Riot - Narita (1979)

De zeehond komt echt op stoom. Een klasse album, en voor mij althans, een klassieker uit de RIOT catalogus. Op vinyl..

Samen met Fire Down Under, een klassieker. Het beste wat Riot ooit gemaakt heeft.

Interessant is dat jaartal, 1979.

Uit dezelfde periode dat in Engeland de New Wave Of British Heavy Metal opkwam was Riot er van over de plas bij met muziek die in geen enkele zin moest onder doen voor die van de grote namen die in die stroming onder gebracht worden.

Narita, het instrumentale titelnummer blijft voor mij geniaal. Ik denk dat Iron Maiden heel goed naar dit album heeft geluisterd en zeker dat titelnummer.

Samen met Fire down under een klassieker

Deze is toch wat een iets minder kaliber dan FDU

Alleen jammer van Born to be wild, beetje uitgekauwd nu

Dit is eerder een stevig southern hardrock album terwijl op Fire Down Under wat van de furie van de overzeese NWoBHM overgewaaid lijkt te zijn.

Ze liftten wel wel een beetje mee op de NWoBHM-trein, waar wel meer Amerikaanse bandjes in die tijd last van hadden. de enen meer geslaagd dan de andere

Als liefhebber van gitaarsolo`s kom je beslist niet tekort op deze plaat van de amerikaanse metalband Riot. De een na de ander vliegt je om de oren! Anno 2012 vind ik dit nog steeds een heerlijke plaat om naar te luisteren,lekker snelle nummers in het algemeen, goede zang van Guy Speranza en ja dat gitaarwerk van Mark Reale en Rick Ventura, geweldig. Spetterende nummers zijn het instrumentale Narita, Road Racin, Here We Come Again en het fantastische geile Hot for Love!

Wat een klassieker is dit album toch. Ik heb m nog op vinyl en ga m vandaag nog eens lekker beluisteren. Was een mooi Amerikaans antwoord op de Engelse nwobhm. Ook daar zaten bands tussen die echt bepalend zijn geweest voor de Hardrock explosie eind jaren 70 begin jaren 80. Zijn al die jaren met gemak overeind gebleven.

Veel beter album, dan het debuut.

Raar dat dit zo weinig stemmen heeft tov Fire Down Under. Dit is wel ietsje minder, maar dan ook maar ietsje. Beide album zijn hardrockklassiekers, die iedere hardrocker toch wel minimaal in ieder geval een keer geluisterd moet hebben. Nog erger is dat de Live in London cd maar 3 stemmen heeft, terwijl dat toch echt bij de grote live albums van de begin jaren 80 hoort. Jullie weten echt niet wat jullie missen!!

Heerlijke plaat van Riot. De band knalt er gelijk lekker in met Waiting for the Taking. Daarna blijft het niveau constant hoog. Eigenlijk had de cover van Steppenwolf niet gehoeven, maar verder erg leuke plaat!

Een mindere plaat van deze goede band. Road Racing is wel een heerlijk nummer. Die hoes...

Qua hoezen heeft Riot zich vrijwel altijd belachelijk gemaakt. Deze spant wat dat betreft wel de kroon.

Fijne herinneringen aan dit album. Titelnummer ‘Narita’ draaide ik vroeger altijd op scouting feesten (DJ Broem in da house ) Zaten nogal wat hardrock liefhebbers bij dat clubje en ik maakte verzameltapes. Narita was vaste prik. Gas erop en kroonkurk van de fles. Heerlijk...time flies.

Al met al uiteindelijk een matig bandje. Die mijn verdere verwachtingen ook nooit gehaald hebben.
Deze en de volgende plaat zijn best wel aardig. Daarna ben ik afgehaakt.
Als ik er nu naar luister is het niet meer zo mijn kopje thee. En al helemaal niet als ik opeens erachter kom dat ze Born to Be Wild gecoverd hebben. Was ik blijkbaar gelukkig alweer lang vergeten.

Laat je niet misleiden door de wat obscure afbeelding van deze plaat. Want dit muziekwerkje is 1 van de beste die Riot ooit heeft uitgebracht! In de roemruchte klassieke bezetting met natuurlijk gitarist Mark Reale en zanger Guy sperranza (god hebben z'n ziel), waren ze toen (1979) in topvorm met nummers als "49er" de speedy "road racin'" de meezinger "kick down the wall" en niet te vergeten de instrumentale "Narita"! Het zijn recht voor je raap nummers zonder poespas. Reale (ook al r.i.p) was niet echt een supergitarist maar wat 'ie deed deed 'ie goed: vet en strak, niets teveel en niets te weinig. Samen met het album "Fire down under" zijn dit de beste platen van Riot ooit.

'Narita' is werkelijk een schitterende plaat. Hoewel de heavy metal invloeden qua gitaargeluiden steeds vaker naar buiten komen houdt de band zich nog erg strak vast aan de hard rock. Het nummer 'Waiting For The Taking' vond ik zelf qua zangstijl best leuk, en daarna houdt de album zich wat in. Het covernummer van 'Born To Be Wild' was leuk en uiteraard het titelnummer 'Narita' is erg tof gedaan. Ik ben zeker een fan van de plaat en ga hem vaker draaien, toch beter dan het debuut.

voorlopige tussenstand:

01. Narita
02. Rock City