Edgar Froese - Stuntman (1979)

Waar haald deze beste man toch zijn inspiratie iedere keer vandaan? De enige die daar echt antwoord op kan geven is Edgar Froese zelf. Met het album Stuntman zet hij zichzelf wat mij betreft weer goed op de kaart. Nog voor het luisteren vallen de merkwaardige namen van de tracks al op. Drunken Mozart in the Desert en Detroit Snackbar Dreamer onder andere roepen vragen op over wat daar achter schuil gaat.

Deze vragen worden al luisterend in ruime mate beantwoord en leveren het antwoord op dat ze de lading dekken. De verdere muziek op Stuntman is goed te noemen. Edgar Froese heeft opnieuw een perfecte mix gemaakt van subtiele sferen en ritmes. Hierdoor luistert het lekker weg, waarin ik van de ene verbazing in de andere val.

Toch is er bij dit album iets niet goed. En dat is de productie. Nergens klinkt het lekker sprankelend en dat ondanks het feit dat de composities dit wel in zich hebben. Is dit iets dat standaard plaats vindt bij Virgin of is hier iets anders in het spel. Voor mij ligt het in geen geval aan Edgar Froese. Een man die zo bevlogen met muziek bezig is let wel op de details tijdens de productie. Dit bovenstaande drukt nu te zwaar op mijn eindwaardering voor dit album. Vandaar een magere vier sterren.

De productie van dit album is inderdaad wat schel, waardoor sommige passages binnen de verschillende tracks wat geforceerd overkomen, maar dat is dan ook de enige smet van dit voor de rest prima solo-album van de man achter Tangerine Dream.
Duidelijk is te horen bij vooral A Dali-esque Sleep Fuse, dat dit om materiaal gaat ten tijde van het formidabele TD-album Force Majeure, wat niet zo gek is, aangezien dit album uit hetzelfde jaar komt.
Toch geeft Edgar z'n eigen draai aan dit album, en vind ik het over het algemeen wat typerender klinken, dan zijn werk voor Tangerine Dream; het klinkt wat verfijnder en subtieler, terwijl ik veel werk van TD wat logger en grootser vind klinken.
Goed voorbeeld is het mooie Scarlet Score for Mescalero.
Persoonlijk vind ik het titelnummer, maar vooral ook Drunken Mozart... erg goed. Vooral die laatste is een pareltje, met de nadruk op de prachtige 2de helft.
Al met al een prima, maar weliswaar niet bijster toegankelijk album (doorgewinterde TD-fanaten zullen daar overigens geen last van hebben), en wellicht daardoor juist zo bijzonder. Let vooral eens op dat heerlijke kenmerkende gitaargeluid van Edgar die in nummer 2 en 5 voorbij komt.
Wat dat betreft een album voor de liefhebber, die van mij 4 punten krijgt.

Soms zou je iets meer willen, maar je krijgt het niet. Dat is het gevoel bij dit album wat me steeds meer overkomt. Het is bij vlagen spannend, maar ook sterk in de compositie.De titel track blijft een leuk stukje muziek niet meer dan dat. De rest is van grote klasse en verveeld geen seconde. Uitschieter op dit album is nog steeds A Dali-esque Sleep Fuse. Drunken Mozart is aardig van opzet maar net iets te lang. Toch een aanrader voor fans van goede electronische muziek.

Dit blijft gewoon een heerlijk album van Edgar Froese. Vooral als je kijkt wat hij destijds ook met zijn band Tangerine Dream maakte. Wellicht was hij even een Drunken Mozart in the Desert. Niet zo zeer van de drank, maar van de vele muzieknoten die tekeer gingen in zijn hoofd. Omdat binnenboord te houden was een helm niet eens zo'n gek idee.

Toch maar samen met Pinnacles opnieuw aangeschaft. Omdat ik me de laatste tijd opnieuw (en meer) heb verdiept in Edgar Froese en zijn Tangerine dream ga je een album als deze toch in een ander (of nieuwer) perspectief zien. Zo'n herziening kan zijn vruchten soms afwerpen.

Steeds meer groeien Stuntman en Pinnacles in mij. Steeds meer raak ik ontvankelijk (of hoe zeg je dat) voor muziek met een wat 'lichtere' ondertoon. Het zijn beide dan ook bij uitstek muziekstukken die je mee leiden door bijzondere kleurrijke droomlandschappen.

Recentelijk heb ik mijn waardering voor Christopher Franke's Enchanting nature en The Celestine prophecy ook al voelen groeien.
Die albums zijn, in navolging van zojuist genoemd Froese's werk, ook al zo heerlijk chill en komen steeds meer tot volle wasdom.

Heel fijn album van Froese, en heeft ook veel raakvlakken met de muziek van TD. Heb het van begin al op vinyl.

Zul je Pinnacles ook zeker waarderen, denk ik...

Vanwege het overlijden van de beste man maar eens één solo album opgezet, enkele TD albums uit deze periode ken ik al dus dan deze nog onbekende....

Prima solo album van de Tangerine Dream oerlid. Lichter en luchtiger dan de toenmalige TD albums (waar overigens he-le-maal niks mis mee is, integendeel!) en meer aandacht voor ritmes en solopartijen. Klinkt ondanks de bekritiseerde productie best aangenaam en wat mij betreft een heel sfeervol album. Ik hoor hier al geluiden die we later nog vaker zullen horen, A Dali-esque Sleep Fuse bijvoorbeeld.