menu

Sonic Youth - Sonic Youth (1982)

mijn stem
3,59 (87)
87 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Neutral

  1. Burning Spear (3:28)
  2. I Dreamed I Dream (5:19)
  3. She Is Not Alone (4:07)
  4. I Don't Want to Push It (3:36)
  5. The Good and the Bad (7:56)
  6. Hard Work * (3:19)
  7. Where the Red Fern Grows * (5:47)
  8. The Burning Spear * (3:23)
  9. Cosmopolitan Girl * (3:35)
  10. Loud and Soft * (6:48)
  11. Destroyer * (5:32)
  12. She Is Not Alone * (3:29)
  13. Where the Red Fern Grows * (6:45)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 24:26 (1:03:04)
zoeken in:
avatar van Zachary Glass
4,0
Er bestaan mensen die spontaan onder tafel duiken - de oren dichtgeknepen - wanneer je Sonic Youth vermeldt. Sonic Youth zou bij momenten synoniem staan voor schier onbeluisterbare muziek, zo wil de mythe.

Wat is dan wél beluisterbare muziek? Is het muziek waarop je gezwind aan het arbeiden slaat? Is het muziek die zich leent tot een polonaise? Of is het simpelweg muziek waarmee je twee weken en een dag de "It Boy/It Girl" kunt wanen, druk surfend op hype-golven?

Me wentelend in een wolk van onwetendheid - vind ik Sonic Youth beluisterbare deunen produceren. De muziek van Sonic Youth is niet behaagziek, wat ik dan weer zeer innemend vind. Van het weerbarstige "Bad Moon Rising" over het epische "Daydream Nation" tot het twijfelende "Washing Machine" - Sonic Youth weet hun popmuziek altijd te voorzien van een twist.

Zo vind ik dit debuut een soort blauwdruk voor hun latere geluid: paranoia ("I'm not afraid to say I'm scared"), merkwaardige instrumentatie (ooit gedacht dat een schroevendraaier een passend instrument was om een gitaar te bewerken?) en hun verdraaide popgevoeligheid.

Sonic Youth - het blijft fantastisch

Kid A(cid)
Waarom pop/rock?

avatar van Schizophrenia
4,0
Dit is echt een geweldig album!
I dreamed I dream is echt te geniaal!

avatar van fatima
4,0
Ja, lekker nummer hè? Helemaal niet die 'kolereherrie' waaraan veel mensen denken bij de early SY. En dat geldt trouwens voor de eerste vier nummers van deze cd. Dus: deze niet overslaan, SY-fans, maar gewoon gaan luisteren!!!
En even stemmen, want 3.11 is echt belachelijk

avatar van Schizophrenia
4,0
Ja, ik vind het Confusion en Kill Yr Idols, ook helemaal niet zo noisy als Bad Moon Rising. Die laatste is pas een moeilijke plaat. Dit klinkt in mijn oren nog redelijk soft allemaal! Maar uiteraard niet verkeerd!

avatar van Amicus
3,5
Hij is ook nu ook uitgebracht met 6 extra nummers

avatar van Paap_Floyd
4,0
Die lage score slaat natuurlijk nergens op.

Lekker plaatje.

Zigstar
I Dreamed I Dream is schitterend. De rest vind ik zeer wisselvallig, hoewel er wel een aantal leuke vondsten tussen zitten. Maar verwaarloosbaar in het licht van wat ze zouden bewijzen op Evol en Sister. Dat is toch mijn mening.

avatar van herman
3,5
Uiteraard zijn Evol en Sister stukken beter, maar toch is dit wel een erg interessante release. Heb mezelf ten doel gesteld alles van SY te beluisteren en daarbij chronologisch te beginnen.

Wat me hier vooral opvalt was openingsnummer The Burning Spear. Die ritmes doen niet echt denken aan de SY zoals ik ze ken, maar meer aan post-punkbands als Liquid Liquid, The Pop Group en een navolger als The Rapture, al worden de funky drums wel bijgestaan door wat dissonanten hier en daar. I Don't Want to Push It zit ook een beetje in dat straatje, met name door de percussie. Het archetypische Sonic Youth-geluid is toch ook wel terug te horen, met name I Dreamed a Dream is erg goed... Maar al met al heeft deze eerste EP nog niet de urgente sound van hun latere werk. Het klinkt toch vooral als het werk van een aantal jongelui die hun idioom nog moesten vinden.

Trouwens ter info aangaande de bonustracks:
Track 6 t/m 12 bevatten een deel van een concert (18-09-1981), track 13 is een vroege (instrumentale) versie van I Dreamed a Dream.

avatar van Cabeza Borradora
Deze week in het 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis topic, een overzicht in wekelijkse etappes van de door De Morgen in 1999 gepubliceerde reeks De Cultuurkenner. Uit die reeks de bij deze plaat verschenen tekst:

Al op haar eerste, titelloze plaat bracht Sonic Youth een mengeling van noise met dromerige, afwijkende gitaarstemmingen. De invloed van avant-gardische componisten zoals Glenn Branca en Rhys Chatham was duidelijk hoorbaar. Ten tijde van deze eerste mini-elpee bestond het new Yorkse kwartet uit de gitaristen Lee Ranaldo en Thurston Moore, de bassiste Kim Gordon en de drummer Richard Edson (deze laatste zou later plaats ruimen voor Bob Bert, maar de afgelopen dertien jaar zat Steve Shelley achter de drumkit). Al was hij dus maar even lid van de band, met zijn ongewone spel drukte Edson geregeld zijn stempel op deze plaat, wat onder meer in 'She Is Not Alone' en 'I Don't Want to Push It' tot uiting komt. Maar Sonic Youth staat natuurlijk geboekstaafd als een aparte gitaarband en dat blijkt zeer zeker uit dit schijfje. Ranaldo en Moore laten hun instrumenten contrasteren, ze behandelen ze op een wijze die onconventioneel is, met dito resultaten. De gitaarlijnen gaan dreigend crescendo of blijven bedriegelijk dromerig. Maar altijd is de sfeer onbehaagelijk, unheimlich. Vandaar wellicht ook dat de groep rond de periode van de opname van deze plaat haar naam soms nog als Sonik Youth spelt. Sonic Youth duurt niet eens vijventwintig minuten, maar hierna zou de wereld nooit meer dezelfde zijn en zou de band uitgroeien tot een van de belangrijkste rockgroepen van over de grote plas.

de baslijn van Burning Spear zo simpel en zo geniaal

Misterfool
Sonic Youth was zo'n band waar ik nodig eens nader kennis mee moest maken. Die kennismaking bevalt me niet slecht. Vooral de lekkere, welhaast funky, drumritmes bevallen mij. Het laatste nummer laat duidelijk de invloed van Glenn Branca gelden. De zang op "she is not alone"vind ik daarentegen niet zo sterk. Voor de rest een verdomd leuk plaatje eigenlijk. Nog niet half zo ontoegankelijk als ik verwacht had. Wel is er, zoals de cultuurkenner al mooi verwoordde, continue sprake van een unheimliche sfeer, zelfs in de dromerige momenten. 3.5*

avatar van Rudi S
4,0
Misterfool schreef:
zelfs in de dromigere momenten. 3.5*


Daar is " I Dreamed I Dream " een zelf verklaard dromig moment zo mooi.

avatar van itchy
3,5
Zijn ze hier met zijn achten? Nee, ze staan gewoon allemaal twee keer op de hoes!
Dit is de enige plaat waar Richard Edson op drumt, en hij drukt behoorlijk zijn stempel op de muziek. Hierna vertrok hij naar Konk, Sonic Youth vond hij maar een stelletje squares.

"I'm Not Afraid To Say I'm Scared" is de eerste tekstregel op Sonic Youth-plaat ooit. Dat past mooi in het tijdsbeeld. Op The Burning Spear kan je dansen, dat is daarna niet vaak meer gebeurd.

I Dreamed I Dream is atmosferisch. Praatzang van Kim Gordon. Het toekomstige geluid wordt voorzichtig verkend. Hier hoor je al een beetje een nummer als Shadow Of a Doubt in. Maar het kinkt nog wat voorzichtig.

Op She Is Not Alone hoor je zelfs tabla-achtige percussie. Ook hier worden de gitaar-mogelijkheden nog wat ingehouden verkend. De zang begint pas op de helft en Thurston Moore voelt zich ook nog niet helemaal comfortabel.

I Don't Want To Push it is dan weer meer dansbare New Wave. Een extreem simpele maar toch merkwaardig groovende baslijn, en tribale drums die helemaal in het New York van 1982 passen. Op gitaargebied het beste nummer van de EP, er wordt een mooi climaxje bereikt. Alleen nog niet zo orgastisch als later soms.

The Good And the Bad is het enige nummer waarop de veelgenoemde invloed van Glenn Branca écht hoorbaar aanwezig is. Later werd dat veel meer. Instrumentaal en best spannend, dit nummer!

Dit debuut is een mooie en afwisselende EP met precies de goede lengte. Sonic Youth klinkt hier nog behoorlijk clean, en aftastend. Hard en donker werd het pas op de opvolger Confusion Is Sex. The Burning Spear en She Is Not Alone werden tot het eind van hun loopbaan nog wel eens afgestoft in liveconcerten.

vanson
Sonic Youths allereerste. Een hele korte.
Voor de liefhebbers later uitgebracht met live tracks (en op transparant vinyl blijkbaar. Ze weten hoe ze me hongerig moeten houden...)
Terugkijkend vind je veel elementen van wat SY later zo goed maakt terug in het geluid van deze vijf composities. Wat mij betreft heeft alleen 'I dreamed a dream' nu nog een plaatsje in het Youthsoleum, met 'The good and the bad' als interessante schets van iets dat ze later nog beter hebben weten over te brengen.
Al met al leuk, maar geen verplichte aanschaf.

avatar van ZAP!
4,5
Net wanneer ik helemaal warm lijk gelopen voor deze plaat (ik weet dat ik 'm eerder gehoord had, maar verder...), komt de zang in 'I Don't...' het toch een tikkeltje verpesten, iets dat me vaker gebeurt bij sommige van hun platen de laatste tijd.
Toch makkelijk een dikke 9 voor dit verder fijne, opwindende werkje dat me veel aan Engelse postpunkbands die ik de afgelopen tijd heb gecheckt, deed denken.

Noice.

avatar van itchy
3,5
ZAP! schreef:
komt de zang in 'I Don't...' het toch een tikkeltje verpesten

Grappig, dat is mijn favoriete nummer vooral door de maffe zang.

avatar van ZAP!
4,5
itchy schreef:
Grappig, dat is mijn favoriete nummer vooral door de maffe zang.
Da's maf idd.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:35 uur

geplaatst: vandaag om 04:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.