Ach, wat een geweldige plaat. Mijn eerste luisterbeurten bij The Black Stone deden me wel wat raar aanvoelen. Toch de eerste 6 minuten. Maar van dan af aan is het wel echt puur genieten eens de instrumentale bagage naar boven komt drijven. Crown-In-The-Muck is een waar spektakel. Lekker agressief, de beuk erin!!! Alle remmen los. Het jazzy-achtige Thief begint ook redelijk hard maar er bevatten meer rustigere passage doorheen het nummer. Maar bon, het is te zien wat je verstaat onder rustig. Vision Adjustment beukt er weer heel hard op in. Driver en co. maken het hier echt wel rommelig goed. De muzikale herrie is werkelijk adembenemend. Halfweg het nummer valt er een creatieve rust en dat blijft min of meer ongewijzigd. Zodelida is een meesterwerkje. Het drum werk vind ik hier op ijzersterk. Terug lekker rommelig. Zoveel energie, kracht en passie dat Kayo Dot in de nummers perst. Bij momenten werkelijk hallucinant. Met het volgend nummer "The First Matter" zitten we toch wat meer op een gezapiger tempo. De zelfde eigenschappen als voorgaande 4 nummers moet je hier niet verwachten. Het nummer zweeft doorheen de plaat. Meeslepend en intensief, zo ritmisch. The Second Operation is echt zo'n klassiek meeslepend nummer waar Kayo Dot toch zo gekend voor is. Rustig laag tempo in het breekbare gezang. Met Floodgate keren we terug naar wat het eerst deel van de plaat ons te bieden heeft. Stampende herrie. Je begint er haast bij de hyperventileren. Heerlijk toch. "And He Built Him a Boat" heeft zo'n epische opener. Het gezang hierop is heerlijk. Een heerlijk ritmisch verzorgd nummer en zeker 1 van de hoogtepunten op de plaat. Het klinkt werkelijk briljant. Passing the River was voor mij het gemakkelijkste nummer van heel de plaat. Ligt heel gemakkelijk in het oor. Net zoals "And He Built Him a Boat" een hoogtepunt. Ze zijn ook zeer gelijkaardig aan elkaar maar dat epische begin is hier op "Passing the River" niet te vinden. Voor het epische moeten we wachten tot aan het tweede gedeelte van het nummer. Post-Rock op het hoogste niveau!!! En eigenlijk mocht de plaat bij "Passing the River" stoppen. Toch zeker gezien de speelduur. Persoonlijk vind ik The Wait of the World niet passen op deze Hubardo. Vanaf de eerste paar noten acht ik me op een heel andere planeet. Het nummer zelf is heel sterk. Maar staat wat los van de rest. De intro doet me denken aan Hot Rats van Frank Zappa. Maar ik zal niet al te streng beoordelen. Het nummer weet zich toch nog recht te trekken en plots zijn we terug van weg geweest. Waarom de intro zo tegendraads is, is me raadsel.
Kayo Dot heeft me zeer aangenaam verrast met Hubardo. Toch zeker met de laatse 3 albums die ze hebben uitgebracht. Die waren me wat te min. Met Hubardo brengen ze de zaken weer op orde. 5 sterren voor dit meesterwerk.