menu

Parquet Courts - Sunbathing Animal (2014)

mijn stem
3,64 (106)
106 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Mom+Pop

  1. Bodies (3:21)
  2. Black and White (3:03)
  3. Dear Ramona (2:35)
  4. What Color Is Blood (3:25)
  5. Vienna II (1:02)
  6. Always Back in Town (2:38)
  7. She's Rollin (6:33)
  8. Sunbathing Animal (3:52)
  9. Up All Night (1:02)
  10. Instant Disassembly (7:12)
  11. Duckin and Dodgin (4:29)
  12. Raw Milk (4:00)
  13. Into the Garden (3:01)
totale tijdsduur: 46:13
zoeken in:
avatar van AdRock
5,0
Ben hier heel benieuwd naar, het vorige album was echt heel vet.

Benieuwd of ze een andere weg gaan inslaan of dat het meer van hetzelfde wordt...

Van het nummer 'Sunbathing Animal' heeft Parquet Courts de bladmuziek blijkbaar 'gereleased'. Tijdens Record Store Day (19 april) wordt de single van dit nummer uitgebracht. Wel origineel om het zo te doen, alleen jammer dat ik de noten niet kan lezen...

Parquet Courts Share Sheet Music Single, "Sunbathing Animal", Announce Tour | News | Pitchfork

Nihilisme
Nieuwe nummer klinkt ook erg goed. Ben zeer benieuwd naar deze plaat.

Nihilisme
Plaat smaakt me bijzonder goed tot nog toe.

Nihilisme
Sunbathing Animal is een plaat die uit vele vaatjes tapt en dit bijzonder goed doet. Het eerste nummer is haast Pavementiaans geschoold, terwijl je later op het album de geesten van onder andere Television (Tom Verlaine zou trots zijn op deze plaat) en Gang of Four (Vienna II!) hoort dwalen. Hoogtepunt is absoluut het trage The Velvet Underground-achtige Instant Disassembly. Wat mij betreft ook een instant classic. Gaat dit horen mensen!

avatar van Lura
3,0
Het intro van de opener doet me toch in eerste instantie aan Television denken.
Heerlijk, af en toe zo'n recht toe recht aan plaat!

avatar van Linius
4,5
Toch wel minder recht toe recht aan dan ik had verwacht. De vorige Parquet Courts was veel meer één tempo en wat vlotter. Ze zoeken hier toch een stuk meer avontuur en veel rustige nummers met aparte ritmes tussendoor. Ik vind hem weer top.

kistenkuif
Verrassende stap vooruit na hun toch al niet misselijke voorgangers. Hier lust ik pap van, op gepaste tijd.

Linus Van Pelt
Nieuwe fans krijgen ze hier zeker niet mee, daar is deze plaat gewoon te log en eentonig voor maar wat een plaat zeg.... Lompe noise-rock met valse mondharmonica solos en ik hoor er vooral erg veel (vroege) gang of four in terug, die television link hoor ik ook wel maar het is een stuk actiever dan die band. Zelf hoor ik er ook behoorlijk veel vroege le savy fav erin terug, zelfde grillige postpunk met humor.

Logisch gevolg als je de band ooit live heb gezien, veel mensen horen zeuren dat het een montone brij was live maar ik vond het juist geweldig.

avatar van pet
4,0
pet
Hier alvast 1 nieuwe fan

Parquet Courts bracht hun 2e album (Light Up Gold) uit in 2013, en wist hiermee een behoorlijke hype te genereren. Een soort lo-fi punk, met invloeden van onder meer Sonic Youth en The Replacements. Nu vond ik dat album best aardig, maar vond ik de hype niet helemaal gerechtvaardigd. Maar toch zorgden al die goede verhalen er wel voor dat ik uit keek naar dit nieuwe album.

En dat was helemaal terecht. Ik vind deze namelijk nog beter dan de vorige. Het verschroeiende tempo van het Light Up Gold wordt hier vaker los gelaten, waardoor er meer rust en melodie in de muziek te ontdekken is. Dit begint al meteen bij het eerste nummer Bodies, wat echt een hele klap rustiger is dan alles op hun vorige album. Daarnaast het gaat richting het einde van het nummer nog wel even lekker instrumentaal los. Het stuwende en punkerige is nog wel goed te horen in Black & White. De heren zijn dat deel zeker niet verleerd. Maar in plaats van alleen maar rammen wordt hier juist ook de afwisseling gezocht. Naast bands als Sonic Youth, zijn hier nu ook dingen als Television en Pavement te horen. Het heerlijk chaotische einde van She's Rolling met die geniale mond-harmonica doet zelfs denken aan de Velvet Underground. Ook zijn de nummers een stuk langer dan op Light Up Gold, waarbij nummers van 7 minuten hier zeker geen uitzondering zijn. Een ander opmerkelijk iets is dat ik hier niet 1 hoogtepunt uit kan halen. Iedere keer dat ik het album luister is dat namelijk weer een ander nummer. Alle 13 goed zeg maar

Zoals bij meerdere bands (Mikal Cronin, traumahelikopter), loont het zich hier ook weer om meer rust te brengen in de muziek. Meer ruimte voor melodie en experiment, maar nog wel de oorspronkelijke punk-attitude en stuwende nummers op zijn tijd. Dat maakt dit album nog een heel stuk beter dan Light Up Gold. Parquet Courts laat hier horen dat er nog genoeg rek in zit!

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

avatar van rolandobabel
Volgens mij is het best een goed album, maar ik heb toch zoiets van: heb je ze weer. Het is gewoon te snel na hun vorige album uitgekomen.

avatar van pet
4,0
pet
Dat terwijl er toch 2 jaar tussen zit tussen Light Up Gold en dit album. Misschien komt het doordat Light Up Gold vorig jaar pas door een 'groot' label uitgebracht is dat het minder lang aanvoelt inderdaad.

avatar van nelnontwisa
potverdikkie wat een fijne plaat

Linus Van Pelt
rolandobabel schreef:
Volgens mij is het best een goed album, maar ik heb toch zoiets van: heb je ze weer. Het is gewoon te snel na hun vorige album uitgekomen.

Ik heb toch liever een nieuwe courts plaat zo snel dan 95% van de andere indie bandjes

avatar van Linius
4,5
Dat 'heb je ze weer' gevoel heb ik totaal niet met deze band. Met name omdat deze plaat toch een stap vooruit is en anders klinkt dan de vorige. Pak je bijvoorbeeld Warm Soda dan heb ik het idee dat ze in twee jaar tijd praktisch twee keer de zelfde plaat hebben afgeleverd. Dan bekruipt dat gevoel me veel sneller. En ach, The Beatles brachten vroeger al de ene classic na de andere uit. Sommige bands kunnen kwaliteit behouden met een hoge output en dat heb ik tien keer liever dan dat ik vijf jaar moet wachten.

Linus Van Pelt
En beatles for sale wat dat moet zijn maar geen zin Beatles discussies, maar je punt is compleet terecht. Als een band prima platen kan blijven uitgeven een jaar/half jaar na elkaar is het juist beter toch, het heeft wel te maken met dit dit digitale tijdperk want nu is alles laadbaar en raken bands veel sneller vergeten bij 'het grote publiek'. En tjah gold was al een dik jaar oud voordat iedereen er ineens fan van werd door een re-issue. Anders was het blijven steken in het niche van garage rock en indie rock publiek.

Ohja en zie guided by voices die van 1992 tot 1996 4 briljante platen ieder jaar afleverende, als je het toch in je heb waarom breng je het niet uit.

avatar van Linius
4,5
Doe eens gek en zet 4,5 sterren neer voor dit wondertje. Wat een album.

kistenkuif
Neem nou maar van deze oude muziekzool aan dat die jongere zeurpiet van de Volkskrant er weinig van heeft begrepen met zijn plichtmatige recensie.

avatar van Linius
4,5
Valt die recensie ergens online te lezen? Ik ben nu wel benieuwd.

avatar van Snoeperd
4,0
Ik kan niet echt iets vinden op internet, maar de recensie kwam er op neer dat de nummers minder pakkend als op de vorige waren en dat de nummers She's Rollin en Instant Dissassembly de vaart er te veel uit halen met hun lengte.

Nu vind ik vooral die laatste echt geniaal en ook She's Rollin vind ik een erg fijn nummer en had ik niet willen missen op dit album.
Ik ben er nog niet uit welk album beter is van de twee, maar het staat vast dat beide platen tot mijn favorieten van de afgelopen jaren behoren. Prachtige stijl hebben deze gasten.

Linus Van Pelt
Antony Fanterro is ook al geen fan. Ik geef de jonge zeurpiet wel gelijk dat het niet de rammelende mijnkart snelheid van Light up gold heeft maar het montonere geluid van deze plaat vind ik zelf ook erg fijn.

Waar de eerste plaat vooral klonk als een nettere versie van The fall rond Grotesque en Slates is deze plaat veel meer gericht op de voorliefde voor hardcore en noiserock die de band heeft. Hierdoor is het minder een rammelende garage punk band met wat country geluiden maar meer een nogal losse noiserock band die weet hoe ze een plaat moeten vol spelen. Jammer voor de mensen die 'hitjes' zoeken want die zijn hier nogal niet op te vinden behalve misschien de titel track.

Knap dat ze geen tweede light up gold hebben gemaakt, het is niet alsof hoofdfiguur Andrew Savage als jaren dezelfde plaat maakt. Check vooral denton before sunset van zijn vorige (geweldige) band Teenage Cool kids, een geluid dat soms wat lichte overeenkomsten heeft met Parquet courts heeft.

avatar van DjFrankie
3,5
DjFrankie (moderator)
Valt mij toch ook ietwat tegen na hun geweldige debuut plaat, deze spreekt me minder aan.
Maar misschien moet ik deze nog wat vaker luisteren. Duckin and Dodgin vind ik iig wel heel erg lekker.

avatar van Linius
4,5
Toch wel opvallend dat juist journalisten van de Volkskrant of zo'n Fantano die normaal gesproken niet voor de hitjes gaan dit album dan toch minder vinden. Je zou verwachten dat die het juist toejuichen dat ze wat meer de diepte ingaan en meer hun N.Y. roots aanspreken op deze plaat. Het is niet alsof ze vernieuwen en experimentele dingen doen maar ze verdiepen wel hun sound zonder hun identiteit te verliezen. De snelle liedjes zijn nog steeds aanwezig tenslotte. Die zelfde journalisten zullen vast niet roepen dat Heroin de vaart bij The Velvet Underground & Nico eruit haalt. Maar ja, ieder zo z'n mening natuurlijk. Op Pitchfork wordt het album wel weer enorm gewaardeerd met een 8,6. Een ruimschoots hogere score dan voor hun vorige plaat (8,0).

Nihilisme


Ik begin ook wel een beetje moe te worden van Fantano.

Deze plaat is ook absoluut een stuk beter dan de toch al niet te misselijke voorganger. Ik blijf deze plaat maar draaien. Gaat hoog eindigen op mijn jaarlijst.

Linus Van Pelt
Beter vind ik hem nog niet maar het ieder geval een waardige opvolger.

avatar van midnight boom
3,5
Eén van de lekkerste indiebands van het afgelopen jaar was zonder twijfel Parquet Courts. Het kwartet uit Brooklyn bracht in 2012 al debuutplaat Light Up Gold uit, welke hier in Nederland pas ruim een jaar na dato op relatief veel media-aandacht kon rekenen. Op het tweede Parquet Courts-album Sunbathing Animal wordt wel meer dan een stapje terug gedaan. De opgejaagde punky-sfeer van het debuut maakt hier plaats voor rustigere en langere lo-fi indieliedjes die bij vlagen qua sfeer sterk aan Pavement (die zang!) en Televison (die gitaar!) doen denken. Volwassener is het sleutelwoord. 'Dear Ramona' en het psychedelische, ruim zes minuten durende 'She's Roling' - dat live al enige tijd op de setlist stond - zijn zowaar klagelijke liefdesliedje. Een ietwat zeurderige mondharmonica-solo om de emotie extra zwaar aan te zetten wordt daarbij niet geschuwd. Je leest het; dit is Parquet Courts 2.0. Toch betekend het niet dat Sunbathing Animal als plaat minder rammelt. De gitaren zoemen en piepen geregeld van de feedback en de nonchalante 'we don't give a fuck'-sfeer is nog altijd aanwezig. Voor het titelnummer wordt de gaspedaal ingetrapt en snauwt frontman Andrew Savage zijn woorden met veel venijn de microfoon in. Ook een 'Black And White', 'Ducking & Dodging' of 'Always Back In Town' stuiteren enthousiast alle kanten op en benaderen het niveau van het debuut. Maar dat niveau wordt nergens, mede dankzij de vlakke productie, gehaald. Een nieuwe 'Stoned And Starving' staat hier niet op. Het songmateriaal op Sunbathing Animal is in orde. Maar door het gemis van speelse euforie en de benodigde schop onder je kont haalt de plaat het niet bij het debuut.

Van: Daans Muziek Blog

avatar van WoNa
4,0
Na een debuut waar ik niet heel erg warm van werd, heeft de tweede plaat me behoorlijk bij de strot gegrepen. Vooral Black & white wat een wereld nummer is. Wie deze plaat leuk vind die adviseer ik overigens ook eens naar het Belgische I Drove a Tank te gaan luisteren. Iets subtieler, maar zeker zo goed. (Er staat een recensie elders.)

Parquet Courts gaat niet over schoonheid, maar over prikkelen, uitdagen en uiteindelijk verrassen. De band weet dat met diverse songs te doen. Voor fans van The Velvet Underground tot aan The Strokes ten tijde van Is this it? en alles daar tussen.

Wo.

Hier tref je het volledige verhaal aan op de site van WoNo Magazine.

avatar van ðe waan
3,5
Ik wil nog niet echt vriendjes worden met deze plaat. Ik juich het altijd toe als bands nieuwe wegen inslaan, maar ik was nog helemaal niet klaar met de eerste incarnatie van Parquet Courts. She's Rolling en Instant Disassembly vind ik zelf ronduit irrirant en zijn standaard skipmomentjes. Andere tragere nummers als de Sonic Youthesque twee-eenheid Raw Milk/Into the Garden en Bodies Made Of kan ik wel weer prima waarderen. Maar het zegt genoeg dat juist Ducking en Dodging dat het meest past in de Light Up Gold-sfeer mijn favoriet is.

Nihilisme
Maar Instant Disassembly is juist het hoogtepunt van dit album. Die laidback loomheid is schitterend! Wat mij betreft het beste nummer van 2014.

avatar van Obscure Thing
4,0
Damn, deze is plaat is onverwacht vet

avatar van crazyhorse
4,0
Bij vlagen hoor ik ook invloeden terug van de begindagen van de Talking Heads, zoals in Dear Ramona.


Gast
geplaatst: vandaag om 21:42 uur

geplaatst: vandaag om 21:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.