker niet alles meegekregen met wat Arthur allemaal te verkondigen heeft. Ondanks dat, is het juist dit nummer wat veel geduld bij mij moest kweken, voordat ik het écht wel kon waarderen.

Dune is in alle opzichten een bijzondere plaat te noemen. Weliswaar qua muziek eentje met twee gezichten, maar toch goed.
En hoewel "Shadows..." het ondanks het originaliteits-gehalte het zeker niet haalt bij het geniale titelnummer, is er sprake van een zeer interessant Schulze-album die het alleen daarom al de moeite waard maakt.

Zodra het niet meer op radio 2 voorbij kan komen haakt hij meestal af hoor

Mooi stukje tekst, CorvisChristi. het haalt in mijn geheugen al de sfeer van dit bijzondere album naar boven.

Dank je wel .
De sfeer is er één die een sterke vorm van verbeeldingskracht oproept. Sowiezo bij het titelnummer, een zeldzame vorm van muziek waar zeker goed over nagedacht is.

Dit album valt tegen!. Mijn bezwaren richten zich met name op de tweede plaatkant. Sodeju, wat gaat Schulze daar behoorlijk de mist in zeg. De gesproken tekst van Arthur Brown is ronduit irritant. Nog erger is echter de saaie, gezapige sequencermelodie. De eerste plaatkant is gelukkig wel de moeite waard. Dune, het nummer wel te verstaan, begint weliswaar een tikkeltje richtingloos, maar op het moment dat de viool meer nadruk krijgt, is het genieten geblazen. Heerlijk grootste statige klanken! Had zo op voorganger X kunnen staan.

Electronic van de oude meesters is in één klap na een pauze van jaren weer helemaal in bij mij. Van Dune heb ik een smetteloos gave LP en de oude CD. Dat titelnummer is een meesterwerk, bij Shadows of Ignorance is het maar net hoe het valt. Heeft zo zijn momenten maar ik was wel weer blij dat het afgelopen was. De track Dymagic op Live is ook met Arthur Brown en daar is beduidend minder doorkomen aan.

Dit kan ik toch erg goed aanhoren van de heer Schulze. Doet nog niet echt onder voor het eerdere werk.

Het is een aardig album maar niet veel meer dan dat. De zang van Arthur "fire" Brown is echt ondermaats. Door het bonusnummer Le Mans kom ik echter nog wel op een mooie voldoende uit. Prachtig nummer