Everything but the Girl - Eden (1984)

Fraaie zoete klanken en bittere teksten over de liefde en alle ellende van dien. Fascination is een juweeltje.

Wordt nog steeds veel gedraaid in allerlei 'lounge' tenten. 4*

Bestaan die nog?

Of tenten die er nog voor door willen gaan

Each and Everyone

Hoe werd dit destijds genoemd; new-jazz?Dreef in ieder geval een beetje mee op de golven van Sade en Simply Red e.d.

Heel mooi nummer!

Een stuk authentieker dan simply red etc, begon als tegengeluid van toenmalige depri synth bands als depeche mode en doem punk als the cure en alle bands op het factory label net als The Housemartins probeerden ze een helder en acoustischer geluid te laten horen

Each and Everyone is erg goed. Ik kende eigenlijk alleen Missing, en was hierdoor benieuwd naar het oudere werk. Toen in dit nummer hoorde was ik verbaasd dat dit dezelfde band was. Each and Everyone is namelijk zoveel mooier.

Heel lichtvoetig, zo lijkt het. Totdat je de tekst gaat lezen. De volgende releases vind ik stukken minder, maar deze is helemaal goed!

Ik herinner mij 'Each and everyone' als dat jazzy zomerhitje. Nog steeds leuk om weer eens te horen. Laatst tijdens het boodschappen doen, knalde het weer uit de speakers en ik begon het spontaan mee te zingen.
Toen wilde ik niets met Sade te maken hebben, want dat was iedereen's muziek al en EBTG was mijn alternatief om niet bij de grote massa te horen.
Wel jammer dat ze na het succes van 'Missing' een andere koers gingen varen.

Kei van een album. Each and everyone, het hitje, vind ik nog het minst. Heerlijke luistermuziek!!!!

Voor de fans van Leslie Feist en Kings Of Convenience:
dit is de basis. Klein gehouden popsongs met gevoel.
Verkijk je niet op het hitje . Het hele album is Top.

Lekker album met uiteraard de single Each And Everyone! Ook Bittersweet, Fascination en Another Bridge mogen er zijn!

Wat is Soft Touch toch een mooi nummer. Net weer zes keer achter elkaar beluisterd. Ben Watt is geen zanger - zeggen ze, maar hij brengt dit zo ongelofelijk mooi, indringend en oprecht. Ik ga 'm nog keer opzetten...

Muziek die prima past in de Jazzpop van destijds, samen met Matt Bianco en Sade, hadden ook Everything but the Girl hier enig succes mee. Daarnaast klinkt het nog steeds goed, juist door het gebruik van originele instrumenten, waardoor tijdsgebonden geluiden als die van een drumcomputer of electrische drums en wat dies meer zij, het ook nu goed overeind blijft. Er staan niet direct nummers op die ruim boven het maaiveld uitsteken, maar als geheel luisterd het ontspannen weg. De productie is goed en haar stem past mooi bij de stemming van de muziek.
Soft Touch is idd. een mooi nummer, die bas ook op de achtergrond, subtiel maar o zo goed.

Heerlijk rustige lounge achtige muziek, uitermate geschikt als achtergrond muziek als je met iets bezig bent. Vooral Frost and Fire is een prachtig nummer.
Dit album gekocht op een CD/Vinyl markt voor nog geen € 3,50. (3 voor € 10,00). Een koopje.

4,0*

Ik moet ook maar weer eens langs gaan op het Mariënburgplein in Nijmegen.

Dit is toch meer jazz dan pop?

Nooit gedacht dat ik ooit nog een album van EBTG zou bezitten.

Vanaf hun opkomst vond ik het verschrikkelijk wat ze deden (ik was ten tijde van dit album 11 en luisterde naar Doe Maar) dat was dus leeftijds gebonden, maar heb altijd moeite gehouden met het zien van video clips van deze band. Het zijn toch wel de lelijkste mensen uit de popmuziek

Later via het blad "smash hits" nog een flexi disc gekregen waar samples op stonden voor een nieuw album, dat was na beluisteren voor mij een zekerheidje: ik vind er echt geen reet aan.

Toen missing zo'n grote hit werd werd die aversie alleen maar groter. Verschrikkelijk nummer vond en vind ik dat... Die remix helemaal.

Maar nu.. Deze lp kwam op mijn pad, en de reviews hier waren positef, dus wilde ik het toch eens proberen... en met succes moet ik zeggen.

Gewoon een mooie plaat! Niet meer maar zeker ook niet minder! En de hoes vertoont geen foto's en er is geen video bij te zien dus ik kan hier goed mee omgaan. 30 jaar later is het dan toch goed gekomen.....

Raar dat over deze klassieker hier zo weinig wordt geschreven. Heerlijke jazzy muziek voortgekomen uit de punk scene. En heeft dus niets te maken met acts als bv. Sade of Matt Bianco, maar eerder met tijdgenoten als Style Council of Working Week die uit dezelfde scene kwamen. Tracey Thorn, de zangeres van EBTG, heeft dan ook gezongen op een songtrack van Style Council en EBTG hadden met Working Week nog eens dezelfde producer (Robin Millar) gedeeld.

Een aanrader, en niet alleen voor de singles!

Blijf het bijzonder vinden dat dit veelal getypeerd wordt als "jazzy" - dat maakt dat ik dan geneigd ben te denken dat het m.n. de non-jazzo's zijn die zo'n label hanteren. De link met post-punk (net als Style Council vs Jam) is er wel degelijk.

Laten we daarom even teruggaan: het grote pluspunt van EBTG is uiteraard de stem van Tracey Thorn. Dan te bedenken dat Tracey in haar eerste band, Marine Girls (beide albums op één cd, via Cherry Red) de gitaar hanteerde en - introvert als ze is - met moeite tot zingen kon worden bewogen. Hoe prachtig en uiterst herkenbaar haar stem is, en wat ze ermee teweegbrengt, valt te beluisteren in bijv Massive Attack - Protection - YouTube en Adam F feat.Tracey Thorn - The Tree knows Everything HD - YouTube

Marine Girls valt te typeren als een DIY postpunk band, redelijk vergelijkbaar met Young Marble Giants - tegenwoordig zou je zeggen: The XX.

Op de universiteit kwam Tracey Ben Watts tegen en zodoende ontstond EBTG. Watts is de man van de 'geluiden'. Het merkwaardige is dat EBTG m.n. breder bekend werd door de Todd Terry remix van Missing terwijl de band toen al lang haar sporen had verdiend. De 'geluiden' achter de warme stem van Thorn zorgen voor een contrast dat de muziek een diepere spanning meegeeft. Het lijkt zo simpel, maar er zit een diep doorvoeld 'yearning'in, zeg maar een hunkering of verlangen.

Om toch nog even een jazz-link te creëren: op Everything But the Girl - Baby, the Stars Shine Bright (1986) zit bij sommige nummers wel een jazzy feel. Nog een jazz-link: de zangeres van The Young Marble Giants ging - toen de broers Moxham bonje kregen om haar - zingen bij Weekend - La Varieté (1982) - daar houdt de jazzlink niet op, want in Weekend zat ook Simon Booth, later oprichter van Working Week en dat, beste muziekvrienden, is écht jazzy. Luister naar hun debuut dat begint met Marvin Gaye cover Working Week - Inner City Blues - Live - YouTube

Terug naar EBTG: een bijzondere stem die de melancholie naar voren zingt. Ook het tweede album is zeker de moeite waard.

Zeker twintig jaar niet meer gehoord (in ieder geval sinds ik mijn vinylcollectie heb weggedaan), dus aangenaam verrast toen ik dit album op (niet-uitgebreide) CD bij een kringloopwinkel (à €0,95) tegenkwam, en nog extra leuk dat er een tekstboekje bij zit, iets dat mijn ten tijde van de oorspronkelijke release aangeschafte LP niet had. (Geen nieuwe tekstuele inzichten, hoewel ik altijd dacht dat Thorn op het einde van Each and every one "different guys" zong – dat blijkt dus "guise" te zijn, en ik sta er toch wel van te kijken dat ze niet "Whereas all I like is frost and fire" zingt maar "We're as unlike as frost and fire".) Eden is nog altijd een mooie plaat, niet echt het zonnetje in huis vanwege de teksten (somber en/of over geknapte relaties) en Thorns lage en voor sommigen storend-monotone stem, maar het duo weet de eenvormigheid goed te vermijden door afwisselende arrangementen en kleine instrumentale verrassingen (een stiekeme elektrische gitaar op Another bridge, castagnetten op Even so, het orgel als basisinstrument plus de "echoënde" gitaren op Frost and fire, de fretloze bas en het mooie piano-outro op het slotnummer, en de incidentele zang van Ben Watt), en het lichte en heldere geluid en de korte speelduur doen de rest. Niet een plaat die ik nu weer vaak zal gaan draaien (of die broertjes in de platenkast zal krijgen), maar door de knappe composities en het karakter van regenachtige melancholie nog altijd (of weer) dierbaar.

Zomer 1984, ik verhuis vanuit de provincie naar een stad om te gaan studeren. Op de lange hal waaraan ik mijn kamer had, werd deze LP door vrijwel iedereen opgenomen. Een van de medebewoners had hem gekocht. De rest een cassettebandje. Of dat specifieke bandje nog bestaat, weet ik niet. Er ligt ergens een doos vol. Wel dat ik er eigenlijk niet zo heel veel aan vond toen. Net als Matt Bianco, Sade en al die andere bands op deze jazzy pop bandwagon.

Fast forward, om in cassette termen te blijven, naar 2019. Ik kom in een platenzaak de LP voor drie euris tegen en neem hem mee, for old times sake. Opvallend is hoe prettig de plaat inmiddels in mijn oren klinkt. Het zit enorm lekker in elkaar. Dat geldt ook voor de eerste van Sade, die ik onlangs voor €4 op de kop tikte. Het lome en ietwat afstandelijke zingen van Tracy Thorn past zo goed bij deze muziek. Het is allemaal heel sophisticated. Dat maakt het ook totaal ongevaarlijk, maar ik hoef de nieuwe van Foals (waar ik toevallig nu naar luister) ook niet altijd te horen. Eden past bij een heleboel stemmingen en momenten in het leven en hoeft niet veel moeite te doen om bij te dragen aan een prettige dag. 35 Jaar na dato heb ik mijn draai wel gevonden met Eden.

Ik kocht destijds wel de singles Each and everyone en Come on home, maar lange tijd bleef het daarbij. Het verbaasde me destijds wel dat dit duo, dat ik kende van softe en jazzy muziek, zich later tot de elektronische dance-muziek bekeerde. Ik hoorde toen ook de originele versie van Missing en die sprak me wel weer aan, in tegenstelling tot de dance-remix.

Een paar jaar geleden besloot ik toch maar eens dat voordelige 5CD setje uit de Original Album Series te kopen. Een schot in de roos, want want maakte dit duo heerlijke jazzy muziek. Ze kwamen inderdaad op in dezelfde tijd als Sade, Working Week en Matt Bianco, en meer van dat soort jazzpop-gezelschappen. Alleen Paul Weller's Style Council was net een jaartje eerder, geloof ik. Ze hadden de tijd mee en liftten mee op die trend, maar vooral door de zang van Tracy Thorn had EBTG wel meteen een eigen geluid.

Van die vijf CD's vind ik dit toch wel de beste. Allemaal korte, compacte nummers, waarmee ze in no-time een fijne sfeer neerzetten. Een latere plaat als Baby, the stars shine bright vind ik ook prachtig, maar dan vooral door de orkestraties. Hier is alles bewust klein gehouden, met mooie details. Die pas goed tot hun recht komen als je dit album op een behoorlijk volume beluistert. Niks achtergrondmuziek, deze plaat verdient je volle aandacht.

RobZetTot dusverre is dit nog mijn minst favoriete nummer. De stem van Ben Watt is toch wel duidelijk minder dan die van Tracey Thorn. Maar desondanks/verder is mijn ranking toch hoger dan die gemiddelde 3,5. Ik weet dat ik 'Each and everyone' al een verademing vond tussen de destijds alras oprukkende synthipop. Ze maakten deel uit van een breed spectrum van bands (zoals b.v. Style council en Prefab Sprout) die wegtrokken van enerzijds die voorgenoemde synthipop en anderzijds de doom-rock/New Wave van de voorbije jaren. EBTG bleef evenwel ver weg van het toen nakende Yuppiedom en haar muzikale aankleding van cocktail-Jazz/pop door b.v. Spandau Ballet & Simply Red (niet te verwarren met de echte 'stijl' van Sade). Het is meer zoals Joni Mitchell mid jaren 70 al zei: "in de popmuziek is het vaak zwart of wit, mineur of majeur, maar daar zit, zeker in de (Braziliaanse) Jazz nog een hele wereld tussen". Inderdaad voel je hier een Bossanova-achtige benadering die toch typisch Engels blijft. Ook de bossanova betreft niet te complexe/hectische muziek, die net als gewone Pop goed mee te zingen is, maar waarin plezier, sensualiteit en melancholie - ook in klankkleur en middels akkoordenwerk - elkaar zo subtiel kunnen afwisselen. Zoiets verklankte EBTG hier op verrassend tijdloze wijze.

Paar weken terug voor een paar euro op plaat gekocht. Ik had dit album al een tijd niet meer gehoord, maar ik zit er nu weer helemaal in. Wat een lekker plaatje zeg!

Het fraaie melancholische stemgeluid van Tracey Thorn & Ben Watt geeft deze band wat extra’s.
Hoewel ik niet door het leven ga als een jazz liefhebber kan deze plaat mij wel bekoren.
Het instrumentale jazzy nummer Crabwalk is voor mij echter even doorbijten.
Veruit het minste nummer van het album.
Daarentegen is Each And Every One geweldig.
Voor mij legt deze debuutplaat het af tegen het meer pop georiënteerde album Idlewild uit 1988.
Een hoger niveau hebben ze mijn inziens niet meer bereikt.

Dit album destijds gekocht op basis van het Each & Everyone nummer en ben het al die jaren een fijn album blijven vinden. Voor mij een lekker mellow album wat eigenlijk tijdloos blijkt te zijn, ik draai het nog steeds met even veel plezier als in de jaren 80. Ben Watt is een instrumenten koning en de stem van Tracey Thorn is natuurlijk de meest opvallen de factor. Een mooie combi. Ik draaide destijds altijd twee platen achter elkaar, deze Eden en Pacific Street van de Pale Fountains. Ook een absolute aanrader.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Everything But The Girl - Eden (1984) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Everything But The Girl - Eden (1984)
Everything But The Girl liet in 1984 een zwoele wind waaien door de vaak donkere popmuziek uit de jaren 80, maar de jazzy songs met fraaie accenten worden vooral gedragen door de prachtstem van Tracey Thorn

Nadat Tracey Thorn geen brood meer zag in de Marine Girls dook ze op met Everything But The Girl, dat met Eden wel direct een voltreffer afleverde. De prachtig ingekleurde en vaak jazzy songs op Eden gingen er in het voorjaar van 1984 in als koek en dat was vooral de verdienste van de prachtige stem van Tracey Thorn, die de songs van haar band huizenhoog optilde. Bijna veertig jaar later hebben de songs op Eden nog niets van hun kracht verloren en is de zang van Tracey Thorn nog altijd een klasse apart. Eden is niet eens mijn favoriete Everything But The Girl album, maar het is wel een van de memorabele albums van de jaren 80 en een soundtrack van veel mooie herinneringen.

In het voorjaar van 1984 dook de Britse band met de geweldige naam Everything But The Girl, naar verluidt geïnspireerd door een plakkaat op een winkel die een grootschalige uitverkoop aankondigde, op. Het was voor veel muziekliefhebbers de eerste kennismaking met de bijzondere stem van Tracey Thorn, die aan het begin van de jaren 80 ook twee albums had gemaakt met de band Marine Girls. Die albums deden niet zo heel veel, maar Eden van Everything But The Girl werd in het voorjaar van 1984 warm onthaald.

Het album klonk in het decennium van galmende gitaren, zwaar aangezette synths, diepe bassen en beukende drums als een oase van rust. Het organisch klinkende en wat jazzy geluid van Everything But The Girl was in 1984 anders, maar zeker niet helemaal nieuw. Paul Weller had een jaar eerder The Style Council geformeerd en tapte deels uit hetzelfde vaatje, net als bijvoorbeeld Sade, maar Eden was in het voorjaar van 1984 zeker geen mainstream album.

Hoewel ik destijds niet erg geïnteresseerd was in de genres die voorbij komen op het debuut van Everything But The Girl, viel ook ik als een blok voor het album. Het was vooral de verdienste van de fantastische stem van Tracey Thorn, samen met Ben Watt het gezicht van de band. Tracey Thorn bewoog zich met haar stem niet alleen buitengewoon soepel door het repertoire van haar band, maar had ook een zeer karakteristieke stem, die niet leek op die van andere zangeressen en zeker niet op die van de zangeressen uit die tijd.

Wanneer Eden uit de speakers kwam waren alle zorgen van de jaren 80 (die ik destijds overigens niet zo ervoer) tijdelijk verdwenen. Everything But The Girl klinkt op haar debuutalbum loom, zwoel en dromerig. Invloeden uit de jazz vormen een belangrijk ingrediënt van de meeste songs op het album, maar Eden bevat ook een aantal uiterst sober ingekleurde songs die net zo goed als folky kunnen worden versleten en flirt bovendien hier en daar met Bossa Nova.

Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar de muziek van Everything But The Girl zit op Eden ook knap in elkaar en klinkt bovendien gevarieerd, onder andere door de inzet van blazers in een deel van de songs, maar ook songs met vooral akoestische gitaren vallen makkelijk in de smaak.

De songs op Eden verleiden door de zonnige en zwoele klanken makkelijk, maar het zijn ook ijzersterke songs, die bijna veertig jaar na de release van het album nog net zo fris en tijdloos klinken als destijds. Het zijn songs die vooral warm en zwoel klinken, maar de vaak donkere teksten van Tracey Thorn voorzien Eden van een bitterzoet randje.

Hoe mooi de instrumentatie ook is en hoe knap de songs ook in elkaar steken, Eden ontleende met afstand de meeste kracht aan de unieke stem van Tracey Thorn, die hier en daar fraai wordt ondersteund door Ben Watt, al vond ik in 1984 vooral dat hij zijn mond moest houden. De stem van Tracey Thorn is nog altijd prachtig en op een of andere manier vind ik Eden nog een stuk mooier en interessanter dan in 1984.

Uiteindelijk zou Everything But The Girl vallen voor de verleidingen van elektronica en de dansvloer, maar hiervoor zou de band nog mijn favoriete Everything But The Girl album afleveren, waarover volgende week meer. Tot die tijd draait het herontdekte Eden hier, zeker zolang de zon uitbundig schijnt, overuren op de platenspeler, want ook het bijna veertig jaar oude vinyl klinkt nog prachtig. De luxe editie op Spotify bevat daarentegen flink wat interessant bonusmateriaal. Erwin Zijleman

prachtig album, al bijna veertig jaar …

Eerste aanwinst van Everything But The Girl. Waarschijnlijk ook de enige omdat beide knallers Each And Everyone en Bittersweet hierop te vinden zijn. Verder een heel aardig plaatje met fijne jazz invloeden. Lekker zomers met de gitaar, en de stem van Tracy maakt het extra relaxed.

Deze plaat zal de komende maanden nog wel een paar keer terugkeren naar de spelert.

Zelfde producer als Diamond Life van Sade. Die man had mooie projecten zo in de staart van 1983.

Toen rond 1984/1985 er een buzz was met jazzy acts als Sade, EBTG en Simply Red was ik allesbehalve geïnteresseerd. Melodieuze prog/metal/hardrock was waar ik naar luisterde. Nog steeds overigens. Maar ik hou altijd een kier open voor andere genres. Inmiddels luister ik naar praktisch alles van jazz, klassiek, rock en singer/songwriters. Het liedje staat meer dan ooit voorop. En dat hebben Tracy en Ben van Alles Behalve Het Meisje goed voor elkaar. Soft jazz, bossanova verpakt in prachtige tiny songs. Heerlijk voor een zonnige dag en niet alleen als achtergrondmuziek. Tracy heeft een heerlijk lome zangstem en Ben Watt speelt fraai de gitaar. Een bijzonder fijne plaat.