menu

Elton John - The Diving Board (2013)

mijn stem
3,70 (45)
45 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Capitol

  1. Oceans Away (3:58)
  2. Oscar Wilde Gets Out (4:35)
  3. A Town Called Jubilee (4:29)
  4. The Ballad of Blind Tom (4:12)
  5. Dream #1 (0:39)
  6. My Quicksand (4:46)
  7. Can't Stay Alone Tonight (4:48)
  8. Voyeur (4:16)
  9. Home Again (5:01)
  10. Take This Dirty Water (4:24)
  11. Dream #2 (0:43)
  12. The New Fever Waltz (4:38)
  13. Mexican Vacation (Kids in the Candlelight) (3:33)
  14. Dream #3 (1:36)
  15. The Diving Board (5:55)
  16. Candlelit Bedroom * (4:13)
  17. Gauguin Gone Hollywood * (4:18)
  18. 5th Avenue * (4:22)
  19. Home Again [Live from Capitol Studios] * (5:19)
  20. Mexican Vacation [Kids in the Candlelight) (Live from Capitol Studios] * (4:27)
  21. The New Fever Waltz [Live from Capitol Studios] * (4:42)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 57:33 (1:24:54)
zoeken in:
avatar van DargorDT
4,0
Elton John mag dan inmiddels 66 jaar zijn, de man kan het nog steeds. The Diving Board is het waard gehoord te worden. De warme en gevoelvolle pianoballades klinken geïnspireerd, en nergens wordt het oppervlakkig, saai of gezapig. En nergens klinkt het alsof hij platgetreden paden bewandelt, terwijl het kunstje dat hij opvoert natuurlijk niet nieuw is. Voor Elton-fans is dit een blinde aanschaf, en zelfs anderen kan ik de cd aanraden. Kwaliteitspop verpakt als pure muziek, met liefde gezongen en geschreven. Wat mij betreft gaat Elton nog wat jaartjes door!

(eerste bijdrage ooit hier)

avatar van HugovdBos
4,0
Positief verrast door dit album, ook Elton lukt het op zijn oude dag nog één van zijn beste albums neer te zetten. Vooral de piano melodieën zijn van grote klasse, vol emotie en krachtig in toon. Zijn stem is uiteraard kenmerkend maar geeft de nummers zeker extra kracht..

avatar van Wandelaar
4,0
Heel duidelijk beweegt Elton John zich in de sfeer van begin jaren '70, de periode waarin hij als pianorocker indruk maakte op albums als Honky Château (1972).

Stem en piano staan op dit album opnieuw helemaal centraal. Onder leiding van producer T. Bone Burnett blijft de opzet sober ondanks de inzet van vrijwel een geheel orkest en ondersteunende vocalisten. Fraai zijn de miniatuurtjes Dream in drie delen, die verbinding maken tussen de bedachtzame ballads. Krachtige songs. Maar het overdondert nergens, je voelt een constante terughoudendheid. En wat is dat ongelooflijk smaakvol gedaan!

Duidelijk is dat Elton John en Bernie Taupin hier compromisloos een goede plaat willen maken, zonder hit-pretenties. Niet helemaal begrepen door een groot publiek, denk ik. Vandaar ook wel dat dit album wat over het hoofd is gezien.

Elton John heeft meerdere periodes gekend door de jaren heen. Artistiek op zijn best op een dubbelalbum als Goodbye Yellow Brick Road (1973). Hitsingles hebben vooral in de jaren '80 zijn gezicht bepaald. Ik noem alleen maar Blue Eyes en Nikita. Het is ingewikkeld die periodes met elkaar in verbinding te zien. Ik heb in ieder geval zo mijn voorkeuren.

Vanaf Songs from the West Coast (2001) is hij in zekere zin terug waar hij begon: pianoballads. En ik denk dat we hier op The Diving Board het beste van die laatste bloeiperiode meemaken. Zo zullen we hem graag willen herinneren. Muzikaal helemaal in orde en ook tekstschrijver Bernie Taupin schittert hier nog eens als vanouds.

Home Again is wat mij betreft het hoogtepunt op dit album. Hier laat ik een traan.
Elton John, een kleurrijke figuur in de popgeschiedenis, die er dit jaar een punt achter gaat zetten, als ik goed geïnformeerd ben. Een prachtig repertoire nalatend.

4,0
Zojuist opnieuw uit op vinyl als een 2lp en werkelijk zojuist opgehaald in de platenwinkel(alleen dat woord al, het kan en mag weer,.... platen...).

Een zeer gewaardeerde plaat binnen zijn overall oeuvre. Meesterwerk kwam destijds ook al voorbij, nou laat me zo schrijven, zijn beste in werkelijk tientallen jaren, zoveel moge duidelijk zijn. Centraal staan weer de liedjes omfloerst middels prachtig piano spel want ook dat instrument staat voor in de mix. Productie T. Bone Burnett, nou geweldig toch
Een verademing tussen al dat andere geweld plus een verademing tussen zijn laatste xx platen. Goed bij stem, teksten weer Bernie Taupin, ja, sterke songs, een hoes welke rust uitstraalt, songs die dat ook doen, de inkleuring van die songs redelijk sober waardoor juist het liedje an sich op de voorgrond treedt. Sterke plaat die laat zien dat Elton het nog immer prima beheerst. Die zal voorlopig ook niet vam de draaitafel verdwijnen. Sws blij dat zijn werk middels re-releases, vinyl, weer te krijgen is. En zelf zijnde, gelijk aan Elton, op een bepaalde leeftijd, ja, dan is zo'n plaat xtra fijn. Klasse plaat waarvoor tenminste 4 ☆☆☆☆. Bij deze dus dan. Daar waar de jaren 80 niet zo mijn ding waren, Elton John aangaande, te veel middelmaat, is dit weer een absolute topper, yes

Gast
geplaatst: vandaag om 20:41 uur

geplaatst: vandaag om 20:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.