Magna Carta - Lord of the Ages (1973)

Het album is al even mooi als de hoes, met name het epische titelnummer, wat gesproken woord met zang combineert. Prachtig, uniek en interessant.

4*

Muziek die meer aandacht verdiend van mensen met een voorkeur voor rustige, sfeervolle luistermuziek, met prachtige arrangementen em vooral erg mooie vocalen.
Het epische is idd een kenmerk van Magna Carta, behalve de titel-track geldt dit ook voor "Father John" en zeker voor een plaat als "Seasons".
Akoestisch, relaxed, heerlijke muziek.
Ik maak me sterk dat de gemiddelde Nick Drake liefhebber ook Magna Carta kan waarderen.

Schitterend dit hoor.
Vooral het titelnummer!

4*

grappig dat die hoes toendertijd te hoge verwachtingen bij mij schepte: verwachte een super sympho plaat.
Enfin de laatste 20 jaar draai ik dit met regelmaat. Toen geen waardering; nu wel ....

Deze plaat kan zich prima meten met 'Seasons' en 'Wasties orchard'. Chris Simpson en de zijnen hadden hiermee in 1973 weer een meesterwerk afgeleverd. Superplaat, mooie songs!!!

Het nummer Lord of the ages is en blijft een schitterend nummer met een mooie opbouw naar het middenstuk.

Geweldige plaat, groep vaak zien optreden in Amstelveen en het Haarlemse. Mooie avonden geweest.

Waanzinnige plaat ; ik weet nog hoe ik me voelde toen ik hem voor het eerst draaide ; Lord of the ages bracht me geheel van het stuk door de tempo wisselingen en de tekst. Verder uitsluitend sterke songs.

Tijdens de radio 2 top 2000 voor het eerst van deze groep gehoord.

Vandaag voor het eerst het volledige album gehoord en was meteen enorm onder de indruk. Vooral het titelnummer is .

Ik heb deze gisteren leren kennen via mijn moeder, die zei dat ik dit maar eens moest proberen, dat vond ze vroeger ook erg mooi.

Ze had gelijk. Met name het titelnummer is geniaal, maar de rest is ook erg mooi.

Heerlijk rustgevend.

Wat mij betreft nog iets beter dan Seasons. Met name 'Wish it Was' en 'Lord of the Ages' zijn van absolute topklasse. Magna Carta had hier hun Simon & Garfunkel invloeden (dat mag ik toch wel zeggen?) losgelaten, en ging meer voor een sprookjesachtige, mythische sfeer.

Pfff, referenties. Als ik wil beginnen met referenties, ben ik een tijdje bezig.
Magna Carta heeft met dit album wat weggepikt van vele artiesten en daar een wervelend, eigen geheel van gemaakt. Nick Drake, Pink Floyd, Fleetwood Mac en King Crimson (in kleine mate) zijn maar een paar die in me opkomen.

Lord of the Ages is voor mij een halfuur durend sfeerbeeld van kleurige heiden, waar wij begeleid worden door onze gidsen die kauwend op gras geweldige, folky nummers zingen.
Het scala aan instrumenten is uitgebreid en zo ook de nummers. Waar het persoonlijke en warme Two Old Friends extreem uitnodigt om op een warme zondagochtend terug je bed in te kruipen, is het titelnummer bij vlagen een koud, statig en majestueus nummer.

Gedateerd valt het in ieder geval niet te noemen, en dat is best noemenswaardig aangezien veel vergelijkbare muziek uit deze tijd verzuipt in jolige knulligheid. Desondanks is jammer genoeg niet ieder nummer van het gewenste niveau. Zo grenst opener Wish It Was enigszins aan standaard en doet Falkland Grene toch echt te middeleeuws aan om serieus genomen te kunnen worden.

Hoogtepunten? Onder andere het als Simon and Garfunkel aandoende Father John en Two Old Friends, al valt niet te ontkennen dat het wervelende titelnummer qua niveau nog hoger staat.

Nick Drake, Pink Floyd en King Crimson? Dan liggen de verwachtingen toch vrij hoog. Misschien iets te hoog.

Lord of the Ages is namelijk best wel goed maar boeit toch niet de complete speelduur. De opener is echt niks en hetzelfde geldt voor Falkland Grene wat toch wel heel erg saai is. Het hoogtepunt is toch wel Lord of the Ages, wat een geweldig nummer is dat.

Maar om dit niet gedateerd te noemen ben ik het niet mee eens. Het heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan net als de 3 namen hier bovenaan. Ik vind het allemaal een beetje te vrolijk. Ik heb liever de depressieve Nick Drake of de Franse groep Harmonium en dan vooral Si On Avait..... Maar toch 3,5 ster voor dit album.

De opener is schitterend.

Leuke reviews, jongens

Lord of the Ages is één van mijn favoriete nummers ooit. Verder vind ik ook Isn't It Funny (And Not a Little Bit Strange) ook een geweldig, noemenswaardig nummer: geweldige tekst.

Ben het trouwens ook met Stijn eens, geweldig nummer juist

Ik vind dit album veel beter dan Seasons. Heeft Seasons naar mijn mening een paar mooie songs, dit album Lord of the Ages staat er bol van. Alle nummers zijn even mooi.
Het mooie begint al met de eerste twee songs Wish it was en Two old friends. Fantastisch.
Het nummer Lord of the Ages heeft qua sfeer wat weg van de Moody Blues, maar is inderdaad erg goed en boeit ook.
Kant 2 van de plaat wisselt een beetje, van goed tot matig.
Erg mooi vind ik Father John en Song of the Evening. Wat minder Falkland Greene.
Ik begin de muziek van Magna Carta wel meer te waarderen en is bijzonder geschikt voor op de late avond/ nacht. De samenzang van de drie heren is echt formidabel en zeker vergelijkbaar met Simon & Garfunkel. Two Old Friends had zo gezongen kunnen worden door S&G.
Deze plaat is me 4.0* waard !!

De naam Magna Carta slaat meteen een brug naar lang vervlogen tijden (lees: de middeleeuwen), maar op het eerste gehoor is “Lord of the Ages” eigenlijk een moderne folkplaat, van 38 jaar oud.
LotA heeft het voordeel dat de groep voor variatie ging en kundig omspringen met de instrumenten. Al vroeg is de versnelling in het titelnummer een goede zet, en wordt het geluid feeërieker à la Uriah Heep, wat het bij de eerste twee nummers – althans tegen mijn verwachtingen in – niet deed.
Isn’t it Funny is terug naar af, een braaf deuntje dat net als Two Old Friends toch maar weer Simon & Garfunkel oproept. Song of Evening daarentegen doet vreemd genoeg denken aan The Byrds, zelfs in hun periode van “Sweetheart of the Rodeo”.
Father John start als een madrigaalachtig stukje maar de samenzang en de gitaarbehandeling maken het tot een folky lied, haast een meezinger (het kerkelijke intermezzo!), om in sereniteit te eindigen. Een gebrek aan vindingrijkheid kun je de jongens van Magna Carta niet verwijten.
That Was Yesterday had het album mooi kunnen besluiten, met de conclusie dat LotA voor een aangename folkplaat een heel volle, rijke sound heeft, en af en toe gewaagd blijkt gezien de wisselende atmosferen.
Er is echter nog een appendix. Falkland Greene, dat uiteindelijk het enige is dat je constant doet denken aan hoofse tijden (wat de tekst ook oproept). Nota bene dit nummer doet er niet toe.
“Lord of the Ages” is zo’n welkome plaat ter afwisseling, maar niet essentieel. Net goed voor wat verstrooiing.

Zo te horen moet ik deze toch maar eens zien te bemachtigen.

Mooi album. Ik heb hem op vinyl.

Nooit van deze band gehoord, totdat het net via de top2000 mij ter ore kwam. Ik zat te wachten op het nummer wat er na kwam. En Magna Carta met Lord of the Ages duurde maar en duurde maar.......zodat ik aandachtiger ging luisteren. Wauw wat goed. hier ga ik meer van ontdekken