De buitenkant van dit album doet al erg klassiek aan. Het doet me denken aan de muziekboeken die we thuis hadden. En laat dit nu ook een beetje de insteek van dit album te zijn. Johannes Schmoeling haalde zijn inspiratie voor dit album mede uit de bundel van klassiek componist Felix Mendelsshon-Bartholdy. Lieder ohne Worte dus.
Van dit ex-lid van Tangerine Dream heb ik tot nu toe alleen maar fijne muziek gehoord en daar sluit deze bij aan. De negen tracks op dit album doen klassiek en speels aan, waardoor ik althans op een sympathieke manier beet wordt gehouden bij de oren. Doordat het allemaal zo goed uitgewerkt is vliegt de tijd aan mij voorbij. Het zijn stuk voor stuk composities van hoog niveau. Daarnaast slaat het ook een brug tussen electronische en klassieke muziek, zonder dat dit er dik bovenop ligt. Hierdoor is het fijne luistermuziek geworden die wat te vertellen heeft.
Na het een paar keer in diverse stemming te hebben aangehoord kan ik niets anders concluderen dat Schmoelling een goede uitvoerder en componist is die met dit album een waar meesterwerk heeft gemaakt. Kom, ik druk nog maar eens op start