Het is weer die tijd van het jaar. Het is hartje winter (ondanks het feit dat de boom voor mijn deur in bloesem staat), maar de meeste festivals komen alweer met de eerste aankondigingen. Altijd leuk natuurlijk. Maar voor de ontdekkingen kijk ik graag verder dan de grote namen: wat zijn nou de bandjes die ik moet luisteren? Op Best Kept Secret zijn bijvoorbeeld deze Cheatahs geboekt, met de omschrijving (van de luisterpaal gekopieerd trouwens): Shoegaze, Rock, Londen, debuutalbum… Nou, daar wil ik de luisterpaal wel voor aanslingeren hoor!
En wat volgt is eigenlijk een best aardig album. Pop-nummers met een muur van gitaar-geluid. Wat dat betreft doet de omschrijving shoegaze ze absoluut eer aan. Er zit behoorlijk wat galm over de zang van de zanger, wat het een fijn geluid mee geeft en goed past binnen de rest van de muziek. Verder luistert het hele album fijn weg, maar treedt het nooit echt op de voorgrond. Het zijn fijne melodieën, maar deze zijn eigenlijk net niet sterk genoeg om me echt te grijpen en me nooit meer los te laten. De rustige nummers vind ik wel een stukje beter dan de wat ruigere nummers, maar het blijft eigenlijk allemaal hangen in het hokje ‘best prima’. Behalve het nummer The Swan trouwens. Die steekt er wat mij betreft met kop en schouders boven uit. Goeie melodie, tof tussenstukje en mooie opbouw naar het einde van het nummer.
Al met al een aardig album dus. Het luistert lekker weg, maar na een uur kan ik eigenlijk geen enkele melodie meer mee neuriën. Een aardige toevoeging voor BKS waar ik zou gaan kijken als er niets interessants tegenover zou staan. Het zou echter niet een absolute must-see zijn. Gewoon een prima festival-bandje. Zonnetje, biertje, vrienden, muziekje en lekker luisteren.
Overgenomen van mijn blog:
Pat-sounds