Postiljonen kenmerkt zich door dromerige zang, gecombineerd met soms een wat 'Drive-iaanse' begeleiding, en soms ineens catchy bliepjes of een uitbarsting van blaasinstrumenten. Over het algemeen is het een erg prettige kennismaking met dit Zweedse bandje, maar het is duidelijk een debuut plaat. Het mist nog een beetje een eigen smoel. Voor hun volgende plaat hoop ik dat ze een keuze maken tussen het dromerig/drive-iaanse (zoals het heerlijke
Help of
On the Run), of het vrolijke (zoals
We Raise Our Hearts of
Supreme), waar mijn voorkeur uit zou gaan naar het eerste. Daar vind ik ze een stuk beter in. Nu mist het een beetje de sfeer om je weg te laten dromen, zit je er net in wordt je er weer uitgesleurd. Maar al met al vind ik het een erg lekker album. Hoogtepunt is
All That We Had is Lost , met de zeer fraai gebruikte elementen van Whitney Houston haar
How Will I Know.
3,5*