Alquin - Nobody Can Wait Forever (1975)

Deze band voor het eerst live gezien ergens in de jaren 70. Na dat optreden direct deze lp aangeschaft. Magistrale plaat met als onbetwist hoogtepunt "Revolution's Eve" Wat heb ik deze plaat veel gedraaid!! Vorig jaar heb ik Alquin wederom live gezien in De Boerderij in Zoetermeer, wat een feest!! 4,5 punt.

Een paar met een paar hele goede nummers (Revolution's Eve, Darling Superstar) maar ook een paar missers als Mr Widow en Farewell Miss Barcelona.

Over het geheel genomen haalt ie het toch niet in vergelijking met zijn voorganger The Mountain Queen.

Ik vind The Mountain Queen zeker een heel goede plaat maar je hoort mij niet zeggen dat ie beter is dan Nobody Can Wait Forever. Ik bewaar heel goede herinneringen aan Nobody Can Wait Forever en ben mischien daardoor in positieve zin bevooroordeeld, who knows.

Nou Hans, Ik weet niet waar jij ze in de jaren 70 hebt gezien, maar Alquin was mijn eerste echte concert. Dit was in Enschede, vlak na het uitkomen van 'Nobody ..', een plaat met louter uitschieters. Met 'New Guinea Sunrise' spits je al de oren en dit duurt tot de laatste noot van 'Revolution Eve'. Een van de standaard platen van de Nederlandse muziek.

Flipper, ik heb Alquin voor het eerst live aan het werk gezien in "Het Arsenaal" in Woerden ergens rond de jaren 1974/1975. Twee jaar geleden heb ik ze weer live gezien in "De Boerderij" in Zoetermeer. Met name dat concert in Woerden staat me nog helder voor de geest. Ik was toen een jaar of 16 en ging helemaal plat voor Alquin. De liefde voor Alquin (en trouwens ook voor Nederpopgroep SOLUTION) is altijd gebleven.

Met hartelijke groeten,
Hans

Ja deze tezamen met best kept secret prachtig ...
ook de nieuwe vind ik heel goed overigens .... (wel een paar zwakke nummers overslaan)

ik was 15 jaar toen ik voor het eerst naar Pinkpop ging in 1973. Alquin was 1 van de bands die daar speelden. Op dat moment zei de hele band mij nog niets. Twee jaren later zat ik in mijn vrije tijd bij de radio alles op te nemen wat ik leuk vond, en rond die tijd kwam Alquin uit met Nobody can wait forever...
Mr Widow, wheelchair groupie (de drie minuten nummers), het kwam allemaal voorbij op de radio en ik kocht de elpee. Tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van gehad. Deze Lp klopt voor mij helemaal, wat betreft composities, muzikaliteit en concept. De Lp was helemaal af, en is qua productie een geheel, maar verveelt voor mij geen seconde.
Naar mijn bescheiden mening is dit voor Alquin het hoogtepunt van hun carriëre. Daarna kwam nog "Best kept sectret"(wat zeker ook een heel sterke elpee was), en daarna was het wel een beetje over....tot enkele jaren geleden de band bewees dat niets voorbij is voordat het voorbij is.
Eerlijk gezegd heb ik mij nooit verdiept in de twee eerste lp's, ik heb ze vluchtig beluisterd, maar heb ze nu in mijn bezit en ga ze uitgebreid beluisteren.
Nobody can wait forever heeft echter een stukje van mijn hart gestolen...en mag het houden...

Je bent niet de enige. Ook ik heb een heel speciale plek in mijn hart voor dit album. "Nobody" staat zelfs in mijn persoonlijke top 10 . Alquin heeft meerdere goede albums gemaakt, "Nobody can wait forever" echter is wat mij betreft hun visitekaartje .

Een van Neerlands beste popgroepen ooit. Over hun werk zijn de meningen nogal uiteenlopend. Op MM is dat niet anders , lees ik.
Als " kennismakings ' plaat zal ik toch ' Nobody can wait forever ' aanbevelen van deze meer dan voortreffelijke musici.

Dit album staat al geruime tijd in mijn persoonlijke Music Meter album Top 10. Ik sluit mij helemaal aan bij de woorden van George .

Erg goed album, zeer professioneel uitgevoerde progressieve rock. en erg goede productie.

Ook weer een mooi album van Alquin met een weer iets andere stijl als zijn 2 voorgangers.

De OOR van Februari is helemaal gewijt aan 50 jaar nederpop, met een lijst met de 50 beste albums. Dit album komt er niet in voor en dat is voor mij een grote schande.

Minstens net zo goed als de voorganger, Mountain Queen. Mooie strak uitgevoerde compositie's. Het geluid is (in mijn oren) iets steviger geworden. En zoals hier al te lezen is geweest, ook live maakten de heren het helemaal waar.

Van Alquin nam ik pas kennis toen ze er al mee waren gestopt. Groepen zoals Solution (hun afscheidstournee met Jan Akkerman!), Gruppo en Sweet d'Buster heb ik allen nog live mee mogen maken. Maar voor Alquin was het doek reeds gevallen. Ik hoorde een vriend wel eens over de groep en heb toen Crash gekocht. Maar zoals boven het album is te lezen is dat een terugblik op loopbaan.
Een compilatie van, naar ik aanneem, hun betere nummers.
Déze plaat is goed vertegenwoordigd op Crash met New Guinea Sunrise, Revolution's Eve, Darling Superstar én Wheelchair Groupie.
Stevige nummers met, voorzover ik me kan herinneren, een behoorlijk vette bas daarin. Die dubbelaar moet ik nog ergens hebben liggen. Het wordt tijd voor een hernieuwde kennismaking met die gasten. En wellicht wordt Nobody Can Wait Forever dan wel de eerste CD die ik aanschaf van Alquin.

Sinds enkele weken weer op cd verkrijgbaar op het Universal-label.
Prachtige hoes, station Haarlem.

één van de mooiste plaat covers die ik ooit heb gezien.
trots om uit delft te komen ^^

Darling Superstar is voor mij een van de beste nummers van dit album. Alquin, hele fijne ontdekking.

Heerlijke plaat.....ga hem morgen op cd kopen.....jeugdsentiment he.

Ik moet deze ook eens aanschaffen. Die recente re-releases van Cuby en Supersister klonken immers ook prima.

Deze heb ik zowel op LP als op CD (samen met Best Kept Secret, waarvan dan 1 nummer ontbreekt).
Ongetwijfeld een van de beste Nederlandse platen uit de jaren 70.
Alquin bezat de gave om behoorlijk ingewikkelde zgn. progressieve rock te produceren die toch heel toegankelijk, melodieus en zelfs meezingbaar is. Ook na een paar keer luisteren al.
De dubbel A-kant single Wheelchair Groupie/Mr. Widow (die ik ook nog heb) haalde in 1975 nog de tipparade. Beide erg lekkere rocknummers.
De wat langere 'ingewikkelde' nummers Revolution's Eve, Darling Superstar, New Guinea Sunrise en Stranger zijn van grote, erg grote klasse.
Ik heb het genoegen gehad deze mannen eind 2010 nog te mogen zien optreden in De Bosuil en dit was een waar feestje. Zat er met mijn neus bovenop.
Dick Franssen heeft nog steeds datzelfde (inmiddels wat beschadigde) Hammond-orgel.
1 minpuntje, het niemendalletje Farewell Miss Barcelona.
Daarom net niet de volle mep.

Dit album heb ik recentelijk in een cd shop beluisterd, en vooral de kraakheldere productie viel mij enorm op. Ook het jaren 70 sfeertje met de steeds terugkerende lekkere gitaarsound klinkt lekker. Heb hem toch niet meegenomen, waarom weet ik eigenlijk niet, want het klonk erg goed. Op de 1 of andere manier denk ik toch dat dit voor mij geen blijver is. Koste maar 6 euro op cd.

Misschien ooit een keer, er is zoveel muziek gemaakt en je kunt nu eenmaal niet alles kopen. Deze zou rond de 3.5 tot een 4* uitkomen bij mij ongeveer.

Ook de hoes is schitterend, jammer dat de boog hierop niet te zien is want dat maakt het geheel nog smaakvoller en vooral sfeervoller.

Niet zo erg boeiend album van deze groep, die in Nederland heel populair was in de jaren '70, en ook in het buitenland van zich liet horen. Dit album werd door Muziekkrant Oor uitgeroepen tot
één van de beste albums van de jaren '70, maar ik hoor het er niet aan af. Ten eerste houd ik niet van het stemgeluid van Michel van Dijk, maar ook de composities kunnen mijn aandacht niet echt vasthouden. Ik val nog net niet in slaap, dankzij het meer dan competente spel van de bandleden.
Ferdinand Bakker (gitaar) en Dick Fransen (toetsen) schitteren. Wheelchair Groupie vind ik het enige echt goede stuk, en ook Revolution's Eve is wel aardig.

Wat werd er in de jaren '70 toch ook goede muziek gemaakt!

Na het spannende The Mountain Queen is Nobody Can Wait Forever weer een stap terug. Het is niet zoals het vrijblijvende en jazzy Marks, maar hier wordt weer een wat nieuwe weg ingeslagen. Je kunt wel redelijk goed horen dat het om dezelfde band gaat. Ook met de kersverse zanger. Het is vooral dat de sound toegankelijker is geworden en daarmee vind je eigenlijk geen spannende stukken op dit album. Het luistert prima weg. Het verveelt niet, maar memorabel is het ook niet.


Tracklist:
1. The Mountain Queen
2. Nobody Can Wait Forever
3. Marks

Nog steeds leuk en met een beduidend betere zanger, maar ik mis nu toch de echt spannende stukken die op de vorige albums wel te vinden waren. Wheelchair Groupie is wel een fijne single met lekker gitaarwerk en Darling Superstar heeft ook enkele prachtige passages, maar verder vind ik het nu net iets te gestroomlijnd klinken om helemaal fantastisch te zijn. Overigens luistert het nog steeds allemaal prima weg en is het zeker geen schande wat de band hier heeft uitgebracht. Ik ben echter toch meer van de jazzy progmuziek gaan houden dan ik dacht, waardoor dit me net te radiovriendelijk is.

Voorlopige tussenstand:
1. The Mountain Queen
2. Marks
3. Nobody Can Wait Forever

Kijk, zo doe je dat dus wanneer je meer de kant van de rock op wil maar je toch ook je oudere symfonische fans niet van je wilt vervreemden : je opent je plaat met een prachtig stukje symfo, dan schakel je halverwege om naar een stevig rocknummer, maar dat doe je zó goed en zó swingend (en toch ook zó apart, met breaks hier en daar plus een fraaie fluitsolo) dat je beide kampen meer dan voldaan achterlaat. Michel van Dijk brengt met zijn stem en zijn frasering dezelfde swagger als Herman Brood een paar jaar later (en wanneer ik hem in combinatie met de sax en dat dameskoortje hoor moet ik regelmatig ook echt aan de Wild Romance denken), en de band houdt de mix van stevige maar toch ook subtiele rock met symfonische oprispingen en blazers het hele album door vol. Geweldige muzikanten zijn dit toch ook; met name de gitaar en de sax vallen op, maar ik moet bekennen dat ik de viool van de vorige platen wel een beetje mis. En de Thunderthighs, ach, ik heb nooit zoveel met zulke dameskoortjes, maar ik vind ze hier niet storen (hoewel ik het ook best zònder hen had kunnen stellen – maar ja, tegen een koortje dat ook op Lou Reeds Transformer zong zeg je natuurlijk niet zo gauw nee).

Gisteren voor 3 euro de lp gekocht. Een beetje een gok, want ik ken de band nauwelijks. Eigenlijk alleen de naam. De omschrijving van de muziek, sympho, heeft me altijd weggehouden. De laatste maanden koop ik bij gelegenheid Earth & Fire, Focus en Kayak tweedehands. Dus waarom Alquin niet?, dacht ik. Vanmiddag de plaat gedraaid. Dit is echt geweldig. De muziek spettert, de zang is echt goed en de verrassing links en rechts in de arrangementen groot.

Het is te vroeg voor een echte beoordeling, maar deze plaat is beter dan alles dat ik in huis heb gehaald van de voornoemde bands. Eens kijken wat de toekomst brengt.

Alquin past best goed in de lijn van de bands die je noemt, WoNa. In de zin dat Alquin van al die bands wel wat muzikale invloeden in huis heeft, maar er toch een heel eigen draai aan geeft. Bij Alquin staat de sax wat meer op de voorgrond en de band heeft naast rock en symfo ook vaak wel een flinke scheut funk en jazzrock in haar muziek zitten, met name op de twee laatste platen.

En het zijn natuurlijk fantastische muzikanten, die niet terugschrikken voor een experimentje meer of minder. En ook niet voor lange nummers. Zoals The dance en het titelnummer van het voorgaande album Mountain Queen, dat in beide gevallen zoveel afwisseling kent dat ze de volle dertien minuten weten te boeien. Die twee nummers vind ik de hoogtepunten uit het repertoire van Alquin, maar deze LP is evenwichtiger en vind ik uiteindelijk toch hun beste. Op deze plaat zijn Darling superstar en New Guinea Sunrise de toppers.

Tja, deze hoort daar natuurlijk wel in. Als troost kan ik melden dat de Van Leest-keten, toen die nog bestond, net na de eeuwwisseling een eigen blad uitgaf dat zeer lezenswaardig was (is later opgegaan in de Aloha, geloof ik).
Hoofdredacteur Barend Toet (ooit de eerste hoofdredacteur van de Oor, als ik me niet vergis) gaf toen een persoonlijke kijk op zijn Nederpop-verleden en stelde en passant een Top 50 van de beste Nederlandse albums samen. Daarin stond deze op 1. Kun je ook over twisten, maar het leek me wel aardig dit te vermelden, ter compensatie...

In aansluiting op de laatste berichten hierboven, het album staat:
- op een gedeelde plaats 47 in de Oor jaarlijst 1975
- op een gedeelde plaats 49 in de Oor eeuwlijst (uit 1987)
- eveneens gedeeld 49e in de Oor top 100 Aller Tijden (uit 2007)
- gedeeld 55e in Oor's 50 jaar Nederpop (uit 2007)
- 8e in Lust for Life - Holland Troef, de 25 beste albums van de Lage landen (uit 2018)

Tja, al die lijstjes.....objectief of subjectief?
Zelf heb ik het album naar 4.5 sterren verhoogd. Had dit vroeger op vinyl en het album is aardig wat keren gedraaid.
Darling Superstar lekker luid door mijn studentenkamer. Super. Eigenlijk zijn alle nummers op dit album geweldig.

In de periode van dit album hebben er een aantal bezettingswisselingen plaatsgevonden binnen de band. Daardoor kregen ze ook een andere muzikale stijl (met kortere en minder symfonische nummers).

Ik heb Alquin ongeveer in 1974 gezien in de Lawei in Drachten. Daar bewaar ik prima herinneringen aan.
Ik herinner me ook nog dat zanger Michel van Dijk tijdens een radio-optreden in de Meerpaal in Dronten riep: Hoe meer paal, hoe meer vreugde! Blijft een leuke woordspeling.

Deze is toch wel een stuk minder spannend, avontuurlijk dan Marks en Mountain queen.
De stem van Michel van Dijk is niet mijn ding.
Het gaat met dit album een beetje te veel de richting op van de Earing.
Laatste nummer Revolution's is m.i. het beste nummer van dit album.
Mijn voorkeur:
1. Mountain queen
2. Marks
3. Nobody....