Edgar Froese - Epsilon in Malaysian Pale (1975)

Epsilon in Malaysian Pale van Edgar Froese is een typisch geval van een album dat moet rijpen. Bij de eerste paar luisterbeurten is het wellicht zware kost, maar naarmate je de plaat vaker draai wordt duidelijk waar het over gaat. Voorafgaande aan de opname van dit album had Froese een reis door Azië gemaakt. Dit is vooral in de eerste track goed te horen. Geluiden van per spoor reizen zijn hierin subtiel verwerkt. Bij het sluiten van mijn ogen zie ik rijstvelden met de daarbij behorende levensstijl. Track nummer twee is meer uit het oogpunt van te voet de omgeving te verkennen gemaakt. Al bij al een zeer beeldend album van een van origine zijnde beeldhouwer Edgar Froese.

Leuk detail van dit album is de bnnenhoes. Daar is Jerome Froese te zien op vier á vijfjarige leeftijd, niet wetende dat hij later deel uit zou gaan maken van het "circus" wat zijn vader met Tangerine Dream aan het maken was.

Al is het bovenstaand album wat aan de korte kant toch 5 sterren gegeven, want het is erg mooi.

Dit is nou ook zo'n voorbeeld van een klassieker in de Electronische muziek geschiedenis. Dit is wegdromen in een dicht woud ergens in Azie. Sterke plaat van Edgar. Verdiend eigenlijk een 10 met een griffel.

Gij hebt mij door.

Tja er zijn van die wondertjes in de muziek

Gij hebt mij drie dubbel en dwars door!

Vannochtend nog beluisterd kreeg opnieuw kippevel van deze grandioze schijf.

Volgens mij als je dit andersom draait, blijft dit album staan als een huis. Zelfs bij windkracht 12 of hoger kan deze muziek ook niet meer stuk. Het daarmee echt een klassieker uit de moderne tijd.

Oh ja dit anderom kun je horen op zijn verzamelaar Electronic Dreams.

Dan ga ik daar maar eens achter aan. Ben benieuwd.

Maroubra Bay is echt zo'n excotisch strand nummer, in een warm land ergens in Azie, en dan met je ogen dicht genieten. Epsilon dan wandel je toch door de jungle. Sterke plaat dat is het.

Het een heerlijk album. Heel beeldend en door de jaren heen erg genietbaar gebleven. Hemelse muziek die mij geestelijk doet reizen. Een meesterwerk van de bovenste plank.

Omdat het je zo in de schoot word geworpen van '' hey nou maak ik muziek waarin je je in Azie bevind'' kan ik er weinig mee.
Ik kan gewoon niets met het concept, aangezien ik me weinig kan inbeelden van Azie, vandaar dat het voor mij geen klassieker is, maar snap wel de lof hierover, want muziek zelf is wel zalig.

Een regelrechte klassieker in zijn soort, waarbij ik meer het idee heb, dat ik me niet in Azië bevind, maar in "Mellotron-land". Want dat dit album vooral de prachtige warme sound van de Mellotron mooi naar voren haalt, is overduidelijk te horen.
De ietwat vervormde vogels- en oerwoud-geluiden in het begin van het titelnummer, werken sterk tot de verbeelding. Maar dat doet deze muziek toch wel; het is en blijft letterlijk muzikale beeldende kunst. En dat bewijst dit kunstwerkje van Edgar Froese, die qua stijl en sound sterk doet denken aan het geniale TD-album Rubycon, die in hetzelfde jaar uitkwam. Sterker nog, Maroubra Bay zou zo voor een Rubycon Part 3 door kunnen gaan, als je het mij vraagt.

Verder is wel leuk om te weten, dat niemand minder dan David Bowie zó onder de indruk bleek te zijn van dit album, dat hij contact opnam met Edgar, of hij er voor voelde om samen met hem aan een project te werken. UIteindelijk is daar nooit meer wat van terecht gekomen.
Feit blijft, dat Epsilon in Malaysian Pale een essentiëel en "vintage" synthesizer-album is, die een inspiratiebron is geweest voor veel andere groepen en artiesten in dit genre.

Tijdloos meesterwerk. De dauwdruppels lopen van de bladeren af.

Dank voor dit inzcht, hierdoor kan ik ook veel meer genieten van deze juweel

Altijd lastig om dit soort albums te beoordelen, maar als ik de vooruitstrevendheid niet in beschouwing neem blijft er voor mij een album over wat vrijwel compleet langs me heen gaat. Het zou wel een prima dienende rol kunnen nemen als filmmuziek, want het is wel een album wat een bepaald beeld opwekt.

Na heel wat luisterbeurten een 3*

Toen mijn moeder lang, lang geleden deze plaat op vinyl aanschafte was ik het als klein kind die de plaat grijs draaide.
Nu, zoveel jaren later, is dit album (thans op cd) nog altijd het pronkstuk van mijn muziekverzameling. Ik kan wel met een meuk superlatieven smijten maar dat zet geen zoden aan de dijk.
Komt er eenvoudigweg op neer dat deze muzikale belevenis, deze mystieke schoonheid, zo'n beetje dé plaat van mijn leven is.
Hij vecht al jaren om de eerste plaats in mijn top 10 (ach, hoe banaal klinkt dit!) met Biosphere's even enigmatische Substrata.
Alleen krijgt Edgar Froese zo langzamerhand het voordeel van deze eeuwige twijfel, om de eenvoudige reden dat Epsilon in Malaysian pale in wezen een warmere plaat is (tropisch warm met koele schaduwrijke bladeren) daar waar Geir Jenssen met Substrata voornamelijk het ijskoude sneeuwlandschap bezingt.

Maar, kom!, laat ik deze belachelijke competitiedrang zo snel mogelijk vergeten en mezelf gelukkig prijzen dat ik van beide albums zo intens kan genieten.

Inderdaad een prachtig album. Een klein nadeel vind ik wel de fragmentarische opbouw van 'Epsilon in Malaysian Pale'. Het zijn eigenlijk allemaal passages met rusten ertussen in plaats van een doorlopend geheel. 'Maroubra Bay' klinkt meer als Tangerine Dream (in ambientsetting).

Dit is de enige mening over muziek die ik ooit heb gegeven die er toe doet. En ik laat het hierbij.
Mooiste album ooit. *****
Verder heb ik niets meer te zeggen.

In de jaren 70/80 zat ik zwaar aan de Rock/Metal maar had toch een klein stapeltje electronische LP's, schulze, t.d., eno etc. Fantastische begleiding voor psychedelische uitstapjes .
Het enige nadeel met dat vinyl was dat je na een tijdje wist wanneer de kraakjes kwamen.

40 jaar later en nog steeds sterk!
Slechts 29 stemmen, schandalig!

Spijtig, want Bowie's samenwerking met Eno zijn echt lekker.

Het was ondertussen toch alweer meer dan 10 jaar geleden dat ik deze nog eens beluisterde.
Best tijd om hem eens uit de kast te halen, nadat ik hier gisteren 5* had geplaatst.

Als ik niets zou weten van dit album dan zou de titeltrack "Epsilon in Malaysian Pale" me aan (lichte) avantgardische filmmuziek laten denken. De eerste helf van dit nr. ligt me niet echt (meer?) maar als in het midden de treispoorgeluiden in de mix komen wordt het een heel stuk intressanter en klinkt het al iets meer als T.D.

"Maroubra Bay" daarentegen das andere koek. Het begint allemaal met spannende spookachtige filmmuziek die weggspoeld wordt door (electronische) golven en ons laat aanspoelen bij een lekker ritme, een klassiek T.D.ritme. Ja, zo heb ik ze graag, een echt lekkere track.

Toch 1* ervanaf vanwege het eerste nr. dat me niet echt meer lig.

Moet de rest van mijn "70s electronica" weer eens uit de kast halen

ps: En dat mensen beelden van Asië zien tijdens het luisteren van dit werk heeft enkel met de titel (of informatie) te maken, want in de muziek zelf krijg je geen enkelle indicatie dat het zichin Asië afspeelt.

Zeker een leuk detail en dit is dan ook het album waarop Jerome het meest prominent te zien is op een nog zeer jeugdige leeftijd (op de binnenhoes welteverstaan) van een (in dit geval) Edgar Froese-album.

Jerome heeft overigens in de jaren '70 en begin jaren '80, altijd al een plek op de albumhoezen van met name Tangerine Dream ingenomen. Soms zeer centraal, zoals zijn jonge gezichtje op de hoes van Atem, tot bijna nauwelijks waarneembaar (probeer hem maar eens te achterhalen op de hoes van White Eagle). Je zou er haast een spelletje van kunnen maken: 'where's Jerome i.p.v. where's Waldo? '...