Fikse tegenvaller dit album. De laatste jaren is het sowieso een beetje een rollercoaster voor Los Lonely Boys met persoonlijke problemen, lichte strubbelingen in de band en veel afgezegde concerten (non-Corona related).
Revelation moet het hebben van een aantal sterke nummers op de tweede helft van het album. Het begint erg soft en zelfs een beetje saai met de eerste vier nummers, maar wordt langzaam een beetje beter. Echt goed wordt het helaas nergens al zijn Don't Walk Away en Can't Slow Down nog wel de moeite waard. Waar het hem vooral aan schort is de energie die van de eerste albums afspatte. Hier blijft het helaas allemaal wat tam. De hard-hitting, stompende, opzwepende blues-ritmes van hun eerdere werk is ingeruild voor een liever en beschaafder geluid (There's Always Tomorrow had zo een Michael Bublé nummer kunnen zijn en heeft verdacht veel weg van Haven't Met You Yet); dat komt het luisterplezier allemaal niet ten goede.
Ik weet niet of we nog veel van deze mannen kunnen verwachten, ik vrees voor het ergste. Mochten ze toch nog doorzetten, dan hoop ik van harte dat ze terugkeren naar hun roots.