Soledad
In de jaren ‘70 zakte jazz helaas steeds verder naar de afgrond. Het was inmiddels één van minst beluisterde genres geworden, de dynamiek leek te verdwijnen en sommige artiesten waagden zich aan glijerige commerciële projectjes om nog wat centjes binnen de kunnen harken.
Niettemin was er wel degelijk veel opkomend talent en werden er tal van prachtige platen opgenomen. Het label ‘India Navigation’ nam daarbij samen met ‘Strata-East’ het voortouw in de zwarte militante spirituele freejazz uit de ‘70’s. Een nieuwe garde aan fris talent kon daar zijn muziek kwijt zoals David Murray, Hamiett Bluiett, Arthur Blythe en... Chico Freeman.
En wat is deze goed! Chico Freeman speelt met fantastische band 10 stukken waaronder een aantal oudere composities van bijvoorbeeld Duke Ellington. Hij giet het geheel in een nieuwe jasje en pakt daarbij ook twee van Coltrane’s composities erbij: Lonnie’s Lament en Wise One. Dit album staat garant voor prachtige muziek, spannend en fris maar ondanks dat echt heel toegankelijk. Nee, freejazz zou ik het niet eens willen noemen. Chico Freeman voelde zich thuis in zowel traditie als freejazz en ondanks feit dat hij niet zo radicaal was als andere blijft een plaat als deze interessant vanaf het begin tot het einde. ‘Autumn In New York’ is een prachtige start met een duet tussen Freeman en bassist Cecil McBee. Het is bijzonder om te horen hoe goed deze twee instrumenten eigenlijk samen klinken. Ik ken echter maar één ander album met deze setting. Op de rest van de plaat krijgt Freeman ondermeer begeleiding van: John Hicks, Cecil McBee, Billy Hart en Famadou Don Moye. Allen grote name uit die tijd en dat subgenre.
Zoals gezegd een toegankelijke plaat, maar evengoed spannend en vooral bijzonder lekker om naar te luisteren. Jammer dat de cd versie of onvindbaar of onbetaalbaar is...