Quincy Jones - The Dude (1981)

Omdat ik Quincy Jones laatst weer eens op TV zag (bij een van die documentaire-afleveringen van de geschiendenis van de soul) bedacht ik me dat deze er nog niet op stond. Eigenlijk geen zwak nummer op dit album. Goede medewerkende artiesten ook (Rod temperton, Patti Austin, James Ingram, Stevie Wonder, Toots Thielemans, Paulinho DaCosta, Steve Lukather.. het zijn er echt eindeloos veel).

Na het eerste nummer dacht ik aan een fijne bbq cd. Vrolijke muziek die lekker is voor op de achtergrond maar kwalitatief gezien net wat minder. Maar vervolgens gaat de cd een andere kant op en dan gaat de cd met name qua zang flink vooruit. Instrumentaal is het sterk, en dan springt Velas er met name uit (mondharmonica dus dat moet Toots Thielemans zijn). Het einde is dan wel weer feestelijk maar dit keer met een uitstekende zangeres.

Voor wat extra info (de totale credits per nummer zou echt een enorme post opleveren):

De zangeres is dus Patti Austin. Thielemans inderdaad op Velas. Stevie speelt keyboads op enkele nummers.

Het openingsnummer, inderdaad niet maatgevend voor het gehele album, is een 80's hit geworden in de versie van Chas Jankel.

Nog geen recensie, pas één keer beluisterd, maar heb wel al een paar keer het gevoel gehad dat ik naar een Michael Jackson album zat te luisteren. Ligt dat aan mij?

Wel, Michael Jackson wordt genoemd in de ´credits´, maar ik heb niet kunnen ontdekken waarom. In die tijd werkten ze ook wel veel samen. Uiteraard op het hierna verschenen monumentale ´Thriller´ album van MJ (Quincy Jones productie). Iets later ook waren zij de bij de initiatiefnemers voor USA for Africa ´We Are the World´.
Verder gaat de vergelijking met Thriller misschien nog wel meer op als je naar de composities kijkt. Rod Temperton is de man die zowel op deze als ook ook op ´Thriller´ enkele nummers schreef waaronder ook het nummer ´Thriller´ zelf. Ik ben die naam in die tijd nog lang blijven volgen en raakte zo bij onder andere George Benson en Lee Ritenour, ook allemaal giganten in de crossover jazz/disco.

Ik had vaak gewoon het gevoel dat hij zong, easy as that. Die stemmen lijken echt op elkaar zeg. Zal nog eens luisteren om wat specifieker te zijn.

Eerst maar het openingsnummer uitzitten in de hoop op meer en vooral beter. Ai No Corrida kende ik al, zo’n inwisselbaar voetjes-van-de-vloer-nummertje met kopstemmetjes, ik vond het toen verschrikkelijk, en nog steeds. Gelukkig wordt voortijdig afzetten van The Dude voorkomen door het fraaie titelnummer. Lekker slepende baslijn, fijne vocalen, een lome meebeweger, doet me heel erg denken aan het beginwerk van de Red Hot Chili Peppers. Mijn geduld wordt weer op de proef gesteld door Just Once, een ballad zoals Lionel Richie die ook over ons heen stortte. Stevie Wonder-nummer Betcha' Wouldn't Hurt Me is gelukkig iets beter, een uptempo ballad, gezongen door Patti Austin. Bij het eveneens door haar gezongen, slappe Somethin’ Special heb ik voor het eerst het gevoel dat ik naar Michael Jackson luister, in de volgende track Razzamatazz, die lekker swingt, nog meer. Voorlopig naast het titelnummer de enige track die me echt kan bekoren. Na nog een ballad en wat liftmuziek van Toots komt gelukkig nog de beloning in de vorm van Turn on the Action. En weer het Michael-gevoel, echt sprekend, zelfs de manier van zingen. Dit nummer had zo op Off the Wall gekund Tien van deze nummer en ik had 4* gegeven.

De hele plaat is natuurlijk heerlijk geproduceerd, we hebben het hier wel over Quincy Jones. Maar ik kan hier niet zoveel mee, hoewel de diverse internetkritieken toch lovend zijn. Vooruit: 2,5*

Sorry sq.

Nee, dat ligt niet aan jou. Dat gevoel had ik gelijk bij het eerste 2 nummers. Ik ging zoeken wie eigenlijk die producer van Michael Jackson was. Ik wist geeneens dat Quincy de vaste producer van Michael Jackson was.
Ik heb nu bij nummer 4, maar dit is niks voor mij. Michael Jackson kan ik wel waarderen.

edit: Ik bedoelde in eerste instantie de productie als vergelijkenis. Maar zoals lebowski zegt lijkt de stem op een aantal nummers ook erg op Michael Jackson.
Turn on the Action lijkt idd helemaal een MJ nummer.

Michael zingt als achtergrondzanger op het nummer The Dude.

Oke, dit is dus ook niet mijn cup of tea. Gek genoeg vind ik het per luisterbeurt juist slechter worden. Ik was best positief bij de 1e luisterbeurt, maar daar ga ik geen stem mee geven. Dus later nog maar eens geprobeerd, en toen vond ik het allemaal toch wat minder. En zo ook bij de 3e luisterbeurt.
Waarom? Ik weet het niet echt, het is meer een gevoel dat ik mis bij het beluisteren van dit album. Het raakt me niet echt zeg maar. Net als bij lebowksi kan eigenlijk ook alleen de titeltrack mijn pakken.

Te 'eighties' voor mij om iets mee aan te vangen. Onpersoonlijke improvisaties, voorspelbaar gezongen, en te kitscherig qua geluid. Nee, geef mij maar soul die werkelijk uit het hart komt (zoals 'The Baby Huey Story', waar ik nu mee bezig ben)!

(niet beledigend bedoeld natuurlijk, sq )

Heerlijk jaren zeventig disco, met favo gitarist Steve Lukather op zo'n beetje alle nummers. Dit album is voor mij ook wel de voorloper van Michael Jackson's Thriller

Wat een meesterlijk album van Quincy Jones. Zoals je van hem gewend bent heeft hij weer de beste mensen in huis gehaald zoals Patti Austin, James Ingram, Michael Jackson, Toots Thielemans, Herbie Hancock, Steve Lukather en ga zo maar door...

Mijn favorieten zijn One Hundred Ways, Ai No Corrida en het fantastische Razzamatazz!

Fantastisch album!

Blijkbaar behoorde dit album tot de lievelingsalbums van Freddie Mercury:-)

Wel erg gelikte boel. De jaren 80 zijn sowieso niet mijn ding en dat wreekt zich bij het luisteren van deze plaat. Quincy blijft natuurlijk een held, maar van deze plaat wordt ik niet warm. Ik ga maar wat van zijn vroegste muziek checken denk ik.

One Hundred Ways was ook een single toch? Heerlijke yacht soul in ieder geval. Inderdaad moet je bij deze muziek niet vies zijn van een tikje gladheid.

Er zijn per saldo behoorlijk wat singles van dit album gehaald. Achtereenvolgens One hundred ways, Razzamatazz, Betcha wouldn't hurt me, Ai no corrida, Just once en het titelnummer. Het lijkt Thriller wel

Ik zie méér overeenkomsten met die blockbuster van Michael Jackson, die Quincy Jones natuurlijk produceerde: de songwriters (o.a. Rod Temperton) en de musici bijvoorbeeld - zelfs de vocalen van Patti Austin doen af en toe denken aan die van Michael. Maar ook de mix van stijlen: pop, funk, soul en jazz-touches, allemaal gemixt tot een aaangenaam dansbaar plaatje met louter hoogtepunten.

Ai no corrida is een op synthesizers gebaseerd, maar toch aards en funky klinkende dansplaat (het origineel is van Chas Jankel, van Ian Dury & the Blockheads). Hetzelfde geldt voor de titeltrack. Betcha wouldn't hurt me heeft een Stevie Wonder-vibe (Stevie schreef en arrangeerde het ook), Velas is een sfeervolle instrumental en James Ingram zorgt met Patti Austin voor twee heerlijke soft soul-classics in de vorm van One hundred ways en Just once. Al vind ik het laatstgenoemde net iets te klef.

In feite is dit voor Q gewoon een voorstudie geweest voor Thriller, denk ik wel eens. Je mag dit best gelikt vinden, maar ik vind dit echt een topproduct. Alles klopt aan dit album wat mij betreft: de songwriting, de uitvoering en de productie. Het klinkt allemaal heerlijk open en ruimtelijk. Maar ja, ik ben dan ook niet vies van en tikje gladheid en een snufje disco op zijn tijd...

Ik heb ook een flink aantal van zijn jazz-albums die aan zijn R&B-periode vooraf gingen, maar ik vind dit zonder meer het beste Q-album. Ik heb 'm op de originele LP en CD, maar schafte een paar jaar geleden ook de reissue aan op geel vinyl.