menu

Joan As Police Woman - The Classic (2014)

mijn stem
3,29 (40)
40 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: [PIAS]

  1. Witness (4:43)
  2. Holy City (4:44)
  3. The Classic (3:26)
  4. Good Together (7:02)
  5. Get Direct (6:44)
  6. What Would You Do (5:42)
  7. New Year's Day (6:33)
  8. Shame (4:38)
  9. Stay (4:40)
  10. Ask Me (3:57)
  11. Your Song * (3:54)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 52:09 (56:03)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Een nieuwe van Joan.... daar heb ik wel zin in maar eerlijk gezegd vind ik de titelsong een enorme teleurstelling.

avatar van timhardt
ik vind the classic helemaal anders en toch joan, ik heb zowiezo altijd veel zin in haar (muziek)

avatar van aERodynamIC
4,0
Het was liefde op het eerste gezicht, deze Joan Wasser, tijdens het concert van Rufus Wainwright in Paradiso ergens halverwege de jaren 2000. Het debuut was nog niet uit maar zou snel volgen.

En wat voor een debuut was dat zeg, net als de opvolger. En zelfs het coveralbum viel niet tegen. The Deep Field was zeker ook niet verkeerd maar ik merkte wel dat ik een klein beetje uitgekeken raakte op 'de formule' als daar überhaupt sprake van was.

Wat neutraler t.o.v. The Classic wat als ik de vooruitgesnelde nummers als uitgangspunt kan nemen een soulgeluid mee zou krijgen. Blazers in de hoofdrol en soulkoortjes om het nog eens extra vet te accentueren met Joan als onmiskenbaar middelpunt met haar smachtende manier van zingen.

En ja hoor: Witness voldoet er gelijk al aan. Soul op de Joan-manier. Vette orgelpartijen, koortje en blazers. Dit is even andere koek van mevrouw.
En ook op Holy City horen we warme blazers inclusief gitaarsolo. Misschien even wennen allemaal.
Dat doet de titelsong niet. Dat nummer was al bekend, maar ik heb niks met deze doo-wop riedel.

En zo horen we vrij veel gloedvolle Joan-soul maar ook de broeierigheid is nog aanwezig (Get Direct en Stay) en afsluiter Ask Me is zelfs reggae!
Misschien dat Rufus Wainwright met zijn laatste album (in samenwerking met Dap Kings en Mark Ronson) een inspiratiebron is geweest maar ik vind dat Joan net even verder gaat en daarmee meer soul aflevert dan Rufus indertijd met zijn Out of the Game.

Het is misschien even wennen allemaal want dit is een behoorlijke koerswijziging maar mij bevalt ie wel.

avatar van philtuper
2,0
Tsja, Real Life was inderdaad een prachtig debuut. Toch ben ik haar daarna langzaam maar zeker uit het oog verloren, waarschijnlijk omdat ik de opvolger al minder vond. Ik zag deze voorbijkomen op de Luisterpaal en dacht 'Hey, laat ik het nog eens proberen' om twee nummers later weer af te haken. Kan er helaas niks mee en vind de koerswijziging ook niet geslaagd. Doet mij niks. Jammer. Ik zet het debuut nog maar eens op en geniet van nummers als The Ride...

avatar van fatima
2,0
Mee eens. Een stuurloze, hopeloze bak retropop, wat mij betreft had dit beter niet gemaakt kunnen worden. En laten we dit nou geen soul noemen, dat is een belediging voor het genre.

avatar van Norrage
4,0
Ijzersterk album, ik snap niet waarom de rating hier zo laag is. Tsja, als je de vrolijke versie van Joan niet kan waarderen en vooral van haar tragische muziek houdt ben je hier misschien niet aan het goede adres...

avatar van oceanvolta
3,5
Ik vind het zeker een vooruitgang tov het vorige album. Dat kon ik niet waarderen maar dit klinkt weer prima. Jammer van het nummer The Classic, dat vind ik meer een gimmick dan een goed nummer.

avatar van Norrage
4,0
Ok. Laten we omdat dit zo'n ontzettend goed album is, meteen snel de inleiding-clichés afwerken. Joan As Policewoman, ook wel Joan Wasser, deed het met Jeff Buckley die overleed tijdens hun verlovingsperiode. Met Jeff zijn band richtte ze een niet succesvolle band op, maar ook met haar eerste band The Dambuilders was ze niet zo succesvol. Pas na het spelen in bands van Rufus Wainwright en Anthony and the Johnsons, en het oprichten van haar band Joan As Policewoman, de naam is gebaseerd op de politieserie Pepper, vergaarde ze met debuutalbum Real Life wat succes. Dat was een album vol tragiek, waarin ze de dood van Buckley onder ogen zag. Ook in haar daaropvolgende albums regeerde de tragiek, maar op 2011 album The Deep Field begon het al wat luchtiger te klinken.

Ok. En daar is dan The Classic, haar vrolijkste, opzwependste en meest soulvolle album tot op heden. Naar eigen zeggen heeft ze eindelijk al die tragiek achter zich gelaten en kan ze volop van het leven genieten.

The Classic is dan ook een heerlijk album, vol met blazers, losse gitaar-solo's, orgels, synths, achtergrond koortjes, beatbox en haar schitterende veelzijdige stem. Vooral die koortjes zijn een waanzinnige toevoeging, werken sommigen wellicht wat op de zenuwen, maar laten volmondig horen waarom Joan eindelijk plezier heeft in het leven. Als er zelfs een beatboxende Reggie Watts én een doowoppende Joseph Arthur, op titelsong The Classic, langskomen is het duidelijk: dit album is een groot muziek-feest. Maar er is ook nog wat ruimte voor haar meer idyllische nummers. Op Good Together gaat het tempo wat omlaag en laat Joan horen dat ze alle muziekstijlen beheerst en is er zelfs ruimte voor een waanzinnige experimentele outro. Over de hele breedte is het album een muzikale krachtpatser en weet Joan zich te meten met de kwaliteit van haar altijd goede oeuvre, en met de grote zangeressen in haar genre als bijvoorbeeld Feist.

The Classic is een schot in de roos. De manier waarop ze alternatieve rock met soul en singer-songwriter heeft weten te combineren, geeft haar en vooral ons een fantastische aanleiding om van het leven te genieten. Tof!
Pat-sounds: Album Joan As Policewoman - The Classic (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van WoNa
4,0
Op The classic vindt Joan Wasser een perfect evenwicht tussen de gedragen, statige muziek van haar eerste twee albums en het muzikaal bevrijdende The deep field. De speelse wijze waarop Joan as Police Woman musiceert in de openingsnummers 'Witness', 'The classic' en vooral 'Holy city' en de prachtige soulballades die meer refereren aan haar oudere werk, 'Get direct' en 'Ask', tonen aan dat deze balans in het werk van Joan as Police Woman nog voor jarenlang plezier gaat zorgen op de platen die nog gaan komen. Joan Wasser is muzikaal volwassen geworden op The classic.

Voor een meer volledige recensie kun je terecht op WoNoblog

avatar van Cor
3,5
Cor
Ik ben blij voor Joan Wasser dat het beter met haar gaat, maar ik prefereer toch de melancholieke Policewoman die met weemoedige liedjes op de piano terugblikt op haar leven. Dit is verzorgde, soulachtige pop, die prima 'wegdrinkt', maar geen intense, sensationele smaken achterlaat.

avatar van Reijersen
3,5
Het moet gezegd worden, ik heb een beetje een haat/liefdeverhouding met Joan as Police Woman. Zangeres Joan Wasser is mij namelijk al een aantal keer aangeraden, maar echt overtuigen was nog wat lastig voor haar. Eigenlijk kan er gezegd worden dat gaandeweg het per album beter en beter werd. Joan liet aardig wat soul horen op haar vorige plaat, The Deep Field, bijvoorbeeld. Nu hoorde ik dat dit album ook weer in lijn met die voorganger zou liggen en voor een beetje soulpop ben ik altijd wel te porren, dus we hebben The Classic maar eens opgezet.

En opener Witness doet mij meteen glimlachen. Gewoon een erg cool nummer waar ik erg vrolijk van wordt. Zo maak je dus songs die ijzersterk in elkaar steken. Laat dat maar aan Joan as Police Woman over. Ook Holy City swingt daarna behoorlijk. Wat bestaat er toch fijne muziek. Swing die weer ook weer terughoren in het doowop-achtige titelnummer. Lekker heen en weer heupwiegen met de muziek. Als drie van de totaal tien nummers mij bevallen kan je zeker spreken van een goede opening.
Dit wordt een beetje teniet gedaan door track 4. Good Together is een stuk minder mijn ding. Ik heb niet zo veel met die bombastische pop/rock waar dit nummer zich van leent. Gelukkig pakt Joan het een stuk kleiner en intiemer aan met het mooie Get Direct. Goede afwisseling ook. Om dan de bombast weer op te pakken op What Would You Do.
Een nummer dat me ook wat minder aanstaat is New Year’s Day. Dat komt eigenlijk vooral door de wat snauwerige manier waarop Joan dit nummer zingt. Stemgebruik bevalt me gewoon niet zo. Ik zing een stuk liever mee met het vrolijke Shame. Een echte meezinger.
Stay is dan juist weer wat saaitjes. Er gebeurd mijn inziens te weinig in dat nummer. Saai is niet hetzelfde als loom. Want loom kan heel fijn zijn, dat bewijst afsluiter Ask Me.

Een goed begin dus, en dan wat wisselend succes. Maar de weg omhoog die Joan as Policewoman bij mij ingezet heeft gaat verder omhoog. Dat zeker.

avatar van Madjack71
Wat ik nou moet vinden van Joan as a Policewoman ben ik nog niet over uit. Het debuut vond ik vrij aardig, maar was er niet door overtuigd. De andere 2 heb ik nog niet geluisterd. The Deep Field vond ik over de gehele linie een sterk album, dus was dan ook weer nieuwsgierig naar The Classic. Dit album vind ik wat in 2en gesplitst, de ene kant de wat transparantere laagdremelige liedjes en aan de andere kant de wat donkere Joan, die mij toch meer weet aan te spreken en een nummer wat meer lagen mee geeft. Een album die ik ws. een paar keer hoor en dan op de grote hoop van geluisterd komt te liggen.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:43 uur

geplaatst: vandaag om 09:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.