Skintrade - Skintrade (1993)

De tweede (en helaas tevens laatste) cd van deze band, Roach Powder, is ook de moeite waard, maar veel rauwer en simpeler dan deze prima debuut-cd.

Geweldige CD. De band heeft een zanger met een geweldige strot, en alle nummers zitten retestrak in elkaar geschroefd. Met als bonus een erg goede productie eroverheen. Samen met Mental Hippie Blood waren zij de vaandeldragers van de grunge uit Scandinavie, maar bij beide bands is de muziek behoorlijk doorspekt met metal. En beide bands werden jammer genoeg overschaduwd door het succes van bands als Soundgarden, Bush, enz.

Na twee albums viel het doek voor deze band. Aanrader !!

Dit album werd volledig over het hoofd gezien ten tijde van de Grunge-hype. Onterecht, dit album veegt de vloer aan met mening bandje in houthakkershemdje.

In mijn top 10 van 1993 prijkt deze plaat nog steeds zeer hoog. Verder weinig meer van vernomen, jammer, want menig k*tbandje hebben een langere carriere.

Dit kwam destijds voor mij als donderslag bij heldere hemel. Puike rock, die veel raakvlakken heeft met een stevig soort grungemetal. Inderdaad veel steviger en stukken beter dan een groot deel van de ´sensaties´ die in het begin van de jaren negentig door de platenbonzen over de muziekminnende wereldbevolking werd uitgestrooid. En dan die zanger: petje af. Las ooit een recensie waarin dit werd vergeleken met Body Count. Het is mij altijd een raadsel geweest hoe ze daarbij kwamen. Maar goed, het is een cd waar ik af en toe nog graag op terug mag grijpen. En dat 16 jaar later. Zegt voor mij genoeg... Opvolger Roachpowder vind ik trouwens zelf stukken minder. Klonk me iets te gemakkelijk en minder geïnspireerd dan dit debuut.

Geweldige plaat!! Zag ze op waldrock in ´94. Was wel oke . . Ik had ze liever in bijv: Vera ofzo gezien, dan waren ze ongetwijfeld beter uit de verf gekomen . . Ik draai 'm nog wel eens. Goeie zanger btw.

One by one

Fantastisch debuut, die jammer genoeg geen vervolg kreeg. Rap, metal en blues op 1 CD. Heerlijke combinatie en niet te vergelijken met een andere band.

jawel hoor. 2 zelfs... waarvan Roachpowder ook erg goed.... net zoals de band (opvolger van Skintrade) trouwens...

jawel hoor. 2 zelfs... waarvan Roachpowder ook erg goed.... net zoals de band (opvolger van Skintrade) trouwens...

Nee, de kwaliteit van de 2 opvolgers (laatste is wel redelijk) is jammer genoeg niet te vergelijken met het debuut.

Wat een heerlijk debuut van deze band! Stevige hardrock/metal met een twist. Grootste kracht van deze band is de geweldige zang van Matti Alfonzetti, maar ook instrumentaal staat deze band als een huis. De band laat op dit album diverse invloeden uit hardrock, AOR, metal en een vleugje rap samengaan.

De clip behorende bij dit album kreeg indertijd best wel airplay op Headbangers Ball. Helaas heeft het niet tot enorms succes geleid. Natuurlijk vierde de grunge zijn hoogtijdagen, maar misschien speelde de diversiteit tussen de nummers ook wel een rol hierin en ontbrak het de band daardoor aan een duidelijke identiteit.

Twee keer gekocht (met een interval van dik 20 jaar) en twee keer van de hand gedaan. Ik herinner me de lyrische recensie in de Aardschok destijds. Prima album, ik zag de band live als vreemde eend in de bijt op Wâldrock. Toch niet helemaal mijn ding, na een nummer of drie verlies ik de aandacht. Waar het hem aan ligt kan ik zo niet uitleggen. Teveel van het goede? Later dus nog eens geprobeerd, maar met hetzelfde resultaat. Liever luister ik naar Road II Ruïn, ook met Alfonzetti, meer klassieke hardrock à la Purple.

Die ga ik checken! Misschien kunnen de albums na de comeback je beter bekoren. Minder metal, meer hardrock en een beetje meer gestroomlijnd.

Laatst uit de €2,- bak meegenomen. Lang lang geleden wel wat gehoord op Headbanger's Ball of wat dan ook maar nooit echt 'binnen gekomen'. Dit is ook typisch muziek die me in de tijd van release helemaal niks deed maar nu, vele jaren later, meer dan prima bevalt. Elk nummer is voorzien van een heerlijke riff of hook die je gelijk in de swing gooit. Het grooved als een malle. Het gevaar ligt telkens op de loer dat het té eentonig of repetitief wordt maar het blijft aan de goeie kant van die lijn. Ik ken Alfonzetti met name van Jagged Edge. Geweldige strot die veel meer bekendheid verdiend. Het album klinkt ook heerlijk overigens. Maar dat kun je aan Ronni Lahti (TNT, Europe en Talisman onder andere) wel overlaten. De cd zit nu een week in de speler in de auto en blijft daar nog wel even zitten vermoed ik.