Avatarium - Avatarium (2013)

Zo af en toe komen er van die cd`s uit die boven het gros van de middelmaat uitspringen wat betreft de metal releases. Na het horen van het nummer Moonhorse was ik gelijk verkocht. Prachtig doommetal met een Krux sausje en prachtige vrouwelijke vocalen. Maar het blackmore achtige gitaarwerk van Marcus Jidell is ook erg goed, luister maar eens naar het fraaie solowerk op het afsluitende Lady in the Lamp.In tegenstelling tot wat trebremmit vind dat het af en toe glad klinkt kan ik mij niet in vinden,de af en toe wat rustige stukken contrasteren erg mooi met de hardere stukken en dat maakt deze band zo boeiend. Dit is voor mij een van de verrassingen van 2013 en komt zeker in mijn jaarlijstje te staan! Mijn favorieten Moonhorse,Bird of Prey en Lady in the Lamp.

Afgelopen week zag ik dat het Zweedse Avatarium een nieuw album heeft uitgebracht. Hoera! Altijd interessant, alhoewel niet ieder album mij even goed past. Ik ontdekte de band in 2015 op YouTube met single The Girl with the Raven Mask, waarschijnlijk omdat ik in een online metalmagazine over de band las. Indertijd stond nog niet alles van deze band op streaming, dat blijkt nu eindelijk veranderd. Komende week wil ik hun catalogus doornemen, te beginnen met dit debuut.

Ik hou van doom metal, met als uitschieters de muziek die Black Sabbath en Trouble in dit genre maakten, in beide gevallen zijn dat vooral hun eerste drie, vier albums. Candlemass kon mij nooit zo boeien, ik was dan ook verrast te lezen dat Avatarium begon als een project van gitarist Leif Edling van Kaarsjesmis. De reden dat Avatarium mij wél pakt, is de stem van zangeres Jennie-Ann Smith. Dat was me een aangename ontdekking!

Drie nummers springen eruit: Moonhorse is een ijzersterke aftrap met meeslepende logge riffs en een trage gitaarsolo die doet denken aan Ritchie Blackmore in diens eerste Rainbowjaren; Boneflower is ieeets vlotter, de keyboards van Carl Westholm doen denken aan die van Ken Hensley in het Uriah Heep van de jaren ’70; Tides of Telepathy is gevarieerd met bovendien een heerlijk spetterende gitaarsolo van Eidling of Marcus Jidell.

De fans van pure doom zullen dit kunnen waarderen, van mij had echter op hun debuut wel iets meer variatie gemogen in de tempo's. Het album (op vinyl een dubbelelpee) klinkt daarbij zwaar en diep als een kerkmisklok, laat dat maar aan de veteranen in de band over. De zang van Smith maakt dat de band zich direct onderscheidt van de conculega's.
Drie sterren, op naar het album waarmee het voor mij begon.