Katatonia - Last Fair Deal Gone Down (2001)

Erg sterke plaat van Katatonia, heerlijke depressieve metal, vooral 'We Must Buy You' vind ik heel erg goed.

Een album dat vaak in mijn cd-speler zit. Mijn favorieten zijn Teargas en Clean Today.

Beetje ondergewaardeerd Katatonia album. De rede snap ik best, aangezien zie voornamelijk aanhang hebben in de metalscene. En dit is hun meest poppy plaat. maar ook een van hun beste. De sfeer is schitterend.

Mooie plaat. Gisteren gekocht op dubbel vinyl, limited edition.

Mijn eerste aanraking met Katatonia en die bevalt goed.
Goede nummers, met een sterke productie.

Het is typisch voor Katatonia blijkbaar, dat hun nummers en albums sterk zijn maar iets te gezapig voortkabbelen. Maar eigenlijk past dat ook wel wat bij de hele sfeer van deze muziek. Nogal lome en licht onderdrukte emotie die geen grote pieken en dalen behoeft.

De nieuwe toch ook maar eens een keer aanschaffen.

Geweldig album. Ook de bonus tracks zijn beresterk. Deze komen van de Teargas en Tonight's Music EP's. De re-master (uit 2004) heeft daarnaast ook nog eens een geweldige geluidskwaliteit.

Mooi sfeervol album hoewel ik soms de zang wat zeurderig vind klinken........dat was bij de oude (grunt) Katatonia niet zo storend, maar smaken verschillen natuurlijk.
En de latere Katatonia Great Cold Disance en Night is new Day, klinken wat minder
klagerig naar mijn smaak.

Grappig, ik zie de referentie naar Will Oldham in Don't tell a Soul nu pas

Will Oldham (Palace Brothers) - You Will Miss Me When I Burn:
"When you have no one,
no one can hurt you."

Katatonia - Don't Tell a Soul:
"I live all for this thing,
that I heard someone sing:
when you have no one,
no one can hurt you."

Maar goed, ik zie nu ook pas dat Katatonia ook nog een cover heeft gemaakt van Oldham's Oh How I Enjoy the Light. Toch grappig als je opeens verbanden begint te zien tussen bepaalde artiesten waarvan je het niet meteen zou verwachten Want hoewel Oldham en Katatonia sterke overeenkomsten kennen qua desolate en melancholieke sfeer, ligt de stijl van hun muziek toch wel behoorlijk uit elkaar.

Verrek, ik heb beide op cd maar ik had die link nog niet gelegd.

Hier moet ik toch 'ns wat meer van gaan luisteren, van deze band. 'Chrome' bevalt prima, erg sterk zelfs.

Dit is een plaat waar ik plots op botste. Via Opeth's Damnation dus hier beland. De eerste paar luisterbeurten vielen tegen. Maar naar mate ik deze bleef draaien viel het kwartje alsnog. Geen slechte plaat en misschien wel een zeer sterke groeier.

Even voor mezelf sprekend, was dit zeker een groeier. Ik was nogal van de ouwe Katationia. Met de definitieve nieuwe. alternatievere koers die met Tonight's Decision werd ingezet had ik wat moeite. Last Fair Deal Gone Down overtuigde met een stapel sterke nummers zoals Chrome en Teargas die me na verloop van tijd ook ineens de lol (nou ja..) van Tonights Decision en Viva Emptiness lieten inzien.

Hoe is 't mogelijk, maar Last Fair Deal Gone Down van de Zweedse zware gitarenband Katatonia is het zoveelste ijzersterke album op een rij!
Dat komt door de gewéldige melodieën, de mooie melancholieke zang van Jonas Renkse, de sfeervolle instrumentatie en de fraaie zware gitaren. Het zijn inderdaad groeiers, de albums van Katatonia. Luister je iets te oppervlakkig of verwacht je snelle, oorverdovende, hoofdruis veroorzakende, fulminerende hersenkrakers, dan kun je je misschien gaan vervelen of zelfs afhaken. Echter, voor de romantisch ingestelde, zachtmoedige (of zwaarmoedige) dromer, is dit nu precies het juiste metaal.

Maar vergis je niet! Katatonia is geen allemansvriendje. Mijn grote broer vind dit tamelijk droge takkenherrie en de buren zijn er al helemaal niet blij mee.

Toppers van deze plaat: allemaal! Al vind ik, op het prachtige Sulfur na, de bonustracks weer stukken minder !

Hiervan heb ik de dubbel vinyl, remastered, limited edition (nr. 1019 van 1500), uitgebracht in 2007 op Peaceville.

Hier worden intussen ook alweer serieuze prijzen voor gevraagd op discogs. Misschien had ik toen toch een handeltje moeten beginnen.

Mijn collectie verder uitgebreid met een wat vroeger album. En dat kun je horen. Jonas Renskes stem is duidelijk jonger, nasaler ook. Tegenwoordig hoor ik daar toch wel veel meer diepgang in dan toen. Beetje The Cure achtig.
Goede melodien, dat zeker, maar ook hoor ik een band die nog veel groeipotentieel heeft.
Wellicht heeft dit album dat ook.... 3,5* voorlopig.

Beetje met verbaasde ogen (en oren) zitten luisteren naar dit album. Ik ken de band sinds 'Night is the new day' en was in de overtuiging dat ze in een eerdere periode 'heavier' waren. Van dit album kende ik een paar nummers die al op een live-album stonden. Teargas bv. wordt op 'Dead Air' toch wel anders gespeeld dan op het origineel. De live-versie wint het vooralsnog.

Ondanks dat de band hier weer en stapje zet in de ontwikkeling van hun geluid, is dit album er nog steeds niet een waar ik superenthousiast van wordt. Jonas’ zang wordt beter, maar klinkt nog wat eentonig. Daardoor klinken de nummers als geheel ook nog wat vlak.

Wel het beste album in hun discografie tot dan toe.