Paco de Lucía - Siroco (1987)

Eigenlijk zou elke zelfverklaarde gitaarliefhebber toch eens echt de flamencogitaar moeten aanhoren of vooral aanschouwen. Hoe kan je immers niet onder de indruk zijn van de techniciteit ervan: met hun linkerhand kunnen ze even snel spelen dan de snelste jazz- of metalgitarist, maar daar komt dan nog eens een buitengewoon complexe rechterhandtechniek bovenop. Er wordt naargelang de flamencostijl gesoleerd met enkel de duim, met de vingers, of met een combinatie van. Bovendien kan zo'n flamencogitarist een totaal op zich staande baslijn spelen terwijl ze een melodie spelen met hun vingers.

En met Paco De Lucia heb je naar alle waarschijnlijkheid de beste flamencogitarist ooit (wat hem meteen een van de beste gitaristen ooit maakt). Wat deze man kan met een gitaar grenst echt aan het onwaarschijnlijke, maar je krijgt zelden of nooit de indruk dat het enkel een technische virtuoos is: er ligt altijd veel vuur en passie in zijn spel en hij kan razendsnelle sequenties afwisslen met meer lyrische frasen (zie bv. La Barrosa of Caña de Azúcar).
De Lucia maakte in zijn carriere geslaagde uitstapjes naar de jazz en klassiek, maar op deze plaat horen we pure flamenco en een genie in topvorm. Zeker een van z'n beste platen, zo niet de beste. La Barrosa en Callejon del Muro zijn mn favoriete nummers, maar echt alles is enorm straf. Mocht inderdaad gerust nog wat langer duren

Dat Paco de Lucia een pak gitaar kan spelen, lijkt me evident. Het album is dan ook een sterke voorstelling van de Flamenco. Technische hoogstandjes van een virtuoos die de gitaar duidelijk meester is. Alleen mis ik de zuiderse warmte, het album is eerder technisch dan overtuigend. Je moet al een liefhebber zijn denk ik en ook als ik de man hoor is dat met meer respect dan dat ik er echt van kan genieten.