En een recensie van dit weergaloze album:
Monomyth is zo'n spacerock band. Je weet wel, zo'n band die Pink Floyd probeert na te doen. Een vleugje King Crimson en een toefje Neu! er bij voor de afwisseling. En dan alsnog nog modern wil klinken door er af en toe een bliepje of een synthje in te vermengen. Aan dat soort bands heb ik dus een grafhekel. Het is kwalitatief allemaal bijzonder hoogstaand, maar het komt op mij niet over, vooral omdat het al snel zo gedateerd klinkt door het veel te overduidelijke gekopieer.
Hoeveel anders is Monomyth? Niet veel. Maar hier werkt het. Ze gooien er ten eerste geen laffe zang in. Instrumentaal pur sang, geen gedoe. Geen vervelende synths. Gewoon dampende, dreigende, stuwende en bovenal hypnotiserende instrumentale rock, met louter tijdloze instrumenten. Bovendien, het hele album herbergt een soort repeterende, onderhuidse groove, welke zich steeds in een net wat andere gedaante weet te hullen.
En dat verdeeld over 5 oersterke knallers van een nummers. Het begint met "Vanderwaalskrachten" (een betere titel kan je niet bedenken natuurlijk, al komt de band Van der Graaf Generator in de buurt; zeker ook een invloed, trouwens), een epische en als een waar post-rock nummer opgebouwde climax. Daarna komt "Vile Vortices", waar de Pink Floyd invloed wellicht nog het sterkst opgemerkt wordt en waarbij de lijn van de opener wordt doorgezet, maar net wat anders. Deze twee openers duren bij elkaar al 20 minuten maar we zijn nog niet eens op de helft. Nu komt "The Groom Lake Engine". Deze lijkt echt als een soort brug te dienen, een brug in de gedaante van een allesvernietigende gitaarmuur en misschien nog wel het meest spacy geluid van het album, opbouwend naar het absolute hoogtepunt van het album: "Loch Ness, het epicentrum. We horen subtiele baslikjes, spacy orgel-spel, steeds meer dreigende en echoënde gitaren; opbouwend naar een onheilspellend en ontsporend einde.
En als je denkt dat dan het mooi geweest is, we zijn tenslotte best euforisch al, komt het meest up-tempo, rockende nummer nog een welgetelde 17 minuten om de hoek kijken: "Huygens". Krautrock in optima forma, een ode aan Neu!, met steeds weer terug terugkerende thema's en een werkelijk waar briljante afsluiting.
Monomyth laat op hun zelf-getitelde album met verve horen dat ze, tenminste binnen Nederland, de absolute heersers van de spacerock zijn. Op zich niet vreemd, want deze band is een samensmelting van zo ongeveer alle Nederlandse spacerock bands die ooit bestaan hebben, waaronder drummer Sander Evers van 35007. Ze combineren de beste elementen van hun inspiraties tot een boeiend geheel, en tillen de kwaliteit van het album precies over het randje van herhaling heen. En hoe fantastisch moet dit live wel niet zijn? Vier sterren, die ze waarschijnlijk zelf uit de ruimte hebben meegenomen.
Pat-sounds: Album Monomyth - Monomyth (2014) - pat-sounds.blogspot.nl