Conor Oberst - Upside Down Mountain (2014)

Wauw, wat een mooi album.

In de stijl van het melancholieke ''It's Wide Awake, It's Morning'' van zijn band bright Eyes.

Vooral de ''kleine'' nummertjes zijn prachtig!

''Lonely at the Top''. Dat mag je wel zeggen ja!

Jep, deze gaat voor mij in de race voor plaat van het jaar. Samen met Chris Robinson Brotherhood - Phosphorescent Harvest en Drive-By Truckers - English Oceans.

Even wennen, en merken dat ie later op de avond beter doet.

Vooral tekstueel vind ik deze extreem sterk. Double Life en Your Mothers Child springen er wat dat betreft uit.

Gewoon weer een lekkere plaat:

Conor Oberst, frontman van Bright Eyes (een van de grootste indie bands in Amerika), brengt al een tijd albums uit die losstaan van die band. Zo bracht ie al 3 gematigd succesvolle solo-albums uit: instrumentaal redelijk simpele maar tekstueel rijke alt-country platen, en ook een plaat met alt-country super-groep Monsters of Folk. Nu is Upside Down Mountain uit en hopen we opnieuw te genieten van lekkere liedjes.

Het geluid is nauwelijks veranderd ten opzichte van die vorige albums. Dat is niet direct heel goed (met Bright Eyes bleef hij zichzelf vernieuwen), maar zeker ook niet slecht. Zijn solo-carriere is namelijk gewoon een nageleefde carriere waar hij op een wat meer evenwichtige en minder depressieve manier (Bright Eyes wordt niet voor niets vaak bestempeld als emo-country) nummers kan uitbrengen. Zo is er hier ruimte voor wat upbeat blazers en melodie op het sterke Hundreds of Ways, zeker een van de beste nummers van de plaat. Veel nummers bevinden zich in dit up-tempo regime, en het album luistert daardoor lekker weg. Gelukkig is er desondanks toch veel afwisseling: er is veel ruimte voor goed geplaatste strijk-instrumenten, scherpe elektrisch-gitaar solo's en verrassende tempo-wisselingen binnen de nummers zelf. Maar het mooiste is de toevoeging van de harmonieën van het Zweedse duo First Aid Kit. We horen ze bijvoorbeeld op Kick langskomen, een nummer dat exemplarisch is voor deze plaat: het zit vol van diverse instrumentatie maar vooral die schitterende vrouwenzang. Soms klinkt Oberst ook weer wat melodramatischer, en is er zeker ruimte voor down-tempo nummers waar zijn stem misschien nog het best tot zijn recht komt. Zo hebben we het melancholische Night At Lake Unknown, waar hij zijn stem schitterend gebruikt en de slide-gitaar voor een extra duistere sfeer zorgt. Maar het beste nummer is het al eerder uitgebrachte Governor's Ball: een nummer balancerend tussen harde rock en vindingrijke pop dat meermaals van tempo verandert. Een sterk samenspel van instrumenten en bijna funkend gitaar-spel, inclusief verrassende blazers en de dames van First Aid Kit. Zo zit Upside Down Mountain in elkaar met veel fijne nummers, en weet Oberst het 54 minuten lang interessant te houden.

Niet de dramatiek van Bright Eyes, maar de country-soul domineert deze plaat van Conor Oberst. We horen velerlei aan country stijlen; down-tempo ballads, up-tempo knallers inclusief soulvolle blazers en de prachtig werkende stem van Conor. Heel veel speciaals horen we niet, en geëxperimenteerd zoals op de Bright Eyes platen wordt er ook nergens. Upside Down Mountain is dan ook enkel een lekker album, dat het wachten op het volgende Bright Eyes-opus hopelijk wat dragelijker maakt.
Pat-sounds: Album Conor Oberst - Upside Down Mountain (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Had verwacht dat dit mijn ding zou zijn, maar ik kan er niet veel mee. Obersts stem pakt me niet, de productie mist warmte en ik hoor veel gepiel en effectjes die eerder afleiden dan waarde toevoegen.

Wat een goed album is dit zeg. Ik draai hem de laatste paar dagen continu en het blijft groeien! Oberst op zijn best?!

Schitterende plaat zeg. Ik volg Conor niet heel nauw op de voet, maar dit vind ik het mooiste dat ik van hem heb gehoord sinds I'm Wide Awake It's Morning. Ook voor mij in potentie de plaat van het jaar.

'Slechts' 52 stemmen, en toch werd elk nummer al als favoriet aangeduid. Dat zegt veel over hoe constant deze plaat is. Dat is iets wat het solowerk van Conor Oberst tot nu toe soms miste.

Solo zijn beste, maar het kan voor mij zeker niet tippen aan de betere Bright Eyes platen.

Goed album, met veel fijne nummers, maar ook niet echt meer dan dat.

3,5* dus

Lekker, maar niet opzienbarend. Hij kan nog steeds veelzijdige platen maken en dat spreekt me aan. Het songmateriaal vind ik echter wat gewoontjes. Heb steeds het gevoel dat het prima is, maar dat Conor meer in huis heeft.