Soledad schreef:
Ik blijf hier hangen op 2,5 ster. Al vanaf de tijd dat ik met jazz begon heb ik werkelijk nooit begrepen wat er zo bijzonder was aan deze plaat. Het is voor mij één grote gaap... alleen maar standards die op een hele degelijke conservatieve manier worden gespeeld. Nergens spannend, nergens tranentrekkend mooi. Gewoon 1 uit een dozijn.
Smaken verschillen uiteraard. Ik reken Cool-jazz saxofonisten als Paul Desmond en zeker Art Pepper samen met Coltrane, Dolphy , Jacky mcLean , Charlie Rouse en Booker Ervin tot mijn sax spelende jazzhelden. en wil ze zeker niet saaier noemen (Nou ok dan, Desmond klinkt wel bijzonder clean
)
Appels en peren..Rustiger, subtieler en minder "into your face" wellicht , maar zeker niet saaier naar mijn gevoel en wat 'tranentrekkend mooi' betreft zal de gemiddelde jazz of muziek liefhebber dat eerder vinden bij een cool-jazz ballad dan bij free-jazz of bop lijkt mij zo.
Cool -jazz wordt vaak afgedaan als het suffe broertje van bop, free en wat er nog volgde en dat is naar mijn idee onterecht. Deze mannen waren net zo goed op zoek naar een eigen geluid als de wat meer ruig spelende namen.
Ik ben het overigens wel met je eens dat ook ik niet zo goed begrijp waarom juist dit album als het klassieke Art Pepper album bekend staat. Hij heeft verschillende albums gemaakt die volgens mij net zo goed wegluisteren en ook wat meer energiek en afwisselend zijn (als je dat zoekt)