Een prachtige “piep en knars” plaat. Maar hoe moet ik deze plaat beschrijven?
Stel je eens voor, een man helemaal alleen in een leeg universum. Het enige wat hij ziet is zwart, zelfs zijn eigen lichaam kan hij niet onderscheiden van dit universum. En dan hoort hij plotseling Saxophone Improvisations. Wat is dit zal die man denken, is er meer dan ik?, Is er meer dan dit universum. Dit idee geeft deze plaat. Je hebt niks, alleen meer het geluid van de sax. Zo leeg, eenzaam en naakt klinkt dit, en ter gelijk zovol met prachtige ideeen. Ik wil dit spirtueel en filosofisch noemen. Want ondanks die eenzame sax-geluid klinkt dit zo ongelofelijk energiek, spannend en avontuurlijk. Daarnaast lijkt het of ik een hele droevige man hoor spelen. Waardoor het in de oppervlakte wat afstandelijk lijkt. Maar dit is echt uiterlijke schijn. Braxton lijkt er echt alles aan te doen, om zijn gehele ziel in deze plaat te stoppen. Zo ongelofelijk intiem. Je hoort Braxton ademen, je hoort hem zijn vingers op de toetsen leggen. Nergens weet je echt welke kan hij op gaat, of welk thema de melodieën hebben. En toch klinkt het zo zinvol, zo vol emotie.
Een prachtig meester werk en mijn favoriete solo jazz plaat.
Ik had hier 3,5* voor staan, maar daar kom ik echt op terug. Dit moet minimaal 4.5* zijn. Wat een ongelofelijk (her)ontdekking is dit.