menu

Pharoah Sanders - Thembi (1971)

mijn stem
3,73 (44)
44 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Impulse!

  1. Astral Traveling (5:51)
  2. Red, Black & Green (8:56)
  3. Thembi (7:05)
  4. Love (5:13)
  5. Morning Prayer (9:11)
  6. Bailophone Dance (5:44)
totale tijdsduur: 42:00
zoeken in:
avatar van waxs
Misschien toch een beetje onderschatte plaat aan het stem gemiddelde te zien. Ik vond het persoonlijk echt een Jazz hoogstandje, de stijl van Sanders is heel dromerig en eigen. Luister deze plaat nog regelmatig en hij blijft even indrukwekkend als de eerste luisterbeurt.

avatar van Devoo
4,0
Deze net beluisterd, en was niet meteen onder de indruk. Ik miste een beetje de koperblazers. Het tweede nummer is de absolute topper. Het oversture Saxofoonspel van Pharoah Sanders, met op de achtergrond fijne deuntjes. Op het eerste gehoor is het echt ridicuul, maar die twee dingen gecombineert, zorgt wel voor een fijn effect. Het vierde nummer is ook zeer tof, het is als het ware één lange bass-solo waar in het midden even strijkers aan te pas komen.

Vermakelijk album, maar zeker niet zo sterk als Karma.

avatar van Devoo
4,0
Ik vind op dit album de productie echt bevreemdend eigelijk, alles klinkt een beetje doffer, en soms uit de verte.

avatar van Devoo
4,0
Ik heb hier ooit een 3 aan durven geven. Onterecht, zoveel is duidelijk! Die opmerking over de productie is zeker niet meer gegrond, de productie hier is zelfs perfect. Je moet er gewoon even kunnen doorbijten. Dit album verhoogd met een volledige ster!

Nicci
Ik ben snel met m'n oordeel. Dat komt doordat ik het niet veel vind.
Stuurloos geheel van weinig tot geen niveau. Pharaoh Sanders is een 'grote jongen', maar dat laat hij hier op geen moment horen. Gebrek aan compositorisch talent? Ik kan het op dit album niet ontdekken in ieder geval. Meer jazz-jongens dachten dat ze daar mee weg konden komen.
Astral traveling: mooie rustige opening.
Bailophone Dance en Red, Black & Green: Oninteressant getetter. Zal moeten doorgaan voor free-jazz ben ik bang. Hadden ze niet aan het vinyl moeten toevertrouwen. Het heeft nauwelijks enig niveau.
Thembi: lekker deuntje al leunt het op een net iets te voor de handliggende kadans. Levert dan ook weinig spannends op. De blazers 'redden' het nummer enigszins. Morning prayer heeft hetzelfde euvel als thembi. Het leidt tot niets. Het kabbelt maar voort.
Love: aardige bassolo, maar ik heb ze beter gehoord.

avatar van unaej
3,5
Tussen 1969 en 1971 situeren we een muzikaal productieve periode die we Pharoah Sanders' gouden jaren zouden kunnen noemen. 'Karma' is een meesterwerk buiten proportie, 'Deaf, Dumb, Blind' een heerlijke "trip" (zoals we dat mogen zeggen bij de lang uitgesponnen tracks van zijn collectief) en 'Black Unity' een kanjer van formaat. 'Thembi' is een album uit diezelfde periode, dat qua sfeer en opzet iets intiemer overkomt, maar kwalitatief toch bij bovenstaande albums mag aansluiten. Sanders grijpt wat minder ambiteus terug naar de etnische grondlagen van de jazz, wat een album oplevert met een typisch geluid, doch een ietwat fragmentarisch karakter.

Dat heeft echter ook zo zijn voordelen. Het rustige 'Astral Travelling' waarmee het album opent, vormt meteen al een schril contrast met het uitzinnige 'Red, Black and Green'. De heerlijke rhodes van Lonnie-Liston Smith (die bovendien tekent voor een briljante solo in 'Morning Prayer'! ) en de diepe groovy bas van Cecil McBee, worden even later weggewalst door een letterlijk te interpreteren "wall of sound". Ondanks die wereld van verschil zindert één kenmerk specifiek door in beide nummers en dat is Sanders' vermogen om zijn sax te laten zingen. Hetzij in zuiver melodische passages, hetzij in regelrechte free jazz-stukken, altijd vertelt Sanders een aangrijpend verhaal; vrij, maar begrijpelijk; uitzinnig, maar niet pretentieus of provocerend.

Het prachtige aan 's mans muziek is juist dat al wie de klik maakt een rijke wereld ontdekt waarin zowat alle emoties als bezeten worden geëxploreerd, maar waarin verwondering voor het leven, passie en schoonheid eigenlijk centraal staan.
Ik weet het, ik maak me schuldig aan hippie-achtig-gebrabbel...maar dat krijg je nu eenmaal als je teveel naar Pharoah Sanders luistert. U weze gewaarschuwd!

avatar van frankmulder
3,0
Ik vind het een wat onevenwichtig album. Op het ene moment hoor je muziek die het lekker doet op de achtergrond, en het volgende moment word je weggeblazen door een paar toeters. Ik zou liever hebben dat de rustige tracks wat spannender waren, zodat het album meer als één geheel aanvoelt. 3*

avatar van Jazzwhatever
4,5
mooi geschreven unaej, ben het helemaal met je eens. in mijn jazz periode heb ik veel naar ps geluisterd, hij is 1 van mijn jazz helden naast john coltrane. het openings nummer is een prachtige space-trip. sanders verkent alle uithoeken van de jazz met zijn saxofoon. Die man komt in de buurt van god.

avatar van klaezman
3,5
Vorig jaar de heer Sanders mogen aanschouwen in het Bimhuis. Wat ging hij lekker te keer, gelijke zijn prestatie in Red, Black & Green. Vanaf de eerste luisterbeurt totaal niet vervelend om aan te horen. Als geheel redt de plaat het - voor mij persoonlijk - niet bij Karma en Black Unity, die klinken toch meer als één geheel. Ben het wat dat betreft wel met frankmulder eens. Maar ben toch erg blij dat ik ook kennis heb mogen maken met d'n dizzen. Niets zo lekker als trippen op een Pharoah Sanders-plaat. Dankzij de heerlijke 'Frank Govers'-hoes gaat Thembi nog aangeschaft worden, for sure!

avatar van sq
sq
Mooi aan het album is dat het zo lekker laidback is. Vrije van- de-wereld´-muziek, met een stevig appel naar de natuur. Ik moest ook even denken aan George Russell , een eerdere keuze uit het JAvdW topic. Past zo ook mooi in de tijd.

De nummers verschillen enorm in dynamiek en het dwaalt af en toe behoorlijk van de jazz af met soms zelfs wat muzakkige stuctuur. Plat is het echter nergens; dat ´vrije´ zit overal wel in.
Muzikaal het beste vind ik de laatste 2 stukken, waarbij de overgang van Morning Prayer naar Bailophone Dance me deed denken aan de opbouw van zijn Black Unity album. Ook een overgang van ´strand´ naar ´jungle´.

Ik zag dat beide albums uit 1971 waren. Als ik moet kiezen dan ga ik als totaal album toch wel meer voor de intensere Black Unity, maar je vraagt je ook af waarom ze niet tegelijk zijn uitgebracht - ik vind het prima aanvullingen op elkaar.

Ik Doe Moeilijk
Inderdaad is dit album anders dan de lange avonturen op Karma en Black unity. Dat maakt dit album voor mij niet minder. Een mooie lyrische kant van Sanders voert hier de boventoon. 'Red, Black & Green' heeft echter een veel rauwere en intense sfeer, mede door studio effecten. Er is ook gedubd; je hoort Sanders aan de ene kant schreeuwen, terwijl aan de andere kant hij een mooi lyrische typisch-Sanders melodie inzet. Ook is dit de laatste samenwerking van Sanders met toetsenist Lonnie-Liston Smith. Deze combinatie vind ik ook hier weer geweldig. Er zit veel idee in, het gaat daardoor veel kanten op.

avatar van master-rens
Ah kijk!
Een Pharoah Sanders album met niet al te lange nummers, binnenkort even luisteren

avatar van Minneapolis
Een aantal jaren terug heb ik aardig wat werk van Pharoah Sanders geluisterd. Ik herinner me dat ik een deel van deze plaat anders vond klinken dan veel ander werk waar hij (imo toen) soms ook wat uit de bocht schoot / chaotischer klinkt.
Nummers als "Astral Traveling", "Thembi" en "Morning Prayer" klonken niet chaotisch, en ook niet te smooth, maar als een relaxte trip. Andere nummers (Red, Black & Green) of delen er van klinken juist weer redelijk hysterisch.
Welke van Sanders zouden jullie aanraden in de lijn van de genoemde 3 tracks?

avatar van Mssr Renard
4,0
Red Black Green is zo hysterisch en bijna misplaatst op deze verder fantastische spiritual-plaat. Nu komen freejazz en spiritual jazz uit dezelfde wieg, maar een spiritual jazz-plaat opzetten en dan plotsklaps geconfronteerd te worden met 10 minuten avant-garde is niet helemaal in dezelfde lijn en geest.

Thembi en Astral Travelling zijn inderdaad fantastisch mooi, maar toch zal ik deze plaat niet snel kopen en hoger dan een 4* zal het dan ook niet worden.

De platen van Alice Coltrane en de vroege platen van Lonnie Liston Smith zijn consistenter.

avatar van AOVV
4,0
Niet de meest consistente plaat van Pharoah Sanders, maar ze toont wel de verschillende facetten van de excentrieke multi-instrumentalist en componist. In hoofdzaak is dit spiritual jazz, vooral in de tracks waaraan pianist Lonnie Liston Smith bijdroeg (opener en Morning Prayer) komt dat duidelijk naar voren. Sanders en kornuiten spelen erg bedachtzaam, al zorgt de percussie toch wel voor wat nervositeit. Vooral Morning Prayer is een geweldig stuk, met Liston Smith als drijvende kracht en Sanders' aanzwellende sax.

Red, Black and Green klinkt als een vreemde eend in de bijt en is dat ook, maar enkel binnen de grenzen van dit album, want verder is het vintage Sanders-gekte met dat kenmerkende overstuurde geluid, alsof ie in overdrive blijft gaan. Het door Cecil McBee gecomponeerde Love is dan weer in wezen 1 lange bassolo, slechts onderbroken door viool, maar wel een ontzettend goede. McBee begreep als geen ander hoe hij zijn bas ook als soort van percussie-instrument kon inzetten, zeg maar.

Afsluiter Bailophone Dance doet op eclectische wijze uitgeleide. Jachtig, exotisch, intrigerend, spiritueel, een beetje gek. Aldus de definitie van Pharoah Sanders.

4 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 10:22 uur

geplaatst: vandaag om 10:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.