menu

Joni Mitchell - For the Roses (1972)

mijn stem
3,83 (109)
109 stemmen

Canada
Pop / Folk
Label: Asylum

  1. Banquet (3:01)
  2. Cold Blue Steel and Sweet Fire (4:17)
  3. Barangrill (2:52)
  4. Lesson in Survival (3:11)
  5. Let the Wind Carry Me (3:56)
  6. For the Roses (3:48)
  7. See You Sometime (2:57)
  8. Electricity (3:01)
  9. You Turn Me on I'm a Radio (2:39)
  10. Blonde in the Bleachers (2:42)
  11. Woman of Heart and Mind (2:39)
  12. Judgement of the Moon and Stars (Ludwig's Tune) (5:20)
totale tijdsduur: 40:23
zoeken in:
avatar van nico1616
5,0
Elk album dat Joni uitbracht van 1970-76 is voor mij 5* sterren waard.
For the Roses verdient echter wat meer aandacht. Het album heeft een eigen, rijk geluid dat minder spaarzaam is dan Blue maar nog niet volop naar het jazzy geluid van Court and Spark gaat.

In Banquet worden we meteen uitgenodigd om aan een rijkgevulde tafel aan te schuiven (ik zie deze altijd in het groen staan - associatie van de hoes). Het blijkt echter een metafoor te zijn voor wat het leven te bieden heeft: 'some get nothing, though there is plenty to spare'. Om zin te geven aan het leven, zijn er die troost zoeken in Jezus, heroïne of in the American dream. Toch resulteert dit meestal in 'angry young people crying'...

Het tweede nummer beschrijft een heroïneverslaving: the cold blue steel (de naald) en the sweet fire (de roes) brengen je enkel down down down the dark ladder. Het ritme is typisch onregelmatig bluesy, zoals we zo vaak horen bij haar. Prachtige saxofoonsolo's.

In Barangrill geniet Joni van het eenvoudige geluk van een waitress, een vrachtwagenchauffeur en een pompbediende. Zij lijken bevrijd van de complicaties van het leven en lijken de sleutel te kennen tot het simpel leven. Ze vraagt hen dan ook 'the way to Barangrill' (Bar & Grill: symbolen van ongecompliceerd geluk). Het instrument dat hier centraal staat is de fluit, wat een soort warm geluid geeft aan het nummer.

Lessons in survival is dan weer een stuk zwaarmoediger. Joni piekert over het leven en zoekt antwoorden die ze in elk geval niet in godsdienst vindt. Al dat gepieker maakt haar 'heavy company' wat haar relatie ook al geen goed doet.

Let the Wind Carry me beschrijft de relatie met haar ouders. Haar moeder vindt 'that rock'n'roll dancing scene' maar niets, terwijl haar pa zegt dat ze eruit ziet als een 'movie queen'. Ondertussen is ze zelf op de leeftijd gekomen waarin ze zich soms wil settelen en kinderen krijgen, maar het gevoel verdwijnt als de wind. Dit alles met een pianobegeleiding, flarden saxofoon en klarinet en bevreemde achtergrondzang. Onbeschrijfelijk mooi!

In For the Roses blikt ze terug op de beginjaren van een zanger (James Taylor?) die nu een ster geworden is. Nu leidt hij het luxeleven, maar er was een tijd dat hij zich bezig hield met 'make up your tunes for love
And pour your simple sorrow'
Hier geeft ze voor het eerst kritiek op de platenmaatschappijen:
'They toss around your latest golden egg
Speculation-well, who's to know
If the next one in the nest
Will glitter for them so'
Ze ligt wel wat in de knoop met zichzelf en beseft dat haar succes haar evenzeer welstand heeft gebracht, waar ze niet meteen afstand kan van doen.

In See You Sometime beschrijft ze allerlei tegengestelde gevoelens die ze heeft na een kapotgelopen relatie.

De eerste 10 seconden van Electricity zetten de toon voor pure magie: acoustische gitaar, lang aangehouden achtergrondzang en Joni die bijna fluisterend symbolisch gevoelens en relaties beschrijft met jargon dat zo uit een cursus elektriciteit komt.

You Turn Me On, I'm a Radio is het meest poppy nummer, met harmonica van Graham Nash. Joni wou een speelse hit en ze had er één te pakken.

Daarna nog een zelfportret in Blonde in the Bleachers waarin ze zichzelf als muzikante bijzonder accuraat beschrijft: 'She tapes her regrets to the microphone stand'. Opnieuw valt de saxofoon op.

In Woman of the heart and mind krijgen we een vrij bittere analyse van een relatie met een egocentrische man die eerder een moeder zoekt dan een vriendin.

De Ludwig in de titel van het laatste nummer zou van Beethoven zijn. Ik vind dit het minst toegankelijke nummer en hier doet de tekst me het meest denken aan het cryptische van Dylan. Het gaat over het onbegrepen zijn van de artiest, waardoor deze vaak 'a solitary path' moeten volgen. Maar uiteindelijk houdt Joni een pleidooi voor 'Strike every chord that you feel'.
De rijke orchestratie met strijkers en blazers compenseren de wat bombastische tekst, waardoor dit toch een waardige afsluiter is.

Moet ik nog zeggen dat dit een meesterwerk is?

4,5
geplaatst:
Hartverwarmend, al die bovenstaande reacties. En ja, ook ik heb een groot zwak voor Joni Mitchell. Dat begon in 1970 met haar eerste 'hit' Big Yellow Taxi. Blue was het eerste album dat ik kocht van het geld dat ik had verdiend met een zaterdagbaantje. Dit zette de toon. Van toen af keek ik telkens reikhalzend uit naar haar volgende album en werd nooit teleurgesteld. En dat de toon veranderde vond ik alleen maar spannend. Ze is iemand die het experiment niet schuwt en onverstoorbaar haar eigen weg gaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:21 uur

geplaatst: vandaag om 07:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.