Wat een abnormaal goede plaat blijft dit toch. Dat Fish hier jaren na de slechts aardige albums Field of Crows en 13th Star ineens nog mee kwam, ik blijf het bijzonder vinden.
Perfume River, geen woorden voor. Dat dreigende begin, die opbouw richting het uptempo refrein. Of het breekbare, gevoelige The Other Side of Me. Luister ook even naar de gitaarsolo in dat nummer. David Gilmour keek en zag dat het goed was.
De High Wood-suite is eigenlijk van begin tot eind goed, met Crucifix Corner als hoogtepunt. Niet echt vergelijkbaar met Plague of Ghosts, het zijn meer losstaande nummers. Al grijpen ze wel tekstueel en muzikaal/thematisch op elkaar terug, meer een beetje zoals op de oude Marillion-conceptalbums.
Fish zelf klinkt fantastisch, zijn stem klinkt helderder dan op de albums tussen pak 'm beet Raingods en 13th Star. Power heeft hij ingeruild voor gevoel en dat past perfect bij de muziek.
Eigenlijk heeft dit album alles: uitgesponnen epics, feilloze snelle rocksongs als All Loved Up, sterke teksten uiteraard. Hoogtepunt uit de lange carrière van Fish.