Paco de Lucía - Siroco (1987)

De beste cd van de beste flamenco gitarist ter wereld.
Op Paco de Lucia is er vanuit de flamenco wereld vaak kritiek, omdat hij flamenco vaak mixt met andere stijlen als jazz en omdat hij vaak een basgitarist laat opdraven wat helemaal uit de boze schijnt te zijn.
Op deze cd is echter pure flamenco te horen. Of het nu puur moet zijn of niet, maakt mij niet veel uit, in ieder geval klinkt deze cd vrij spiritueel, wat ik ook bij Miles Davis' Kind of Blue heb. Het enige minpunt is dat de cd zo kort duurt (ongeveer een half uur). Ik geef deze cd een 5.

Ik sluit me volledig aan bij de vorige correspondent; De Lucia is hier op z'n best; soms subtiel, de andere keer vlijmscherp. De elpee klinkt veel beter dan de cd, dus een goeie remaster lijkt op z'n plaats!

Prachtig gitaarspel van deze virtuoos. Wat moet het toch heerlijk zijn om met zo'n uitzonderlijk talent gezegend te zijn. Ik word er altijd een beetje jaloers van. Daarmee wil ik niet zeggen dat dit alleen 'muzikantenmuziek' is, daarvoor zijnde subtiliteit en het gevoel waarmee de Lucía speelt te groot.

Eigenlijk zou elke zelfverklaarde gitaarliefhebber toch eens echt de flamencogitaar moeten aanhoren of vooral aanschouwen. Hoe kan je immers niet onder de indruk zijn van de techniciteit ervan: met hun linkerhand kunnen ze even snel spelen dan de snelste jazz- of metalgitarist, maar daar komt dan nog eens een buitengewoon complexe rechterhandtechniek bovenop. Er wordt naargelang de flamencostijl gesoleerd met enkel de duim, met de vingers, of met een combinatie van. Bovendien kan zo'n flamencogitarist een totaal op zich staande baslijn spelen terwijl ze een melodie spelen met hun vingers.

En met Paco De Lucia heb je naar alle waarschijnlijkheid de beste flamencogitarist ooit (wat hem meteen een van de beste gitaristen ooit maakt). Wat deze man kan met een gitaar grenst echt aan het onwaarschijnlijke, maar je krijgt zelden of nooit de indruk dat het enkel een technische virtuoos is: er ligt altijd veel vuur en passie in zijn spel en hij kan razendsnelle sequenties afwisslen met meer lyrische frasen (zie bv. La Barrosa of Caña de Azúcar).
De Lucia maakte in zijn carriere geslaagde uitstapjes naar de jazz en klassiek, maar op deze plaat horen we pure flamenco en een genie in topvorm. Zeker een van z'n beste platen, zo niet de beste. La Barrosa en Callejon del Muro zijn mn favoriete nummers, maar echt alles is enorm straf. Mocht inderdaad gerust nog wat langer duren

Klopt wel, al is die kritiek ondertussen wel verstomd en is de zogenaamde Flamenco Nuevo, waarin nieuwe instrumenten en andere genres worden geïncorporeerd, een volwaardige zijtak van de flamenco geworden. De Lucia en zijn maatje Camaron de la Isla zijn hiervan zowat de voornaamste exponenten. Bovendien heeft De Lucia (net als Camaron) meer dan zijn sporen verdient met de echte, pure, traditionele flamenco (ze groeiden ermee op en speelden enkel traditioneel aan het begin van hun carriere - en ook deze opname is tradtionele flamenco).

De flamenco-aficionados zijn erg beschermend over hun traditie, maar eigenlijk is dit denken met oogkleppen (genre Bob Dylan die electrisch ging). De reden dat er in de oorspronkelijke flamenco geen bas zat is eenvoudigweg omdat het instrument nog niet was uitgevonden, klaar. Zo'n bas kan de gitarist(en) toch ook gewoon meer vrijheid geven. En de cajon (percussie-instrument), die (o.a.?) De Lucia na zijn reizen in Zuid-Amerika importeerde wordt nu zeer frequent gebruikt in flamenco, past er gewoon ook erg goed bij.

Ironisch genoeg wordt De Lucia ondertussen tot de flamenco-grootsten gerekend mede omdat hij iets kon toevoegen aan de traditie en niet enkel de gekende paden bleef bewandelen. Naast artistiek geslaagd zorgde het immers voor een hele schare nieuwe fans in binnen en buitenland én hernieuwde interesse in de flamenco-traditie.

Ik heb een aantal van die vroege albums van De Lucia beluisterd, maar ik vind ze zo ontiegelijk plat klinken dat ik er eigenlijk niets mee kan. Dramatische opnames.

Luister de laatste tijd wel graag naar flamenco, al ben ik er nog niet zo bekend mee. Toch wel uniek hoe ver die gasten komen met alleen een gitaar (flamenco met zang vind ik minder).

Eigenlijk zijn die eerste Philips-platen uit de eerste helft van de jaren '70 opgenomen met de simpelste middelen. Pas vanaf Almoraima (1976) wordt het wat beter. De beste Paco-opname vind ik nog "Castro Marin"; Japanse opnametechniek en vooral op vinyl klink het alsof Paco bij je in de huiskamer zit.

Ik heb enkel werk vanaf Fuente y Caudral, en dat klinkt allemaal wel ok.

Ken er ook nog niet zoveel van (tripje naar Andalusië en hoop cd's kopen daar heeft wel geholpen), maar ook ik vind vooral die gitaar erg indrukwekkend (zie bv. ook een Vicente Amigo of 'godfather' Sabicas). De zang moet je wat aan wennen, maar kan ik ondertussen ook wel apprecieren.

Probleem zal altijd ook wel beetje zijn dat flameno in se een liveperformance is en doorgaans daar het meest tot zijn recht komt (die zang pakt live veel meer). Al helemaal als de dans erbij komt, die toch ook bepaald indrukwekkend is. Zelfs die ritmes via het klappen zijn al knap en ingewikkeld om te volgen.

Geweldige cd van de beste gitarist die ik ooit gehoord heb.
Niemand heeft de timing en beheersing van Paco op een gitaar.

Bij vrijwel alle nummers lik ik mijn vingers af op zijn meesterlijke gitaarspel,
knapste is nog dat het nergens saai wordt.
Steeds is er weer een verrassende hoek in een liedje,
dat terwijl het ruim een half uur toch vooral 1 gitaar is die het nummer moet maken.

Speel zelf ook een beetje gitaar, maar van Paco krijg je echt een minderwaardigheidscomplex.
Ondanks dat is, denk ik, dit album ook genietbaar voor mensen die niet per se van gitaarmuziek houden. Het gevoel wat hij in de muziek legt is namelijk uniek.