menu

Edison's Children - The Final Breath Before November (2013)

mijn stem
3,75 (8)
8 stemmen

Verenigd Koninkrijk / Verenigde Staten
Rock
Uitgebracht in eigen beheer

  1. Final Breath (4:04)
  2. Light Years (6:05)
  3. Light Years - I the Fading (1:27)
  4. Silhouette - I Silence Can Be Deafening Part I (6:47)
  5. Silhouette - II Welcome to Your Dreamland (3:16)
  6. Silhouette - III Where Were You (12:05)
  7. Silhouette - IV the Longing (7:48)
  8. Silhouette - V the Morphlux (3:12)
  9. Silhouette - VI am Haunted (2:51)
  10. Silhouette - VII What Did You Want (2:04)
  11. Silhouette - VII the Seventh Sign (7:01)
  12. Silhouette - IX the Second Coming of the Morphlux (3:08)
  13. Silhouette - X Silence Can Be Deafening Part II (5:13)
  14. Silhouette - Xi Welcome to Your Nightmares (3:07)
  15. Silhouette - Xii Music for the End Credits of an Existence (9:10)
  16. Silhouette - Xiii the Clock Strikes November (1:42)
totale tijdsduur: 1:19:00
zoeken in:
avatar van vigil
4,0
Het tweede album van het zijproject (niet te verwarren met soloproject) van Marillion bassist Pete Trewavas samen met Eric Blackwood. Het is muzikaal niet te vergelijken met het andere (iets grotere) zijproject van Pete Transatlantic. Muzikaal ligt het dan nog wel dichter tegen Marillion zelf aan al ligt dat er al helemaal niet bovenop. Het is een zeer melodieuze plaat geworden met fraai gitaarwerk. Alles staat in het teken van het album/liedje dus verwacht geen krachtpatserij.

Grootste struikelblok voor velen is de zang van Blackwood. Ik geef toe het is niet een toonbeeld van een geschoolde zanger of natuurtalent maar bij mij werkt het wel. Het album bestaat eigenlijk uit 3 tracks. The Fading hoort eigenlijk bij Light Years en vanaf Silhouette is het een lange epic, een zeer fijne epic mag ik wel zeggen. Veel minder fragmentarisch in vergelijk met het eerste album van dit duo en daarom vind ik dit album ook beter. Een nette 4 kan ik hier wel aan kwijt.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
Het album bestaat eigenlijk uit 3 tracks. The Fading hoort eigenlijk bij Light Years en vanaf Silhouette is het een lange epic, een zeer fijne epic mag ik wel zeggen.

Klopt... omdat we hier op MuMe niet echt elegant uit de voeten kunnen met subtracks heb ik de indexering op de cd-speler maar aangehouden.

De plaat is mij verder ook zeker niet tegengevallen.

avatar van Broem
Deze heb ik gemist. Ik vind voorganger Edison's Children - In the Last Waking Moments (2011) een prima album. Zeker opener Dusk blijft een van mijn favoriete songs van de afgelopen tijd. Ik ga op zoek.

avatar van vigil
4,0
Casartelli schreef:
(quote)

Klopt... omdat we hier op MuMe niet echt elegant uit de voeten kunnen met subtracks heb ik de indexering op de cd-speler maar aangehouden.
.

Dan te bedenken dat bij die subtracks van de epic je in The Seventh Sign ook nog eens 4 subsub tracks hebt namelijk Wrong, Acolyte, Hollows en The Road

avatar van Mindscapes
3,5
Inderdaad, wat een moeilijkdoenerij met die (sub)tracks. Iemand die weet wat een morphlux is? Vind de plaat meestal iets te zweverig en te voortkabbelend om een slordige 79 minuten spannend te blijven. De enige plaat die met zo'n lengte m'n aandacht kan houden is The Whirlwind van Transatlantic. Dat 'hardrock' deel (What Did You Want) vind ik ook niet bepaald geslaagd. Ik was aangenaam verrast bij het begin van de schijf. Final Breath is een mooie opener. Silhouette heeft z'n boeiende momenten en ze zijn goed verspreid waardoor ik toch de neiging heb om verder te luisteren (en ze zijn interessant genoeg voor een 3,5*), maar dat typische 6/8 ritme dat bijna een uur lang wordt aangehouden, is me iets te langdradig...

avatar van snarf349
Geweldig mooi slepend gedeelte precies op de helft van het 'Silhouette' (I Am Haunted) epos!

avatar van Anamorph
4,0
Net voor het eerst geluisterd maar valt zeker niet tegen. Ik vind 'm beter dan de eerste in ieder geval!

avatar van Mindscapes
3,5
Niet onverdeeld tevreden met dit plaatje. Ik vind ze te lang voor de weinige variatie die er maar inzit. Als je een volledige schijf wil vullen, moet je echt sterker uit de hoek komen. Dat andere lied van 78 minuten waarbij Pete betrokken is, doet het wat mij betreft, een pak beter (Transatlantic - The Whirlwind) Met enige vertraging (wegens geschreven in maart) mijn recensie voor iO Pages:

Edison’s Children zijn in deze incarnatie Pete Trewavas, bassist/zanger bij Marillion en Transatlantic en de minder bekende Eric Blackwood. Eindigheid lijkt hun mantra: de eersteling heette In The Last Waking Moments en op de opvolger vind je nummers als The Fading, Final Breath en Music For The End Credits Of An Existence (prachtige titel, mooiste song van de plaat). The Final Breath Before November laat zich kenmerken door elegante dromerigheid. Als het al mogelijk is om dit te labelen, dan doen Trewavas (hier ook als zanger en op gitaar, synthesizers en programming) en Blackwood hun best om het hokjesdenken op te heffen, al is het etiket “neoprog” nooit ver weg. Men krijgt drie (!) helder geproduceerde songs voorgeschoteld, waarvan Silhouette maar liefst 67 minuten duurt (onderverdeeld in 13 stukken) en wordt gedragen door ettelijke lagen keyboards. De trip kabbelt voort als één lang lied in een trage 6/8 maat en is compositorisch zeer ambitieus (de overgang tussen de nummers gaat meestal onopgemerkt aan je voorbij).

Na drie kwartier wordt met The Second Coming Of The Morphlux een meer down-to-earth sfeer in een ander ritme neergezet, die sterk afsteekt tegenover wat daarvoor kwam. Die ommekeer kwam geen seconde te vroeg, want ik vroeg me al een aantal keren af waar men soms naartoe wil. Het volgende deel herneemt dan weer de initiële melodieën, een verrassend aangenaam reisje terug naar af, waarna sluitstuk The Clock Strikes November dat aparte deuntje nog eens herneemt – een ietwat vreemd einde. De drumpatronen van Henry Rogers (Touchstone, DeeExpus) mogen ook wel wat dynamischer.

Men tracht een orkestrale “luisterfilm” te creëren over onderwerpen als verlies, machteloosheid, dromen, bedrog en het hiernamaals, maar het gevaar om zichzelf te herhalen schuilt om de hoek. Blackwood heeft een specifiek stemtimbre (Nick Barrett meets Nad Sylvan meets Peter Hammill) en hij komt soms over the top tot huilerig over – dat kan soms een beetje té zijn. Maar er zijn evenzeer oprecht mooie, emotionele zangmomenten.

Invloeden die over de hele lijn voorbijflitsen zijn Pink Floyd, Pendragon in de jaren ’90, de gemiddelde IQ-plaat, Porcupine Tree (The Sky Moves Sideways) en het enigszins te verwachten Marillion, maar leg het korte What Did You Want op en je krijgt een hardrockende pletwals over je heen. Straf werkje heren, maar 79 minuten is echt te lang en dat gaat ten koste van het terechte enthousiasme waarmee je aan de schijf begint.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:16 uur

geplaatst: vandaag om 11:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.