De derde Josephine Foster plaat die ik in korte tijd van commentaar voorzie. In 2004 uitgegeven, maar in 2019 nogmaals.
Josephine wordt hier bijgestaan door een band (the Supposed), alhoewel een band ze zijn op deze wijze met zijn drieën. Naast Josephine zijn dat Brian Goodman (elektrische gitaar) en Rusty Peterson (drums). Producer is John Dawson. In 2004 deed dit album niet zo veel en dat is eigenlijk wel vreemd.
Toen het uitkwam werden er vergelijkingen gemaakt met Jefferson Airplane en Fairport Convention, dus psychedelische rock en folk rock. Het persbericht bij de heruitgave van het album spreekt van een folkopera en daar is wel wat voor te vinden. De nummers hebben wel iets van een (folk)opera, vaak beginnen ze wat rustig en folkachtig, omdat dan halverwege richting rock en psychedelica te gaan. Bijzonder om te horen wat ze met drieën voor elkaar krijgen.
Zeker gitarist Brian zorgt voor allerlei geluiden en gaat soms heerlijk zijn eigen gang, ook soms over de top. Maar de muziek kan het hebben. Josephine klinkt echt als een folkzangeres uit de jaren 50/60. Maar de muziek heeft naast het psychedelische ook veel weg van de freakfolk uit de jaren 60/70.
Al met al het is geen muziek rond een haardvuur, daarvoor is het toch wel te apart. Geen recht toe recht aan melodieën, continu wordt gezocht naar een wat vervreemdende aanpak, soms wat vals klinkende gitaren, vreemde overgangen.
Mede daardoor wel een spannend album, waar veel gebeurt en niet snel verveelt.
2004 is de tijd van neo folk artiesten en daar hoort dit gezelschap zonder meer bij, op de achterkant van het hoesje staan de drie muzikanten. Geheel passend in de jaren 60 qua haardracht, baarden en kleding. En de muziek is ook wel schatplichtig aan eind jaren 60/begin 70.
Mooi album van Jospehine Foster en the Supposed.