In 2011 noteerde
Stijn_Slayer:
"Ik erger me alleen wel een beetje aan de term pub-rock. Gewoon een mediaterm, want met genres en stijlkenmerken heeft het in ieder geval niets te maken. Ik hoor hier namelijk simpelweg een op R&B leunende bluesrock band, met de 'back to basics approach' die de punkers gelijktijdig hanteerde."
Ja, dat klopt helemaal. Maar toch heet(te) het pubrock en dat al vóórdat de termen punk en new wave in zwang raakten. Sterker nog, bij verschijnen in september 1976 steeg
Stupidity in de tweede week van 8 naar 1 in de Britse albumlijst. Het is dan 3 oktober en
zie zelf welke grote namen ze die ene week achter zich lieten (een week later zakte de plaat naar #5).
Net als
jorro hierboven word ik niet omver geblazen, maar lekker is het wel. Opvallend is dat het publiek vrij zacht in de mix zit. Het draait om de muziek, die vooral in de r&b-traditie zit. Het liefst hoor ik ze echter in de hakkende composities van gitarist Wilko Johnson. Ik bedoel dan
Twenty Yards Behind dat dankzij zijn spel zelfs ska met r&b weet te kruisen en verder
All Through the City,
She Does It Right en natuurlijk
Roxette.
Soms ook is het saai, zoals de langzame blues van
I'm a Man en het daarop volgende
Walking the Dog, waar het te traditioneel voor mij is.
In 1991 verscheen de plaat met de nodige extra nummers als
Stupidity + (Dr. Feelgood Live 1976-1990), op streaming te vinden als
Stupidity + Live.
Mijn reis door (de periferie van) punk en new wave kwam van andere pubrockers, namelijk
de tweede van Graham Parker & The Rumour. Op naar het volgende station, single
Anarchy in the UK uit november '76, pas in oktober '77 op debuutelpee
Never Mind the Bollocks verkrijgbaar. Here's the Sex Pistols!