De volgende halte in mijn reis door de voorlopers van / invloeden op new wave en punk. Na het debuut van
Dr. Feelgood uit 1975 het enige album van het Britse Hollywood Brats, opgenomen in 1973.
Muzikaal gezien hoor je hier smerige rock 'n' roll die doet denken aan die van de punkgolf die in 1976 begon. Compromisloos en lekker. Door het imago is er onmiddellijk de associatie met de New York Dolls, de groep die in '73
debuteerde. De Amerikanen veroverden hun eigen paragraaf in de popgeschiedenis, de Hollywood Brats zijn zo goed als vergeten. Er zit een interessant verhaal achter.
De Londense groep begon in 1971 met het spelen van covers in jaren '50-stijl onder de naam The Queen. Vervolgens wordt overgeschakeld op glamrock en de naam gewijzigd in Hollywood Brats. De vijf verwierven een kleine aanhang, waaronder Keith Moon van The Who. De muziek werd geschreven door de Brits-Canadese zanger Andrew Matheson en pianist Casino Steel (alias van Stein Groven uit Noorwegen).
Hun enige plaat werd opgenomen in 1973 voor het label NEMS, dat het echter niet wenste uit te brengen, waarna de groep in '74 de handdoek in de ring gooide. Matheson liet het er niet bij zitten en als het Mercurylabel in Noorwegen er wel brood in ziet, verschijnt het alsnog in 1975 onder de vlag van Andrew Matheson & The Brats met de titel
Grown up Wrong. Er worden 563 exemplaren verkocht, aldus Discogs.
In 1979 verschijnt in Engeland bij Cherry Red/Spartan onder de vlag van Hollywood Brats de single
Then He Kissed Me, afkomstig van dit album, waarna de elpee alsnog in 1980 titelloos verschijnt met de originele groepsnaam én de groep eenmalig optreedt, waarvan
hier een videoclip. Dit met een
andere hoes dan MuMe toont.
In 1986 verschijnt een tweede album
Whatever Happened to en te horen naar hetgeen ik tegenkom
op JijBuis zijn dat opnamen die op de plank waren blijven liggen.
In 1994 volgt herwaardering als Cherry Red in het VK en Deadbeat in Canada het debuut op cd uitbrengen met de hoes die MuMe én streaming tonen.
Waarom die herwaardering? Omdat er héérlijk wordt gerockt met een dikke knipoog. De knullige piano-etude die de plaat begint en afsluit vormt de fotolijst voor vooral knallende hardrock 'n' roll. Pakkende composities waarin soms invloeden uit de jaren '50 doorsijpelen, lekker gitaarwerk van Eunan Brady en indringende zang. Terugblikkend hoor je een kruising tussen de Rolling Stones en charmante protopunk met teksten over het tienerleven zoals in
Another Schoolday, soms romantisch met een draai, zoals in
Then He Kissed Me: immers gezongen door een man.
Mijn favorieten zijn zoals meestal de snellere nummers: opener
Chez Maxines, het stampende
Tumble with Me, het felle én van koortjes voorziene oorwurmpje
Zurich 17, het rockende
Southern Bells en meer gestamp in afsluiter
Sick on You.
Na het uiteenvallen van de groep kwam gitarist Brady bij Wreckless Eric terecht en toetsenist Steel bij punkgroepen London SS en daarna The Boys. Matheson bracht meer soloplaten uit en schreef een
biografie.
Mijn trektocht door de oorsprong van punk en new wave vervolgt met een heel ander genre: via de snelweg naar Duitsland en
Kraftwerk.