Miles Davis - Filles de Kilimanjaro (1968)

Ik heb onderstaande tracklist:

1. Frelon brun (Brown Hornet) 5:39
2. Tout de suite 14:07
3. Petits machins (Little Stuff) 8:07
4. Filles de Kilimanjaro (Girls Of Kilimanjaro) 12:03
5. Mademoiselle Mabry (Miss Mabry) 16:32

Moi aussi. En ik heb ook nog een bonustrack, een alt. versie van Tout de suite. Ik wijzig het wel even.

edit: lukt niet, blijkbaar een bugje in de nieuwe layout: bij importeren van een nieuwe tracklist verdwijnt ineens de 'versturen'-knop.

erg fraaie plaat.
Ik heb de boxset van In a Silent Way en daaris dit album in opgenomen. Geweldig om te horen hoe ze in een paar maanden tijd een waanzinnige evolutie door maakten.

Deze geweldige plaat is nu te koop voor de belachelijke prijs van €2,81op CDPacific. Koop er evt. wat extra's bij om de verzendkosten te drukken (€2,27+0,64 per item, tot 12 items per keer). Keus genoeg!

Ja, inderdaad wel een mooi werk dit. Ik merk een soort synthese tussen elementen komend uit latere albums 'In a Silent Way' en 'Bitches Brew'. Miles zet hier een stap richting electric jazz/blues en dat maakt het toch wel grotendeels uniek of vrij baanbrekend.
Het deels abstracte vind ik hier wel leuk en aangenaam luisterbaar. Men blijft niet echt binnen de perken. Er wordt geïmproviseerd hoewel alles toch nog harmonieus blijft.

'K heb 'm net gekocht en had 'm nog nooit eerder gehoord; eerste wat me opvalt is dat de drummer erg aanwezig is, soms misschien té veel. Verder niet slecht, maar het grijpt me (na één dag dan) minder dan bijvoorbeeld In A Silent Way of Bitches Brew.

Dat is wel Tony Williams waarover je spreekt.

Dus, even sorry zeggen

Deze plaat met je ogen dicht luisteren levert een mooie sfeerfilm op!

Goed nieuws voor de fans van Miles Davis en al helemaal voor de liefhebbers van zijn “Second Great Quintet”:




Artwork

Link naar de officiele Miles Davis site, waar ook 'Round Midnight van deze release al te beluisteren is.

Vrees dat ik hiervoor maar weer wat zuurverdiende centjes opzij moet gaan leggen, alhoewel...via de officiele site kost het hele zwikkie maar €30.32

Een van mijn favoriete Miles Davis albums. Lange nummers gebouwd op kleine fragmentarische thema's, maar wat gebeurt er veel! Het album luisteren met alleen maar oor voor Tony Williams is al een heel avontuur. ik vind het lekkere ongrijpbare muziek.

Een van de meest ondergewaardeerde Davis-werkjes. Er lijkt een brug geslagen te worden tussen Modal jazz en de elektrische jazz waar Miles 1 jaar later volop mee bezig zou gaan. Daarnaast hangt er over de muziek een welhaast Oosters sfeertje! Dit album kan zonder moeite naast een bitches brew of kind of blue staan. Als bonus een werkelijk waar prachtige hoesfoto!

Lost Betty Davis recordings with Miles Davis set for vinyl release Vinyl Factory

Meer info

Vooropgesteld dat ik niet zoveel weet over en ervaring heb met jazz. Met dit album kan ik prima uit de voeten. Speels, laagdrempelig, wispelturig en zoetgevooisd. En op het moment dat je dat opschrijft begin de trompet flink los te gaan; toch weer op het verkeerde been gezet.

Jazz speelt met mij.

En daarom een halfje erbij.

Dit voelt als een opstapje naar de fusion. Hier is de instrumentatie nog akoestisch, maar de leden zijn allemaal lieden die binnen een paar jaar fusion-grootheden zouden worden: Hancock, Corea, Shorter, Williams en Miles zelf ook natuurlijk. Al hoor ik wel Hancock op electrische piano (dus eigenlijk is dit al een beetje een fusion-plaat)

Ik vind het verder best een aangename plaat die goed geproduceerd is door Teo Macero. Lekker bij elkaar getimmerd door Tony Williams, die (Tout de Suite) ook wel subtiel kan spelen.

Een wat onbekendere plaat van Miles, zo te zien, maar daarom niet minder.

En ter info voor wie geen adblocker heeft of donatie deed: Een mooie hoes met zijn toenmalige vrouw Betty Davis erop.

Alleen al voor Mademoiselle Mabry is dit minstens 4* waard.

Klopt, Kronos. En de geweldige afsluiter heeft Davis vernoemd naar diezelfde vrouw; haar meisjesnaam was Mabry. De titels zijn allemaal in het Frans omdat dit Davis exotisch klonk, dacht ik, niet om één of andere relevante reden.

Op muzikaal vlak heeft deze plaat zeer zeker iets te bieden. De laatste plaat met alle leden van het tweede grote kwintet (Davis-Shorter-Hancock-Carter-Williams), tijdens de opnamesessies in september 1968 hadden Chick Corea en Dave Holland de plaats van Hancock en Carter zelfs al ingenomen. Net als Miles in the Sky kan deze plaat gezien worden als transitie richting Davis' fusion-periode, maar tegelijk zou je kunnen beargumenteren dat deze reeds tot die periode behoort, natuurlijk. Maar ach, dat zijn pietluttigheden.

't Is de muziek die telt, in de eerste plaats. En ik moet zeggen dat ik Filles de Kilimanjaro ongemeen boeiend vind, en dan vooral het sluitstuk, dat ruim een kwartier in beslag neemt. Het beheerste spel van Corea heeft iets rustgevends, geruggesteund door Holland-Williams. En het sfeervolle trompetspel van Davis zelf zorgt voor een fraai klankentapijt waarop je jezelf knus kan neder vlijden, en volop genieten. Van de overige tracks weet vooral Tout de Suite me te charmeren.

4 sterren, met kans op meer!

Ondergewaardeerd en relatief onbekend album van 'de grote meester'.
Brown hornet/frelon brun is een pittige opener die meteen de toon zet. Prachtige sax solo en magistrale drumpartijen.
De nummers die daarna komen liggen zijn wat ingetogener en complexer en liggen wat lastiger in het gehoor. Heb deze tracks meermalen beluisterd voordat (eindelijk) het kwartje viel maar dan heb je ook wat!

Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock, Chick Corea (toetsen); Ron Carter, Dave Holland (bas); Tony Williams (drums)

Het laatste Miles Davis-album waarop Davis' 'second great quintet' te horen is, op het eerste en laatste nummer is Herbie Hancock al vervangen voor Chick Corea, en Ron Carter voor Dave Holland. Voor de liefhebbers geven de platenhoezen van het kwintet ook een inkijkje in het turbulente liefdesleven van Davis. Op de hoes van de eerste kwintet-plaat E.S.P. (1965) kijkt hij wat confuus op naar zijn toenmalige echtgenote Frances Taylor, die hem een paar dagen na het maken van de foto zou verlaten. Hij papte toen aan met actrice Cicely Tyson, wiens portret de hoes van Sorcerer (1967) siert. Op deze plaat zien we dan weer de dame met wie hij in 1968 vrij plots in het huwelijk treedt, Betty Mabry (dit huwelijk hield maar een jaar stand, al zou Mabry in het volgende decennium zelf platen gaan uitbrengen onder de naam 'Betty Davis').

Irrelevant stukje achterklap natuurlijk, al was Davis' gewoonte om mooie en interessante zwarte vrouwen in de spotlights te zetten op zijn albumhoezen redelijk vooruitstrevend (het stond wel in schril contrast met hoe hij diezelfde vrouwen behandelde overigens). Betty Mabre/ Davis krijgt van de trompettist bovendien de eer dat ze hem wees op de toenmalige ontwikkelingen in de zwarte muziek zover die zich buiten de jazz afspeelden: zo was ze bevriend met Jimi Hendrix, die ze aan Davis voorstelde. Er ontstonden plannen voor een samenwerking tussen de twee giganten, die helaas nooit van de grond kwam.

De meer meanderende, psychedelische kanten van de (zwarte) rock en funk uit de jaren zestig (Davis noemt verder Sly Stone en James Brown als invloeden) gaf hem een volgende stap, nu de vrij hermetische postbop van het tweede kwintet wel ongeveer zijn natuurlijke eindpunt had bereikt. Op vorige plaat Miles in the Sky zette hij zijn eerste voorzichtige stappen naar het 'fusion'-geluid, maar hier gaat hij er serieus mee aan de slag. Wellicht is hij daarin nog zoekende, Filles de Kilimanjaro wordt soms een 'overgangsplaat' genoemd naar de eerste 'echte' plaat uit zijn elektrische periode, het inderdaad wat meer coherente In a Silent Way (1969).

Maar eigenlijk hoeft deze plaat er niet voor onder te doen. Vijf zoekende, aftastende en dromerige tracks, waarin elke noot puur en authentiek klinkt. Dat het soms een beetje pielerig klinkt vergeef ik dan makkelijk. Alles luistert gewoon heerlijk weg, en de afsluiter, een ode aan de dame van de hoesfoto met wie de maand van de opname in het huwelijk was getreden, is een van de mooiste dingen die Davis tot dusver had opgenomen. Schitterende plaat.