Charlie Haden - Liberation Music Orchestra (1970)

Wat een hopeloos prachtig ongeregelde langspeler is dit

Het klotst onstuimig heen en weer als een glas bier op een door een manische muzikant bespeelde piano. De man achter de piano is een beetje dronken, een beetje vervuld van zichzelf, waarschijnlijk een oproerkraaier met twijfelachtige bedoelingen ... maar ach, de man geselt het instrument met z'n heel lijf ... is het een fysieke aangelegenheid?

Ja, dit moet haast fysieke muziek zijn. Kronkelend, verwrongen, geschaafd, kloppend als een open wonde, ...

't Is Charlie Haden

een vrouw (Carla Bley)

Ik had het weliswaar over een fictieve piano in een fictief universum

Dat begreep ik al, maar ik vond deze te leuk om niets mee te doen.

Zeg 'ns - is het toevallig dat alles (wat ik hoorde tot nu toe, weliswaar) van Charlie Haden zo'n luisterplezier oplevert? In andere woorden: zijn al zijn langspelers danig de moeite?

Bijna allemaal ja, er zijn er een paar die wat minder zijn maar die zijn nog altijd niet slecht.

Magische plaat met inderdaad een hoofdrol voor Carla Bley, nog nooit van gehoord tot deze plaat. Charlie Hadens solo's spreken voor zich, prachtig is de afwisseling tussen hem en gitarist Sam Brown bij 'El Quinto Regimento'.

Maar waar ik het meest gelukkig van wordt, is het koper. Waarom ben ik pas zo weinig hoorns en tuba's tegengekomen in mijn reis door de jazz? Zo'n krachtige klanken komen er uit voort. In het eerder genoemde 'El Quinto Regimento', maar ook in 'Los Quatros Generales' en het afsluitende 'We Shall Overcome'.

Kick some Spanish ass!

Charlie Haden ken ik van zijn indrukwekkende bas spel bij Ornette Coleman en Keith Jarrett. De zoektocht naar meer werk van deze man brengt me bij 'Liberation Music Orchestra'.

De Spaanse burger oorlog (1936-37) is het strijdtoneel in deze mengeling van muziekstijlen. Prachtig is om te horen hoe het orkest begint met het spelen van spaanse volks muziek, vervolgens overgaat in mars muziek om te eindigen met Dewey Redman die z'n saxofoon op vakkundige wijze mishandeld. Op dat moment is het duidelijk waarom dit 'Liberation Music Ochestra' heet.

Daarbij is dit ook nog een interessante verzameling songs, van verschillende componisten, met El Quinto Regimiento~Los Cuatro Generales~Viva La Quince Brigada (traditional), War Orphans (Ornette Coleman), Song for Chè en Circus '68 '69 (van Charlie Haden zelf) als hoogtepunten. Gespeeld door een leger aan goede jazzmuzikanten waaronder: Don Cherry, Carla Bley, Dewey Redman (net ookal genoemd), Paul Motian, Mike Mantler enz.

Liberation Music Orchestra is een bijzonder goed jazz album. Dit komt vooral door de aanpak van Haden door verschillende stijlen op een boeiende wijze met elkaar te combineren.

Dit Album is een oude favoriet, hoe vaker je hem draait hoe beter hij gaat "zitten" ...Nog steeds 5*

Leuk dat ik hem de 20ste stem kan geven, dat geeft hem een mooie plek in de jazzlijst.

The music in this album is dedicated to creating a better world; a world without war and killing, without poverty and exploitation; a world where men of all governments realize the vital importance of life and strive to protect rather than to destroy. We hope to see a new society of enlightenment and wisdom where creative thought becomes the most dominant force in all people's lives.

- Charlie Haden

Als er een album was de voorbije maanden waar ik zó naar uitkeek om het te gaan luisteren, dan was het wel dit meesterwerk -

In het grote Impulse!-boekje was vooral de beschrijving van dit album (een van de 30) zowat de allerinteressantste. In mijn hele reis door Jazz tot dan toe was er nog geen enkel album dat me zo boeide om eens bij me te nemen dan dit, geniale muziek met een vooral erg prachtig concept. Wat ik over de beschrijving kan zeggen? Niet veel, alleen dat de feestelijke sfeer waarin dit album in die zaal/hal werd opgenomen gewoon prachtig omschreven werd, alsof je erbij wilde zijn alhoewel je de muziek nog niet kent, neem daar dan nog bij deze prachtige muziek die je achteraf leert kennen en die fantasie wordt eentje van de allerbeste die muziek ooit bij je gecreëerd heeft.

Maar natuurlijk is die fantastie maar iets extra, de muziek op dit album is op zijn minst overdonderd te noemen. Niet alleen door de rijke schatkist aan briljante muzikanten die samenspelen maar ook de nummers zijn keer op keer schitterend voor de man gebracht. Van korte nummers die echt een meerwaarde zijn tot de langere soms zelfs eigen composities van meneer Haden himself. El Quinto Regimiento ~ Los Cuatro Generales ~ Viva La Quince Brigada blijft natuurlijk hét nummer op dit album, naast dat nummer vind ik persoonlijk nog de 2 composities van de bassist zelf top, met name Circus '68 '69. - Uniek en meesterlijk nummer.

Van alle zijmannen (ik beschouw Charlie Haden en Carla Bley hier als duo) vind ik vooral Roswell Rudd schitterend op deze plaat, héél de groep kan bij momenten voor geluiden zorgen die bergen van hun stuk zou brengen, maar als die ene trombonist erbij komt is het alsof Hurricane Katrina er nog een schepje bovenop doet en heel de boel serieus opblaast en de lucht inschiet.

Kortom, een album dat echt iets te vetellen heeft ten opzichte van de wereld Muziek waar ik alleen maar achter kan staan. Jazz van de allerbovenste klasse, misschien niet geheel toehankelijk door het rommelige karakter, maar hoe meer ik dit luister en hoe meer ik het begin te begrijpen, des te meer het me bevalt. Na maanden nog steeds de verveelheid niet ingesukkeld, maar hoe zou dat ook kunnen met muziek van deze kwaliteit? de maximale score en dit is natuurlijk nog maar "een cijfer", omdat je er ten slotte toch iets van waarde op moet plakken.

Geheelheid was nog nooit zo zó perfect uitgewerkt.

Ik heb 'm nu een tijdje liggen , en ik vind 'm mooi. Maar ik ga hem na het lezen van dit artikel nog eens goed onder de loep nemen.

Song For Ché -

Bij nader inzien toch mijn 2de favoriet op dit album, bloedstollend mooie solo van Charlie Haden, halverwege een mooie fluitsolo van Don Cherry, dan Dewey Redman die met zijn sax. werkelijk de sterren (en nóg meer) van de hemel blaast, het hele orkest dat dan tezamen dat nummer afsluit, prachtig prachtig prachtig... -

Krijg ik bij deze release waardevolle liner notes, of hoef ik het daarvoor niet te doen?

ik heb de cd rerelease uit 96 en daar zitten de originele liner note bij..uitleg van Haden over de verschillende songs.

Zeker in het geval van deze cd (rommelige productie) speelt de betere kwaliteit van de originele release zeker een rol in de waardering. De individuele bijdragen komen waarschijnlijk meer los te staan in het collectief (ligt een beetje aan de instalatie waarmee je afspeelt natuurlijk)

voor de prijs hoef je het in ieder geval niet te laten

...en in een optimistische bui zopas besteld. Dank voor de info, pretfrit!

Ik luister 'm nu voor de 2e keer, ik dacht, zo'n uitgebreid arsenaal aan muzikanten, dat kan niet aan mijn oren voorbij gaan. Track 2 is werkelijk prachtig! Overigens vind ik het baswerk van Haden heel herkenbaar .

Ik loop hier toch duidelijk minder warm voor. Het is prima jazz. Beschaafde, nette jazz. Onstuimig? Ik vind van niet. Het is veilige jazz. Het klinkt naar goede jazz, jazz. Maar doet het daadwerkelijk iets met mij? Niet echt. Ik kan er prima naar luisteren. That's it.

Muzikaal en politiek statement. Dat kon toen nog. Met grote tussenpozen verschenen er nog twee opvolgers. Grotendeels in dezelfde bezetting, beter geproduceerd, zorgvuldiger gespeeld en met dezelfde chemie:

The Ballad Of The Fallen (Haden/Bley,1983) vind ik uitstekend en zelfs ontroerend.
Not In Our Name (Liberation etc. 20050 is degelijk.

Betrouwbaar collectief.

Lekker onstuimige jazz-plaatje met veel invloeden van Spaanse folkmuziek. De eerste plaatkant is wel een stuk beter dan de tweede. Alhoewel: "Song for ché" verdient op zijn minst ook een . Ik zou haast vergeten dat ik de man(ché voor de duidelijkheid) een grote schurk vind.

In het tweede nummer wordt een bepaald melodietje gebruikt dat ook voorkomt in Olé van John Coltrane; (luister op 6:15 minuten van het volgende nummer)
YouTube - Olé Coltrane - John Coltrane [FULL ALBUM] [HQ]

Dat is wellicht afkomstig van een nog ouder nummer. Iemand een idee?

Klopt. Het origineel was een strijdlied uit de Spaanse burgeroorlog. Van de communisten wel te verstaan. Het heette toen ook El Quinto Regimiento.

El Quinto Regimiento

Daar zijn dan weer veel meer versies van verschenen.

Zulke berichten als deze van jou verschaffen mij de lol van grasduinen op MuMe. Wat mij wel opvalt is het verschil in type reacties van jazzliefhebbers in vergelijking met de meningen vallend onder andere muziekstijlen. De jazzhoek is altijd lekker rustig in vergelijk met het getetter in andere delen van het gebouw. Niet dat ik geen plezier beleef aan die hectiek afgewisseld met doorwrochte en zinnige bijdragen. Maar toch...wat zou dat verschil nou zijn? Of vergis ik me schromelijk?

kistenkuif
Verlate reactie... Misschien gaat het jazzliefhebbers meer om (en nu moet ik voorzichtig zijn) de muziek zelf, die doorgaans zijn waarde al ruimschoots bewezen heeft (bij een muzikale minderheid weliswaar) en is de aandacht die het genereert wat minder kortademig van karakter. Wat zal het de liefhebber immers jeuken of Charlie Haden in de top-250 staat?

Dit album trouwens onlangs aangeschaft, en ik ga er nog veel plezier aan beleven, dat is zeker.

Er bestaan natuurlijk meer muzieksoorten die minder toegankelijk zijn waarvoor hetzelfde geldt wat je hierboven voorzichtig formuleert. Jazz in al zijn verschijningsvormen en stijlen zit in een niche en is al heel lang niet meer verbonden met de van mediatrends samenhangende jongerencultuur en daarmee klein bier op de hijgerige muziekmarkt. Prima lijkt mij. Daarom hoeven er minder artistieke concessies worden gedaan bij het maken van jazzalbums waardoor ze wellicht muzikaal ook duurzamer blijken.

On topic. Mijn suggestie is om na bovenstaand album ook Ballad of the Fallen (1983) eens te beluisteren, als je dat al niet hebt gedaan... Niet alleen omdat ik het een hemeltergend mooi album vind maar ook omdat je hoort hoe de individuele muzikanten door de jaren zijn gerijpt en het geluid is vervolmaakt.

Ah, weer een tip. Mijn wenslijstje wordt er niet korter op, op deze manier. Investeren in duurzame muziek zou je het kunnen noemen. In ieder geval bedankt hiervoor. Beluisterde zojuist al het titelnummer op YouTube. Prachtig.

Lollig omschreven maar die pianist is inderdaad en ZIJ, zoals al opgemerkt. Ze houdt op de hier onvolledig vertoonde hoesafbeelding het spandoek links buiten beeld omhoog. Jammer want ze was, samen met de bescheiden maar voor het genre ozo belangwekkende Charlie Haden, de gangmaker van dit initiatief. Ik vind dit album een perfect voorbeeld van de synthese engagement/muziek. Anders omschreven: ik heb zelden een plaat beluisterd waarop maatschappelijke betrokkenheid en muzikale vernieuwing zo onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Dat verheft dit werkstuk imo tot grote kunst. De terloopse slotopmerking hierboven van Misterfool vind ik in dit perspectief volstrekt irrelevant en gratuit. Ik zie mij daarom genoodzaakt de M.A.S (mume-antipolitieke-stormtroepen) op hem af te sturen.

Tsja, aangezien de muziek op dit album wel degelijk een politieke lading heeft (Kistenkuif merkt terecht op dat dit album een politiek statement is), vind ik het een relevante opmerking en zeker niet gratuit. Dat zo'n moorddadige schurk als Ché Guevara hier wordt opgehemeld, geeft dit album(en zeker dat nummer) voor mij in ieder geval een enigszins bittere bijsmaak. Aangezien het een (grotendeels) instrumentale plaat is, blijft de ergernis wel beperkt.

Haha, je doet er zelfs nog een forse schep bovenop! Bovendien zoek je steun bij snuiter Kistenkuif. Dat raad ik je af. Ik ken hem vaag. Het beneveld warhoofd heeft zich heeft zich goddank afgemeld. Gezien je leuke avatar lijkt me hulp van je eigen dierbare Kuifje meer voor de hand liggen en zinvoller. Terzake.

Er is imo een verschil tussen politiek (het vaak wrede machtsspel op deze aardkloot) en maatschappelijke betrokkenheid (als inspirerend sentiment). De muzikanten bedreven geen politiek zoals door mij aangeduid. De voedingsbodem voor dit album was het sentiment van de muzikanten mbt. de Spaanse Burgeroorlog (Franco is je bekend, neem ik aan?), politieke ontwikkelingen in Midden- en Zuid-Amerika (onderdrukt verzet tegen een heel rijtje dictators) én de toen woedende Vietnam-oorlog. Chè vonden ze klaarblijkelijk een inspirerende vent gezien de titel van één der composities. Jij niet, zoveel is wel duidelijk. So what? Mij zal het verder worst wezen: jouw opmerking evenals hun inspiratiebronnen. De muziek spreekt namelijk voor zich. En vind ik steengoed. Ik heb uiteraard wel een mening over de door mij genoemde politieke ontwikkelingen maar die hou ik voor me. Dat is de afspraak hier op MuMe, nietwaar? Daarmee basta want straks staat de MAS ook bij mij voor de deur.

Volledig los van wat je van eventuele politieke doeleinden vindt, is de euforie, de strijdlust, de emotie van revolutie gecombineerd met gepassioneerde jazz bijzonder indrukwekkend. Daarbij staat El Quinto Regimiento~Los Cuatro Generales~Viva La Quince Brigada natuurlijk centraal, waarbij met name de laatste paar minuten me de adem benemen. Deze plaat laat mij echter genieten tot het einde - het zalvende We Shall Overcome.

Op wikipedia lees ik dat dit als avant-garde jazz beschouw moet worden, maar dat zal allemaal wel.

Ik weet niet hoe ik dit zelf zou indelen. Deze plaat kent veel spaanse folk-songs die door Carla Bley zijn gearrangeerd en door een flinke band (waaronder Don Cherry) onder leiding van Charlie Haden ten gehore worden gebracht.

Ik kende wel deze: Charlie Haden / Carla Bley - The Ballad of the Fallen (1983) - MusicMeter.nl , maar op één of andere manier deze dus nog niet. Het is wel echt een bescheiden meesterwerk hoor, eigenlijk net als die andere die ik eerder noemde. De platen horen ook een beetje bij elkaar, maar omdat ze onder andere namen zijn uitgebracht staan ze niet netjes bij elkaar. Mooi gitaarwerk trouwens ook van Sam Brown.

Gebaseerd op de Spaanse burgeroorlog is dit ook een beladen concept.

Kort en bondig: voortreffelijk album. Inderdaad jammer dat hun platen op MuMe nogal rommelig zijn gerangschikt. Ze verdienen een eigen vitrine.