Glassjaw - Everything You Ever Wanted to Know About Silence (2000)

Geweldig debuut van deze Amerikanen. Een mix van emo/punk/hardcore zorgen voor een ontzettend gevarieerd maar ook vervreemdend album. De zang verschilt constant qua hoogte, volume en schreeuw/zang dat het lijkt of hij maar iets doet: het klinkt af en toe gewoonweg atonaal. Ook de riffs zijn lekker tegendraads, waardoor het geheel niet voor iedereen weggelegd zal zijn. 4.5*

De titeltrack is mijn favoriete nummer.

Zeer matige band vind ik, eigelijk gewoon waardeloze rommel.

waardeloze herrie, niet eens goed genoeg voor de vuilnisbuilt

De zanger klinkt nogal boos, zeg...
Nuff said!

4.

Oei oei, wat zei ik daar! Mijn mening is nogal veranderd over deze band in de loop van de tijd. Glassjaw is een heel apparte band, misschien dat ik ze daarom toen nog niet goed vond. Maar de muziek is gewoon heerlijk.

Dat is het ook. Het mooie aan Glassjaw is dat het 'echt' is. Op deze cd hoor je geen poser-emo-bandje aan het werk, maar worden er brokken pure woede, wanhoop en frustratie naar je toe gesmeten in niet al te subtiele vorm. Het lijkt heel gemakkelijk om Glassjaw bij al die andere emo-bandjes op een hoop te gooien ('emo' vind ik bij voorbaat al een ontzettend uitgekauwt en vervelend genre), maar bij het zien van een in-house optreden van deze band ten tijde van dit album kom ik alleen maar tot de conclusie dat het hier om pure exorcisme gaat. En het verloop van hun carriere is ook tekenent: Het 2de album was ook gelijk het laatste en de band is daarop minder kwaad en meer volwassen. Dat, terwijl zowat alle andere bands in hun genre zichzelf steeds maar weer herhalen.
Glassjaw verdient alle respect die het toekomt!

Die 4 blijft trouwens staan, want het is niet iets dat je bij elke stemming opzet.

net als hoe het ongelukkig voor deftones was om bekend te worden tijdens de hoogtijdagen van de nu-metal was het voor glassjaw ongelukkig dat ze actief waren toen de emo-scene begon te leven.

glassjaw en deftones zijn lichtjaren van alle nu-metal en emo artiesten verwijderd.

dit is ongeloofelijk artistieke hardcore die verder niks met emo te maken heeft.
het enige wat mischien doet denken aan emo muziek is de zanger's geschreeuw en amerikaanse valley-accent.
maar let wel op, glassjaw waren de eerste schreeuwkoningen.
dus wie heeft het trucje van wie?
ook zijn de teksten en composities van een hoog niveau en vooral de teksten komen in tegenstelling tot de gemiddelde emo bagger gewoon oprecht over.

ik draaide deze plaat non-stop in de zomer van 2001 toen ik nog op de middelbare school zat, en als het om muziek gaat is het samen met white pony van deftones het enige wat ik nu nog steeds aan mn pubertijd heb overgehouden.
daar heb ik genoeg mee gezegd.

dikke 4* en ik weet dat de opvolger hiervan worship and tribute ook een dijk van een plaat was, alleen heb ik die jammer genoeg niet in mn bezit.toch wat aan doen mischien dan.

Die schreeuw bij 1:50 van Hurting And Shoving...

Eén van men "all-time favorite" albums. Sommige mensen die voor het eerst in contact komen met dit album klasseren dit nogal snel onder de betekenisloze emo en zijn geaffronteerd door de nogal mysogyne teksten.

Nu moet je dit allemaal in zijn context plaatsen. Ja, de teksten zijn niet echt vrouwvriendelijk maar dit is begrijpelijk aangezien Daryl hiermee zijn negatieve ervaringen met een bepaalde vrouw (genaamd "Teeter" zoals op de T-shirt staat die hij draagt die je binnenin het albumboekje vindt) wilt kwijtraken. Is er dan een betere manier om dit te doen dan de longen uit je lijf te schreeuwen en haar verrot te schelden? (vanuit het standpunt van een -20 jarige)

Ik heb dit album voor het eerst gehoord toen ik 17-18 jaar was en mij dus zelf heel goed inleven in zijn situatie waardoor dit album een extra dimensie kreeg. Nu ben ik al wat ouder en klinken sommige songs tekstueel nu een beetje immatuur, maar hebben ze nog niets aan rauwe kracht en eerlijkheid verloren.

Ook moet gezegd worden dat het beste nummer van het album - de titeltrack- helemaal niet over zijn liefdesperikelen gaan, maar over zijn slopende strijd met zijn ziekte, namelijk Crohn.

That burning feeling.
Red liquids.
Clear liquids.
Blessed are the sick.
Children shiver in the river.
Where is our god now?
Does he watch over all in El Segundo?
He don't lie when he say,
Under

Dit nummer gaat door merg en been en bezorgt me nog steeds kippenvel wanneer hij op het einde de volgende regels zingt:

I'm digging a hole.
I'll shut out the world.
This is what its like to be alone,
This is what its like to be alone.


Je ziet hem gewoonweg in het ziekenhuis liggen, na een zoveelste aanval van zijn ziekte, je voelt zijn machteloosheid en woede bijna fysiek...

prachtig album

Z'n vriendin liet 'm in de steek juist toen ie in het ziekenhuis lag vanwege z'n ziekte, dus ik denk dat die laatste regel aan haar gericht is.

Als je aan het einde goed luistert hoor je Daryl vragen 'You don't need another one, do you?' (waarschijnlijk een take) waarop Ross Robinson antwoordt 'No!'
Zegt genoeg, denk ik.

Waarom deze band aan mijn aandacht is ontsnapt is mij niet duidelijk. Als groot fan van Deftones had ik deze Glassjaw ook moeten kennen. De naam was me wel bekend maar tot heden nog niks van ze beluisterd. Vanmorgen begonnen aan een eerste luisterbeurt. En ik hoorde dat het goed was. Erg strak album. Her en der wordt er gelukkig wat gas teruggenomen zodat het album niet tenonder gaat aan het beuk- en brulwerk. Erg fraai.

Blijft erg moeilijk om dit in 1 ruk uit te luisteren. Het vergt nogal veel van je inlevingsvermogen. Je voelt jezelf ook kwaad en onbegrepen als je hier naar luisterd.

Daarnet nog eens Siberian Kiss op youtube geluisterd en gelijk moest ik aan Deftones denken (vooral de zanger), erg tof nummer, ga dit album binnenkort zeker eens luisteren.

Titelnummer spookt al de hele dag door mijn hoofd. Zojuist nog eens beluisterd, blijft een fenomenaal nummer. Wat een emotie!

Ik ben momenteel compleet verslaafd aan dit album, heb dit vrijwel constant opstaan, ongelooflijk. Stuk voor stuk sterke nummers waar de emotie van af spat, deze gaat mijn top 10 in. Glassjaw is een geweldige ontdekking voor mij, met dank aan het bericht van Kaztor bij Korn's Life Is Peachy. Alweer een geweldige band ontdekt via musicmeter

Komische titel voor een metal album Dit ga ik binnenkort eens opzoeken.

Waarschuw de buren maar alvast.
Deze zanger kan er wat van!

Toevallig heb ik het niet zo op mijn buren, dus dat komt goed uit

Deze gaat op de wishlist. Siberian Kiss kende ik zo'n 3 jaar geleden al, en nooit heb ik de rest van de plaat beluisterd. Kan me nog herinneren dat ik een flinke kluif had aan alleen dat nummer al.

Het begint allemaal erg rustig, alsof hij zich echt moet inhouden, tot dat in het nummer Lovebites and Razorlines daadwerkelijk zijn stoppen doorslaan. Alsof je servies naar je hoofd gesmeten krijgt.

Vooral de bassgitaar en in sommige nummers de stem doen me wat aan KoRn denken.

Ik vind het eerder naar Deftones gaan kwa zang.

Nouja, zang....

En honderd keer oprechter dan Korn.

Probeer het maar eens droog te houden aan het einde van het titelnummer...

Beste Glassjawalbum!!!

Dit album is echt indrukwekkend, net nu ik dacht dat ik de beste moderne Metal-albums heb gehoord komt dit album voor mijn neus. Weer een album geproduceerd door Ross Robinson en dus weer een erg goede sound. Ook lees je in veel interviews van bands die samen met Robinson hebben gewerkt dat hij je tot het uiterste pusht en dat hoor je erg goed op dit album. Daryl schreeuwt echt de longen uit zijn lijf en echt oprecht. Bij heel veel bands zijn de screams compleet betekenisloos, maar bij hem hoor je echt de frustratie en emotie in zijn schreeuwen. Muzikaal is het album ook erg goed, ligt een beetje in het straatje van de Deftones. Vooral het titelnummer is indrukwekkend, Daryl barst bijna in huilen uit en dat gebeurt op meer momenten in dit album. 4,5 ster, maar dat kan 5 worden!

Gisteren is er een nieuw nummer van Glassjaw vrijgegeven en dat klinkt erg goed na paar keer beluisteren:

All Good Junkies Go To Heaven

Heh, ik heb op ongeveer hetzelfde moment dat nummer gepost in de glassjaw algemene discussie pagina

Ben er persoonlijk niet al te wild van, heeft hetzelfde probleem van Jesus Glue (een ander nieuw nummer): een nogal slepend refrein dat het tempo volledig uit het nummer haalt.

Jesus Glue? Die heb ik nog niet gehoord? Waar kun je die vinden?

Jesus Glue

Dit is een vinyl rip, vandaar de mindere kwaliteit

Ik denk dat ik meer dan duizenden cd's in mijn bezit heb als muziekliefhebber, gespaard over meer dan 30 jaar...Maar deze cd... Mijn god, wat een emotie, wat een gevoel, wat een rauwe eerlijkheid dat Daryl uitschreeuwt...
Pure menselijke emotie en poëzie in zijn teksten. Dit is muziek zoals het hoort te zijn: fuck mainstream of hit-gerichte songs... gewoon muziek vanuit het hart. Deze cd is met recht één van de beste die ik in mijn bezit heb. Het is geen toegankelijk album voor veel mensen, maar neem de tijd om het enkele luisterbeurten tot je te laten doordringen. Met recht een klassieker. Emotie, agressie, pijn, energie, alles passeert de revue. Mensen: koop dit meesterwerk! Ik buig voor de klasse van dit muziekschap...