Interessant all-over-the-place EP'tje. All over the place, want naast de basis van electronische pop wordt op ieder nummer uitstapjes gemaakt naar andere stijlen, zoals R&B, ambient, bass en op de opener zelfs bluesrock. Het is allemaal wel consistent mooi (of gladjes, het is natuurlijk maar net hoe je het bekijkt) afgewerkt, maar verder overheerst in mijn ogen een gebrek aan focus - tegelijkertijd een gave, omdat ondanks de brede oriëntatie wel hetzelfde geluid wordt aangehouden, en een vloek, omdat na iedere track weer iets compleet anders komt. Ik ben door deze dubbelzinnigheid dan ook niet weggeblazen, maar wel geïntrigeerd. Uiteindelijk profileert Until the Ribbon Breaks zich op deze EP een beetje als het ongedurige broertje van Darkside: soepel afgewerkte muziek, breed geïnformeerd uit traditionele en moderne stijlen, maar het zou best fijn zijn als hij zich even langer dan 5 minuten op hetzelfde zou concentreren.