menu

Anthony Braxton - Saxophone Improvisations Series F (1972)

mijn stem
3,83 (12)
12 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Avant-Garde
Label: America

  1. BWC-12 N-48 K (Stages 1-3) (4:25)
  2. NR-12-C (33M) (9:04)
  3. RFO-M° F (32) (6:50)
  4. JMK-80 CFN-7 (17:54)
  5. 178-F4 312 (2:15)
  6. NBH-7C K7 (5:19)
  7. MMKF-6 (CN-72) (6:54)
  8. (348-R) C-233 (7:17)
  9. 104°-KELVIN M-12 (19:00)
totale tijdsduur: 1:18:58
zoeken in:
avatar van korenbloem
5,0
Een prachtige “piep en knars” plaat. Maar hoe moet ik deze plaat beschrijven?

Stel je eens voor, een man helemaal alleen in een leeg universum. Het enige wat hij ziet is zwart, zelfs zijn eigen lichaam kan hij niet onderscheiden van dit universum. En dan hoort hij plotseling Saxophone Improvisations. Wat is dit zal die man denken, is er meer dan ik?, Is er meer dan dit universum. Dit idee geeft deze plaat. Je hebt niks, alleen meer het geluid van de sax. Zo leeg, eenzaam en naakt klinkt dit, en ter gelijk zovol met prachtige ideeen. Ik wil dit spirtueel en filosofisch noemen. Want ondanks die eenzame sax-geluid klinkt dit zo ongelofelijk energiek, spannend en avontuurlijk. Daarnaast lijkt het of ik een hele droevige man hoor spelen. Waardoor het in de oppervlakte wat afstandelijk lijkt. Maar dit is echt uiterlijke schijn. Braxton lijkt er echt alles aan te doen, om zijn gehele ziel in deze plaat te stoppen. Zo ongelofelijk intiem. Je hoort Braxton ademen, je hoort hem zijn vingers op de toetsen leggen. Nergens weet je echt welke kan hij op gaat, of welk thema de melodieën hebben. En toch klinkt het zo zinvol, zo vol emotie.

Een prachtig meester werk en mijn favoriete solo jazz plaat.

Ik had hier 3,5* voor staan, maar daar kom ik echt op terug. Dit moet minimaal 4.5* zijn. Wat een ongelofelijk (her)ontdekking is dit.

avatar van korenbloem
5,0
Heemskerktollie, ik liep ff door je recente stemmen heen en ik zie dat je deze braxton plaat met 4* hebt gewaardeerd. Door je andere stemmen bij hem, dacht ik eerst dat je geen liefhebber was van hem. In ieder geval goed bezig.

avatar van Ataloona
4,5
Ik heb zojuist cd 1 geluisterd van de solo jazz plaat en dat was toch een prachtige ervaring. Braxton staat onder de jazz kenners (die ik ken iig) te boek als een grote man in de jazz en dat laat hij hier blijken. Een intense ervaring, eenzame en kille atmosfeer, maar een ongelovelijke emotie in zijn sax. Vanavond in het donker komt cd 2 aan het bod, hopelijk nog intenser.

avatar van Ataloona
4,5
Vanmiddag luisterde ik cd 1 van deze plaat, en nu rond ik net cd 2 af en wat een intense trip is het geweest! In principe legt korenbloem precies uit hoe deze plaat aanvoelt. Kil, afstandelijk, leeg en emotievol. Alsof Braxton in zijn eentje op deze wereld staat met alleen een saxofoon. Rust, nergens ook maar een geluidje te horen, alleen hij en zijn sax en zo speelt hij zich leeg op een prachtige manier. Dankzij de leegte voelt de sax zo apart aan, zo mooi met zo veel oprechte emotie. Enorme klasse. 80 minuten alleen maar een sax en het word nergens saai, piepende geluiden, aanstekelijke ritmes, maar vooral de missende ''jazzsfeer''. Het voelt meer aan als een avant-garde plaat dan als een jazzplaat. Een ultiem geheel wat telkens op het hoge niveau blijft om dan met een zinderende climax van 19 minuten te eindigen. Braxton doet wat hij wilt en hij doet het op zijn eigen herkenbare manier.

Vreemd dat ik hier niet eerder naar ben gaan luisteren, dit terwijl ik hem al 4 maanden geleden getipt kreeg door korenbloem en hij mij er vandaag weer eens een keer aan herinnerde. Gelukkig maar, want dit is een prachtig album. Niet standaard jazzwerk, maar echt een work of art. Klasse en op naar For Alto!

Soledad
Voor Braxton begrippen moet ik zeggen dat ik deze nog best kan waarderen. De sfeer is iet intiemer op deze plaat. En toch: Braxton pakt me nog steeds niet.

avatar van Barney Rubble
2,5
Lastig om deze plaat te beoordelen. De muziek is niet eens ontoegankelijk, maar de leegte bevalt me niet. Het gebrek aan interactie komt gaandeweg klinisch op mij over. De muziek trekt zodoende aan mij voorbij zonder dat het emotie opwekt.

Kalamitsi
Toch maar weer eens aan het beluisteren. Zoveelste poging. Want als jazzliefhebber is het me helaas nog nooit gelukt om me te laten raken door Braxton. Nu weer niet. Is het eigenlijk wel jazz of inderdaad een zorgvuldig uitgewerkte vorm van avant-garde? Ik weet het niet. Ondefinieerbaar. Mis ik andere instrumenten door gewenning aan 'traditionele' improjazz? Waarschijnlijk. Is dit dubbelalbum voor mij te hoog gegrepen? Te cerebraal? Vermoedelijk. Kortom: zijn muziek laat me achter met vragen. Maar misschien is dat wel het kenmerk van grote kunst in het algemeen. Vragen oproepen waarop geen eenduidig antwoord valt te geven. Als voormalig chauffeur voor North Sea Jazz weet ik wél dat Braxton een erg vriendelijke man is.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:40 uur

geplaatst: vandaag om 22:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.