Free - Tons of Sobs (1969)

Misschien is deze plaat een tip voor een ieder die op zoek is naar het volgende mooie werkje uit de sixties.

Ha Oldfart je bent één dagje te laat met je tip (zie mijn stem )

Ach tondeman wat is een dag op 38 jaar ?

Sluit wel mooi aan bij wat je o.a. in je top 10 hebt staan,

Heerlijke plaat. De stem van Paul Rodgers is toch wel uniek te noemen, een van de beste rockstemmen die ik live heb mogen aanschouwen.

Het fabeltastiese debuut van Free waarop je alshetware hun eigen sound hoort onstaan. Van de obligate blues van Goin' Down Slow via de tergend langzame riff in Moonshine naar de typiese Free swing in I'm A Mover en Walk In My Shadow, het geheel omlijst met het prachtige akoestiese Over The Green Hills. En dan te bedenken dat de gemiddelde leeftijd van de band bij het verschijnen van deze plaat 18 jaar was .... Ongelofeloos .......

Nooit geweten dat dit het debuut was.

1. Omdat het niet titelloos zo, zo als zo vaak bij debuten en 2. omdat je hier een band hoort die niet zoekende is maar ontzettend strak en coherent speelt.

Echt waanzinnig mooi en lekker swampy. Ik snap wel waarom Southern Rockers zo met Free te koop liepen.

lekker debuutalbum van Free

In mijn omschrijving van de eerste twee Fleetwood Mac albums heb ik al beklaagd dat ik echt niets met blues heb, maar dit soort bluesy protohardrock met fantastische zang gaat er toch erg goed bij me in. Kossoff's gitaarwerk is erg sterk en vanzelfsprekend is Rodgers' zang echt fantastisch. Het heeft bij vlagen nog steeds momenten waarop bluesmoeheid mij toch tegen staat, maar voor het gros kan ik hier toch echt goed van genieten. Ik hoop dat de komende albums wel iets meer van die folky kant als op Over The Green Hills te horen is naar voren laat komen.

Hiervan geniet ik toch van begin tot eind. Het is ook veel fijner dan ik van de betere albums van Bad Company gewend ben. Zonder echte hits is Tons Of Sobs een heerlijke bluesrockplaat die over de gehele lengte vooral lekker klinkt. Alleen aan Over The Green Hills moest ik even wennen, omdat de overgangen vrij abrupt zijn, maar uiteindelijk is het lichtjes mijn favoriet. Fijne heavy psych hier. Verrassend goede muzikanten ook. Ik kende alleen Paul Rodgers echt, maar Kossof is een naam die ik vanaf nu wel zal onthouden. Dit gaat een leuke marathon worden, want van Free kende ik alleen de hits Wishing Well en uiteraard All Right Now.

En als je stil staat bij hoe jong die gasten waren... 16, 17, 18....

Niet te geloven inderdaad. Staat hier een Paultje Rodgers van 18 te zingen. Wat een kwaliteit al. Geldt overigens voor een hele (en helaas te korte) discografie; waar hele jonge mannetjes, hele grote mensen muziek maken. Ik kon op die leeftijd nog helemaal niks. Inmiddels kan ik weinig.

Je vergeeft zo'n menneke gelijk dat ie gewoon een stuk tekst van Sam Cooke jatte voor I'm A Mover ......

Een prachtig en volwassen debuut. En natuurlijk Paul Rodgers heeft een van de mooiste stemmen die de rock heeft voortgebracht en Paul Kossoff is een uitzonderlijk goede gitarist en Simon Kirke een meer dan verdienstelijke drummer maar een van de handelsmerken van de Free is voor mij toch ook juist de bassist Andy Fraser. Hij geeft de Free dat heerlijke moody en swampy geluid wat ze zoveel extra geeft zeker op hun eerste drie LP's.
En de Free is ook de een van de weinige rock bands waarbij ik de bluesnummers kan hebben. Bij vele andere bands als bv Led Zeppelin zijn dat voor mij skip momentjes maar niet bij de Free.
En zoals eerder opgemerkt, Free is duidelijk een inspiratiebron geweest voor veel southern rock uit de USA, toch niet gek voor een stelletje jonge britten.

Een fraai debuut van de heren waarbij het vrij bizar is om te horen dat Paul Rodgers nog maar 18 jaar was ten tijde van deze plaat. Wat een stem, wat een volwassenheid spreidt hij al ten toon en Paul Kossoff behoeft geen nadere introductie. Walk In My Shadow blijft wat mij betreft een van de beste bluessongs ooit gemaakt, hier kan ik geen weerstand tegen bieden. Worry en The Hunter kunnen mij ook prima bekoren. Het folky karakter wat enkele songs echter kenmerkt staat mij wat tegen. Dat geldt evenzo voor de lichte psychedelische elementen. Desalniettemin vermaak ik mij prima met de eerst worp. En Rodgers; ik val in herhaling, de beste man heeft vooraan gestaan bij het uitdelen van stemmen).

Fijn debuut. Niet echt mijn ding, maar zelfs dan is het wel lekker voor een keer. Moonshine bevalt mij het beste. Een fijne slow blues, dat doet het bij mij meestal nog wel goed. Het is verder een degelijk album.
Het lijkt me terecht dat het album in de 100 Greatest Albums of 1969 staat. Op een 66e positie. Hoger dan de titelloze opvolger uit dat jaar. In Best Ever Albums staat het op 131, zijnde lager dan dat album.
3,5*

Zeer goede bluesy hardrockplaat, gemaakt door een stel tieners. Een blauwdruk van hoe Foreigner 10 jaar eerder zou klinken, als je deze zin snapt:) 4,5 ster

Geweldig, dit is hoe bluesy Hard Rock moet klinken!