Satyricon - Satyricon (2013)

En het blijft maar goed nieuws regenen in de wereld van de metalmuziek wat betreft nieuwe releases. September wordt een topmaand!

Dringend nog eens wat oudere albums van deze mannen gaan luisteren..

Het hele album is al te streamen geweest. Maar dat is nu voorbij. Deze lyricvideo is nog wel te beluisteren.

De twee voorgaande albums vielen me wat tegen, maar Our World, It Rumbles herbergt wel de nodige aanknopingspunten. Rebel Extravaganza klinkt daar weer iets in door.

Eindelijk na 5 jaar een nieuw Satyricon album, voorlopig hoogtepunt op dit album is voor mij toch Phoenix met Madrugada zanger op vocalen, wat een nummer !

Dadelijk maar eens beluisteren, een flinke tijd geleden dat ik Satyricon heb opgezet.

Is hij al uit dan?

Ik ben net verrast door de nieuwe Satyricon. Het was namelijk een album waar ik niet echt op zat te wachten maar ik wilde het eens een keer proberen. De minimalistische aanpak van de voorgaande twee albums blijft maar compositietechnisch is het heel anders geworden. De black 'n roll vibe is weg en maakt plaats voor heel veel sfeer, bijna doom. Op Phoenix geven de vocalen van Sivert Høyem een apart tintje en op sommige momenten legt Satyricon de nummers bijna stil. Op het internet lees ik veel negatieve reacties en dat begrijp ik eigenlijk niet.

Satyricon is altijd al vooruitstrevend geweest. Hun eerste album verscheen in 1993 en was
daarmee vrij vlot als het gaat om het combineren van agressie met symfonische grandeur.

Emperor, het minder agressieve Cradle Of Filth en nog minder agressieve Dimm Borgir waren toen nog niet zover. Toen die acts op hun hoogtepunten kwamen, gin Satyricon doodleuk fans aan het schrikken maken met experimentele EP's als Megiddo en Intermezzo.

Rebel Extravaganza stelde (mij in elk geval) gerust door enkele industriële ideetjes te vermengen met het vertrouwde zwartmetaal. Daarna kwam de klad er wat in. Volcano was nog oké, maar Now Diabolical en Age Of Nero weten mij nauwelijks te boeien. Toch is het dapper dat er telkens nieuwe invalshoeken gezocht worden voor de Satyriconkronieken. tHet nieuwe nummer en de berichten stemmen mij zeer hoopvol.

Ik begrijp ze ook niet, moet ik na één keer luisteren al opmaken. Want dit is gewoon erg, erg goed. Het is behoorlijk zwaar en log soms, sterk naar doom neigend, maar nooit de black metalwortels verloochenend. Dat nummer met de zanger van Madrugada is een vreemde eend in de bijt, maar misstaat zeker niet.

Wat bijzonder is, is dat het album volledig analoog opgenomen is. Met een bandrecorder. Het klinkt allemaal als een klok. En minder afstandelijk. Ik moet zeggen dat de nummers stevig in elkaar zitten. Satyricon laat zich niet leiden door complexiteit maar weet toch goed op het gemoed in te werken. In dat opzicht ben ik hier meer tevreden dan dat ik met Age Of Nero was.

Desondanks blijf ik met een ongestilde honger achter. De controleerde waanzin van Nemesis Divina of de grandeur van The Shadowthrone maakte die overleveringen zoveel krachtiger. Ik mis die kracht. Het alom geadoreerde Phoenix gaat wat mij betreft ten onder in zoetsappigheid. Het is niet vooruit te branden en wordt verder kapot gemaakt door de zoete vocalen van Sivert Høyem.

Tro Og Kraft en het eerder vrijgegeven Our Earth It Rumbles boeien me vanwege het onderkoelde karakter. Cynisch, zo je wilt. Geheimzinnig wordt het pas op het eind. Ageless Northern Spirit en The Infinity Of Time And Space. De definitieve redding van het album wat mij betreft. Satyricon levert een sterk staaltje gecomponeerde blackgewortelde metal, maar gaat mij iets teveel voorbij aan het aanwenden van brute kracht.

Daar hoef ik niks aan toe te voegen, Edwynn.

Een van de weinige blackmetal albums die je ook goed kan vinden als je geen fan bent van blackmetal, een sterk metal/blackmetal album, met zowel rustige atmosferische passages als snellerebrutere passages,toch zijn de snellere stukken ook niet zo extreem dat het herrie wordt,wel een album waar je een beetje moeite moet voor doen, het is satyricon en alles is origineel en uniek, herkenningspunten in de vorm van reeds eerder gehoorde riffs zal je op een satyricon album nooit tegenkomen