Waar haald deze beste man toch zijn inspiratie iedere keer vandaan? De enige die daar echt antwoord op kan geven is Edgar Froese zelf. Met het album Stuntman zet hij zichzelf wat mij betreft weer goed op de kaart. Nog voor het luisteren vallen de merkwaardige namen van de tracks al op. Drunken Mozart in the Desert en Detroit Snackbar Dreamer onder andere roepen vragen op over wat daar achter schuil gaat.
Deze vragen worden al luisterend in ruime mate beantwoord en leveren het antwoord op dat ze de lading dekken. De verdere muziek op Stuntman is goed te noemen. Edgar Froese heeft opnieuw een perfecte mix gemaakt van subtiele sferen en ritmes. Hierdoor luistert het lekker weg, waarin ik van de ene verbazing in de andere val.
Toch is er bij dit album iets niet goed. En dat is de productie. Nergens klinkt het lekker sprankelend en dat ondanks het feit dat de composities dit wel in zich hebben. Is dit iets dat standaard plaats vindt bij Virgin of is hier iets anders in het spel. Voor mij ligt het in geen geval aan Edgar Froese. Een man die zo bevlogen met muziek bezig is let wel op de details tijdens de productie. Dit bovenstaande drukt nu te zwaar op mijn eindwaardering voor dit album. Vandaar een magere vier sterren.