Peter Tosh - Bush Doctor (1978)

don't look back met mick jagger is wel fantastisch

Bush Doctor en I'm the Toughest zijn ook goed. Die extra tracks zijn overbodig. De track Lesson in My Life staat op zijn laatste album en klinkt beter.

Deze plaat heb ik toendertijd wel grijsgedraaid. Ik vond het beter dan Bob Marley. De drie nummers die genoemd zijn, zijn inderdaad de beste. Stand firm mag er ook wezen.

héél goed album, maar om dit nu als beter dan Marley te bestempelen vind ik erover...

4 sterren alsjeblieft : ****

ik vind het zelf gewoon "leuker" klinken dan marley

bush doctor, stand firm, (You've Gotta Walk) Don't Look Back, Pick yourself up

4 sterren!

Jeugdalbum. Ik vond Don't Look Back wel leuk en toen later I'm the Toughest uitkwam heb ik de Cassette maar gekocht ( met zo'n lelijk groen doosje); de LP was op dat moment niet aanwezig i/d winkel en kon niet meer wachten. Destijds (als prille tiener) vond ik het wel geinig en nu tovert het nog wel een glimlach op mijn gezicht.
Eigenlijk wil ik de plaat als herinnering nog wel eens kopen, want toen ik een paar jaar later bij mijn oudere broer de LP -hoes tussen zijn collectie zag staan vond ik zowel de voorkant als de achterkant toch wel gaaf op dat formaat ; misschien loop ik er nog eens tegenaan.

Ik vind het nr. Bush Doctor echt een klassieker en niet onderdoen voor andere reggea-klassiekers. Leuke tekst, zelfs voor niet-rokers.
Het vinyl-singletje Don,t look back behoort tot mijn Stones-collectie en Jagger met zijn timbre wel bij de song.

Het nummer Bush Dr. vind ik ook één van de leukere (leuke bijkomstigheid is dat één van mijn favoriete rockpersonen daarop meespeelt;Mr.Keith Richards)

Ik vind dit na de uitstekende Tosh-albums Legalize It en Equal Rights toch maar een behoorlijk tegenvallend album. De producties klinken nogal commercieel en het songmateriaal vind ik ook niet al te sterk. Staan toch nog een paar aardige nummers op('Bush Doctor', 'I'm The Toughest'), maar al met al vind ik de vorige platen toch echt stukken beter.

Dat kan ik alleen maar beamen.

fijne laidback niets-aan-het-handje muziek

Ooit op een casettebandje gehad . Lekkere luie reggea van een man die genoegen moest nemen met een plaatsje onder Bob Marley . Dat geeft niets want Tosh ( notabene zelf ooit een Wailer) ging zelf lekker z'n gang en wist met deze plaat toch ook wel lekker te scoren . Natuurlijk scheelde het dat Don't Look Back met vriend Mick Jagger een joekel van een hit werd .
Met eerder werk ben ik niet of nauwelijks bekend ( ben ook geen uitgesproken reggealiefhebber ) maar dit staat bij mij in de herinnering als een plaat die lekker wegluistert op een benauwde bloedhete dag . Misschien met een stout sigaretje .

Redelijk goede reggea muziek.
De vraag is echter, of hij zonder hulp van Mick Jagger ook zo hoog op de hitladders terrecht zou zijn gekomen.
Volgens wikipedia heeft P.Tosh Marley gitaar leren spelen.
Staan toch wel leuke nummers op, de lp vanavond nog gedraaid.
De lp mist wel al die bonus tracks... Maar of dat een gemis is?
Zie het meer als een verkoop truc van de platenmaatschappij om de cd wat aantrekkelijker te maken.

Slechte nummers staan er eigenlijk niet op. Zelfs Creation met de vogeltjes en de zee op de achtergrond vind ik mooi. Het is gewoon erg puur en vanuit gevoel... en dan kraait de haan 3 keer en is het afgelopen...

Voor de haan 3 keer gekraaid heeft zult gij mij verraden.. zou Jezus ooit gezegd hebben. Hoe dan ook, ik vind het een heel mooi album. Die haan op het eind klinkt fantastisch, wat een originele mystieke wijze om een album te eindigen. Creation vind ik één van de mooiste nummers op dit album waar volgens mij veel aandacht aan besteed is. Heel speciaal. Wat mij opviel was dat op de binnenhoes alle teksten geschreven staan behalve van het eerste nummer met Mick Jagger. Yep, mooi album, die vraagtekens maken het alleen maar beter.

Idd. een mooi album. Tosh had dan niet eenzelfde impact als een Marley..maar denk niet dat hij daar veel naar keek. Tosh leek mij vooral zoals bikkel aangeeft zijn eigen ding te doen. Zijn boodschap en betrokkenheid uitte zich in zijn muziek. Daarnaast was Marley dan wel een lansbreker voor de acceptatie van reggae op een breder gebied. Maar dat had ook met zijn lichtere huidskleur te maken, wat het voor de platenmaatschappij destijds toegankelijker maakte om hem op de kaart te zetten. M.i. is dat ook een van de reden geweest dat vanuit The Wailers hij naar voren is geschoven. Op het schrijven van nummers doet Tosh m.i. niet onder voor Marley en vind ik hem zelfs inhoudelijker beter. Allebei grootheden in de reggae muziek en allebei helden wat mij betreft.

Pick Myself Up is een prachtig nummer. Peter Tosh is imo even goed als Bob Marley!

Met dit album in 1978 leerde ik Peter Tosh' solo-werk kennen.
Ik kocht in die tijd alles dat aan The Rolling Stones gerelateerd was. De vinyl-versie heb ik gisteren weer eens opgezet en ik blijf elke noot van deze plaat goed vinden.
Op de Nederlandse persing van EMI (die ik dus heb) zat op de hoes niet die 'scratch-n-sniff'-sticker, dus met dat ganja (marihuana) - geurtje, waar in Engeland toen nogal gedoe over was.
Later zouden The Rolling Stones weer zoiets op hun label doen met het Undercover-album en de verwijderbare stickers.

Degelijk album, waar alleen de afsluiter een wat onwaardige afsluiter is.

Niet dat het een slecht nummer is, maar het duurt net iets te lang, en het is met de dames op de achtergrond net iets te zweverig.

Verder helemaal niks mis met dit album!