In het kader van het Soulalbum van de week-topic (wat verlaat
) beluisterd en ik ben echt ontzettend verrast hierdoor. Precies mijn soort soul: veel blazers en strijkers en een dame met een ontzettende lekkere, behoorlijk rauwe stem.
Sterk concept ook voor een album (hoewel gelukkig niet té consequent door het album heengedrukt), zo'n driehoeksrelatie (vierhoeksrelatie zelfs?). Fantastisch hoe Millie een stem geeft aan de vrouwen en (bij mij althans) begrip kweekt voor beide situaties, maar zich er ook niet voor schroomt om ongegeneerd de bitch uit te hangen.
In het begin vond ik het middenstuk wat minder, maar daar ben ik van teruggekomen, hoewel ik So Easy Going, So Hard Coming Back en I'm Through Trying to Prove My Love to You (dus meer het bijna-einde
) nog wel iets minder vind dan de rest. Het begin van het album (de eerste drie nummers) vind ik het best, maar ook het laatste nummer is fantastisch mooi.
Al met al krijgt het album van mij vier sterren, met misschien een mogelijkheid tot een verhoging met een half. In ieder geval gaat deze op mijn verlanglijstje!