Four Tet - Beautiful Rewind (2013)

Ik had het niet echt verwacht, maar voor een eerste luisterbeurt vind ik Beautiful Rewind een goede plaat. Niet de beste elektronische plaat van 2013, maar wel beter dan Pink die in mijn ogen meer een verzamelalbum was dan een 'echte' plaat. Mijn mening blijft wel nog even onder voorbehoud, want ik wil het eerst nog enkele luisterbeurten geven.

Ik vind het geheel niet bijzonder memorabel, geen echte toppers als Pyramid of Love Cry te vinden hier. Veel nummers gaan wat anoniem aan me voorbij. Komt niet echt in de buurt van There is Love In You maar alsnog een degelijke plaat met een aantal fijne tracks. Wordt een 3,5je gok ik.

link en klik (Leuk om te lezen, al weet ik niet wat ik nou moet geloven)



Unfit Burial Weed ?



Misschien een keer alle muziek van Burial achterstevoren gaan luisteren, om te zoeken naar een verborgen boodschap (album heet niet voor niets beautiful REWIND)

Je eerste link doet het niet (je bent geloof ik de url vergeten )

Die tweede is een beetje een flauwe heropening van een al bestaande grap. Four Tet kon het destijds ook niet echt waarderen.

Tot nu toe vind ik het nog niks. Toevallig zat ik gister stilletjes te hopen dat Four Tet weer eens een album zou afleveren, en lo and behold, die was er ook net. Maar alle zogenaamde triphopinvloeden lijken hier te verdwijnen ten behoeve van verwarrende house. Dit moet ik nog maar even vaker gaan luisteren denk ik.

Ik word hier helemaal niet vrolijk van. Ondanks een paar uitschieters klinkt het behoorlijk middelmatig. Enne... Buchla = Boterham!

Bah, bah en nog eens bah. Er is niks van waarde wat ik hieruit kan halen. Zielloze plaat.

Waarmee je feilloos aangeeft waarom de meeste urinoirs tegenwoordig van kunststofvliegen zijn voorzien: je pist naast de pot, én niet zo'n klein beetje ook.

Four Tet is juist één van de lieden die zijn muziek - ook dit album - 'soul' meegeeft, al zijn het geen Memphis horns of guitars. UIterst herkenbaar - misschien een kwestie van je commucatieprotocol (input - processing - ouput)even aanpassen

Ik vond zijn vorige platen heel vet en veel karakter hebben. Maar hier kan ik echt helemaal niks mee. Ik ben zeker niet vies van experimentalisme, maar dit.... dit is niet voor mij.

Geef het gewoon niet te snel op - ook sommig ouder werk van Four Tet is in eerste instantie lastig te kraken.
Er zijn dit jaar meerdere albums verschenen waarbij ik een zekere weerstand in eerste instantie moest overwinnen. Zo 'worstel' ik nog steeds met dat album van Holden, vind ik dat van Zomby eigenlijk onbevredigend, evenals dat van Trentemöller (Lost) en dat van Jon Hopkin erg fraai.

De beste tip: verwacht het onverwachte en stel je zelf ook tevreden met een enkele excellente track - de tijd dat een HEEL album subliem was, ligt echt achter ons. Dat album van Zomby is een goed voorbeeld: alsof je een aantal loops en samples aangereikt krijgt om er zelf wat mee te doen. Maar daar gaat het niet om - Zomby dient zelf een integraal en organsich geheel te releasen - niet een veeltal van aanzetje en loops daartoe.

Dit album bevat echt een aantal fraaie tracks - ik zal nog wel eens posten welke.

Ik denk dat ik dit verre van een lastig te kraken plaat vind. Ene oor in en andere oor uit is niet zo lastig...

Aha, een slimme luisteraar Ik ben inmidels een week verder, maar deze plaat doet me denken aan de laatste van Holden: er zitten stukken bij waar het schuurt en knerpt en mij niet echt boeit, dan opeens komen er fraaie stukken en vervolgens weer een matig stuk.

Ik probeer gewoon te decoderen wat het doel daarvan is - mijn oren verwerken de input, maar mijn geest houdt er niet van om qua stemming heen en weer geslingerd te worden. Bij een volgende luisterbeurt zal ik eens wat notities maken. Ik vrees nu ook niet veel hoger uit te komen dan 3 - 3,5.

Jij beschrijft precies wat ik van dit album vind na een aantal luisterbeurten, maar ik geef het nog wat luisterbeurten want dit soort muziek moet misschien wat groeien. Voorlopig vind ik Kool FM en Aerial de beste tracks.

Toch wel een goed album dit hoor, maar bij vlagen wat wisselvallig. Kool FM en Aerial zijn wel de prijsnummers voor mij. Ook de afsluiter is erg mooi; het heeft iets 'betoverends'. Tussen de beste nummers is het wat niemendallerig; Crush is duidelijk de minste broeder van het gezelschap. Wat al eerder is aangehaald op deze pagina is dat de nummers ietwat anoniem voorbij gaan en daar ben ik het ook wel weer een beetje mee eens. De sound is over het algemeen prima maar nummers zijn soms wel erg repetitief waardoor ik soms wat spanning mis. Maar wie weet komt dat nog, want ik vind het album toch al een stuk beter dan bij de eerste luisterbeurt. 3,5 ster met doorgroeipotentie.

Dat mag dan zo zijn, althans in de elektronische muziek, maar het is nog wel het criterium van beoordeling op deze site... En Four Tet kiest er ook bewust voor albums als albums uit te brengen. Daarmee stelt hij zich ook open voor de kritiek dat het album als album niet zo heel goed is.

Laat ik beginnen met te stellen dat het album als geheel imo 3 - 3,5 verdient. Er staan fijne tracks op, maar sommige andere brengen de waardering voor het geheel omlaag. Ik zal nog wel eens aangeven welke.

Misschien wordt er soms te snel een album uitgebracht en zou men langer op het materiaal moeten 'zitten'. Wellicht oefent de platenmaatschappij ook druk uit om wat uit te brengen. Persoonlijk heb ik het gevoel - zie ook het topic R.I.P. muziekindustrie - dat een album als afgeronde entiteit zijn status steeds meer aan het verliezen is.

En Four Tet heeft imo betere albums uitgebracht.

Ben ik grotendeels met je eens.

Ik vind het niet een zo erg als muzikanten meer singles uitbrengen en dat los doen van hun albumreleases, zolang de kwaliteit behouden blijft. Maar ik merk in de Four Tet-albums een dalende lijn van kwaliteit, in ieder geval over de laatste drie (Pink meegerekend). Ik vraag me dan af hoe dat komt: gaat de muzikant wat meer doen wat hij zelf leuk vindt, en kan het hem wat minder schelen wat ervan gevonden wordt? Het talent en de vaardigheden heeft hij toch zeker niet verloren?

Met beide jammer genoeg eens - al vind ik het wel een erg straffe plaat, maar dat terzijden - vooral in Electronic merk ik dat de artiesten het vooral van de EP's moeten hebben zie bv. Mount Kimbie.

Als ik ook naar andere labels kijk - bijv Kompakt en de sublabels, hyperdub - zie ik een trend waarbij de meer 'spannende' releases op vinyl verschijnen, in kleine oplagen veelal, snel uitverkopen en vervolgens niet of zelden belanden op cd. Ben wel benieuwd naar de visie van tuktak in dezen.

De cd is dan eigenlijk niet veel meer dan een 'tijdelijke vastlegging' van een Work in Progress - en niet meer de afgeronde artistieke entiteit die het ooit was. In mijn beleving was de cd een afgeronde autonome creatieve uiting - ik ben dan ook nooit een voorstander geweest van re-releases met bonus-tracks (Sonderausgabe mit Onkel Heinz in der Badewanne). Tegenwoordig lijkt een cd meer een weergave van waar een artiest op dit moment staat.

Excuses voor de enigszins cultuurfilosofische uitweiding

Gooi er nog maar een halve ster bij. Ik kan er niet omheen dat hier gewoon heel veel prima tracks opstaan. En tracks als Aerial en Kool FM zijn gewoon echte knallers, maar de afsluiter vind ik ook erg mooi. Het heeft een hele desolate sfeer wat mij wel aanspreekt. Eerste luisterbeurten kwam het geheel op mij ook wat leeg over en viel het een beetje tegen maar ik kan hier inmiddels prima van genieten. 4 ster

Ik gooi er ongeveer 2 jaar later het laatste halfje bij.
Beautiful Rewind moet zowat de meest onderschatte plaat zijn die ik ken, Four Tet brengt hier zijn kijk op de UK Garage.
Hij vermengt zijn organische synths met rauwe en grijze vocals en drums die wat typischer zijn binnen het genre en weet daarmee het ene moment te raken en wat later dwingt hij je alweer de dansvloer op.