Ik vind dat de cd vooral een akelig laag gemiddelde heeft, hier op musicmeter.
Ja, het is geen Every picture tells a story meer, dat is waar. Maar dat was al jaren zo.
A Spanner in the works, uitgebracht na een periode van maar liefst 4 jaar niets nieuws van Rod Stewart, heeft echter ook niet meer dat kitscherige, dat irritante gedrum en de overproductie van de jaren '80.
De jaren '90 zijn de bedachtzame jaren van Rod Stewart waarin hij zich vakmatig enigszins bedeesd opstelt, zonder veel bravoure, zonder veel opsmuk. Ik vind z'n stem vanaf hier minder worden. Hij zou nog één keer echt (stevig) opvlammen met When we were the new boys in 1998 en eigenlijk moet je dan zeggen dat het dat dan was, de carriére van Rod Stewart..
Waren we met z'n allen een beetje mild geweest in onze beoordelingen over die laatste twee cd's, had Rod Stewart misschien nooit begonnen aan z'n vreselijke American songbook deel 1 t/m 25.
Want, ook voor A Spanner in the works geldt dat er best goede nummers op staan. Naast het door beaster genoemde Windy town en Dowtown lights zou ik nog graag Delicious en Purple heather willen aanstippen. Maar goed, het is waar, er staan ook een aantal mindere songs op (This, Soothe me). Op de keper beschouwd wil ik hem echter nog het voordeel van de twijfel gunnen.
Het is ook niet zo, dat je een uur naar een draak van een cd zit te luisteren.
Maar het grote verschil met When we were the new boys is toch wel de uitvoering, songkeuze en het blakende zelfvertrouwen, dat op Spanner in the works toch wel ontbreekt. Kiest hij op deze cd voor 'veilige' componisten als Chris Rea en Bob Dylan, drie jaar later koos hij voor o.a. Skunk anansie en Oasis. Dat leidt automatisch toch tot een andere cd.
Dat neem niet weg, en daarom noem ik beide cd's ook, dat het beste van 'Spanner' en 'When we were...' heel mooi is samen te vatten op één cd. Voorlopig het laatst interessante wat Rod Stewart heeft gemaakt, een kleine opleving met Still the same daargelaten.