Klaus Schulze - Dune (1979)

Het werk van Klaus Schulze zou van mij nooit de titel krijgen van lichte muziek. Ook dit album niet wat is gebasseerd op het boek "Dune" van de schrijver Frank Herbert.

De titel track van dit album begint erg kosmisch, wat bestaat uit de nodige ruimtelijke klanken. Het is behoorlijk spannend te noemen en als de cello van Wolgang Tiepold erbij komt wordt deze duistere sfeer alleen maar versterkt. Met mijn ogen dicht zie ik in mijn fantasie de grote brokken steen voorbij komen. De kleine veranderingen die in dit stuk voorkomen doen mij denken aan dat er een ander deel van de ruimte wordt betreden. Veel ritme is in deze track niet te vinden. De cello van Tiepold verhoogd hierbij de buitenaardse sfeer. Voor dit moeilijke stuk muziek moet ik wel in de stemming zijn.

Met wat duistere klanken uit de cello van Tiepold begint Shadows Of Ignorance en Schulze zorgt hier voor wat sfeer geluiden. Na een minuut of twee komt daar een subtiel ritme bij, waardoor er een lekkere sfeer ontstaat. Het zweven door de ruimte wordt hiermee voortgezet. Hier en daar lijkt het of ik stemmen hoor. Langzaam wordt duidelijk dat deze echt is. Het is de stem van Arthur Brown die een behoorlijk diepzinnige tekst van Schulze ten gehore brengt. Af en toe zingend dan wel pratend. Tijdens dit gedeelte zorgt Schulze voor de juiste sfeer bij de tekst. De cello van Tiepold versterkt dit op een prima wijze.

Op zich een goed album van Schulze, maar wel eentje waar ik voor 100 procent voor in de stemming moet zijn. Daardoor is dit album niet vaak in de cd-speler te vinden bij mij. Toch begint dit album voor mij wel in de klasse van groei-album te vallen waardoor de waardering stapje bij beetje aan het stijgen is.